ဧကရာဇ်ဗျူဟာ [Di Wang Gong Lue]

အခန်း- ၁၄ (ရှီးနန်၀မ် စိုးရိမ်မနေပါနဲ့တော့)

[အမတ်မင်း၀မ်းက ဆူကျုံးဒေသကို ပြန်သွားပြီးပါပြီ]

မနက်ခင်းညီလာခံသဘင်ပြီးဆုံးသွားတော့အိုကြီးအိုမမှူးကြီးမတ်ရာများက တက်ညီလက်ညီ ဒူးထောက်လာကြသည်။

ချူယွမ်လည်း မိမိရှေ့ရှိ အစီရင်ခံစာ အပုံလိုက်ကြီးကို လှန်လှောပြီး ဖတ်ကြည့်နေစရာပင်မလို ၊ မည်သည့်အကြောင်းအရာဖြစ်မည်မှန်း သိနေသဖြင့် ခေါင်းတဆစ်ဆစ်ပင် ကိုက်ခဲလာ၏။

"အရှင်မင်းမြတ်၊ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ထပ်ပြီး
မရွှေ့ဆိုင်းသင့်တော့ကြောင်းပါဘုရား"

အမတ်မင်းလျိုက ၀မ်းပန်းတသာ လျှောက်တင်လာ၏။

"ဘယ်ကိစ္စကိုပြောတာလဲ"

ချူယွမ်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမြဲ။

"ဧကရီမိဖုရားတစ်ပါးလောက် တင်မြှောက်ဖို့ပါဘုရား "

"ရှီးပေအရေးကိစ္စ ငြိမ်းချမ်းသွားမှ ဒီကိစ္စ စဥ်းစားကြရအောင်လို့ အရင်တုန်းကလည်း ကိုယ်တော် မိန့်ဖူးပြီးသားပဲ မဟုတ်လား"

"အရှင်မင်းမြတ်..... ရှီးပေအရေးအခင်းက ဖြစ်ပွားနေခဲ့တာ ကြာညောင်းလှပါပြီ။ အရင်ဧကရာဇ်လက်ထက်တုန်းက စစ်သူကြီးရှစ်ဟူယယ်ကို ဆယ်ကြိမ်တိုင်တိုင် သွားရောက်နှိမ်နင်းစေခဲ့ပြီး နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်တိတိ အချိန်ယူပြီးမှ ဖိနှိပ်ထားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ဒါတောင် အပြတ်ရှင်းလင်းနိုင်ခဲ့တာမဟုတ်တာ​မို့ ဧကရီမိဖုရား​ရွေးချယ်တင်မြှောက်ရမယ့်အစီအစဥ်ကို ရှီးပေအရေးပြီးတဲ့အထိ နောက်ဆုတ် ရွှေ့ဆိုင်းခြင်းဟာ လုံး၀မသင့်လျော်ကြောင်းပါဘုရား......"

ချူယွမ်က မျက်ခုံးနှစ်ခုကြား အသာနှိပ်နယ်နေရင်း မိန့်တော်မူလာ၏။

"၀မ်းလျိုနျဲန်......"

မှူးမတ်များမှာ အချင်းချင်း နားမလည်နိုင်စွာ အကြည့်ချင်းဆုံမိကြသည်။

စောန ဧကရာဇ်အရှင် ဘယ်လိုမိန့်လိုက်တာပါလိမ့်။

အမတ်မင်းလျိုလည်း ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေလေသည်။ ၀မ်းလျိုနျဲန်ဆိုတာ မည်သူ့ကို​ခေါ်လိုက်သနည်း။