ဧကရာဇ်ဗျူဟာ [Di Wang Gong Lue]

အခန်း - ၄၅ ( တိုင်းခန်းလှည့်လည်တော်မူနေပါတယ်)

[.........]

"ပဒုမ္မာမီးပုံးပွဲတော်ကို မင်းလာကြည့်မယ်မှန်း အစောကြီးကတည်းက သိရင် ဟိုမျက်နှာချင်းဆိုင်က တည်းခိုဆောင်ကို ငှားလိုက်ပါတယ် ။ ဟိုမှာသာဆို ရှုခင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပိုမြင်ရမှာ"

ချူယွမ်က သဘောကျစွာ ရယ်မောလိုက်ကာ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့အား ကြည့်ရင်း ဆို၏။

"ငါတို့အရွယ်က လူကြားထဲ အတင်းတိုးဝှေ့ပြီး ရှေ့ဆုံးကနေ ကြည့်ချင်နေကြတဲ့ ကလေးသေးသေးလေးတွေမှ မဟုတ်တော့တာ။ မင်းပြောတော့ နန်းတော်ထဲနေရတာ စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆို၊ အဲ့ဒီတော့ ငါလည်း အပြင်ထွက်ပြီး လေကောင်းလေသန့် လာရှူရုံတင်ပါ"

ဤလမ်းမကြီးမှာ ရွှေမြို့တော်၏ လူသူအစည်ကားဆုံးသော လမ်းမကြီးဖြစ်သည်။ လေသာပြတင်း တစ်၀က်မျှ ပိတ်ထားလျှင်တောင် အောက်ထပ်က သွားလာလှုပ်ရှားနေသော လူသံသူသံများကို ကြားနေရသည်။ယိုကောင်းသကြားမုန့်ချိုကို ဆီအိုးပူပူထဲ ထည့်ကြော်လိုက်သည့်အချိန်မျိုးမှာလည်း မုန့်၏ မွှေးပျံ့လှသော ရနံ့မှာ  တည်းခိုဆောင်ဒုတိယထပ်ထိ ပျံ့လွင့်လာတတ်ကာ အခန်းတစ်ခုလုံး ချိုသင်းသောအနံ့များဖြင့် ထုံသင်းမွှေးကြိုင်နေတတ်ပေသည်။

"မုန့်စားချင်လား"

သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မေးလာတော့ ချူယွမ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"အင်း"

"ဒါဆိုလည်း ခဏစောင့်..."

သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကတော့ တစ်ခါတည်း ထရပ်ပြီး အပြင်ထွက်သွားလေ၏။

ဘေးခန်းထဲရှိ သွမ့်ယောင်လည်း မျက်လုံးပေကလပ် ပေကလပ်လုပ်ကာ နန်မော်ယဲ့အား ​-

"ရှစ်ဖူး...ကျွန်တော်လည်း စားချင်တယ်"

ဘာလို့ မုန့်နံ့က အရမ်းတွေ မွှေးနေတာလဲ။

နန်မော်ယဲ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောက်တဲ့သဖွယ် နံရံနှင့် တစ်သားတည်း ဖြစ်လုမတတ် ကပ်နေလေရာ ထိုပုံစံကြီးနှင့်ပင် လက်တစ်ချောင်းဆန့်ကာ သွမ့်ယောင်ခေါင်းကို ပုတ်ပေးလေ၏။

"ကလေးလေး.. လိမ္မာတယ်နော်။ ခဏလောက် သည်းခံလိုက်ပါဦး ၊ ခဏနေကျရင် ဆိုင်တိုင်ရာရောက် ပူပူနွေးနွေးလေး စားဖို့ ရှစ်ဖူး လိုက်ပို့ပေးမယ်... ဟုတ်ပြီလား"