That jerk is my best friend #Netties2017

^51^

Iedereen staart me met open mond aan maar ik durf niemand aan te kijken. Waarschijnlijk weet heel de school het binnen het uur hoe mijn armen eruit zien.

De deur die openzwaait verstoord het gestaar naar mij en iedereen kijkt naar voor. Bram komt de klas binnengelopen en is duidelijk op zoek naar iemand. Zijn ogen vinden de mijne en hij zucht opgelucht. Ik kijk hem vragend en boos tegelijkertijd aan. 'Het gerucht gaat dat je zelfmoord wou plegen.' Hijgt hij buiten adem. Ik haal mijn schouders op. 'En wat dan nog. Er is hier niemand die me zou missen.' Sis ik.

In mijn hoofd probeer ik een lijstje te maken van mensen die er voor me zijn, en me zouden missen als ik er niet meer was. Maar ik kom op niemand, tenzij Fien natuurlijk maar ik ken haar pas net dus daar heb ik geen idee van. James en de jongens al zeker niet, ook Catalina en Tuur niet, ze lieten me allemaal stikken wanneer ik hun het meeste nodig had. Vrienden noemen ze dat dan.

En de belangrijkste personen; mijn ouders. Zijn er ook niet voor me en willen me niet. Harde woorden maar het is zo, ze hebben het zelf gezegd.

'Li je weet dat-' Verder komt hij niet want ik onderbreek hem. 'Noem me niet zo.' Zeg ik boos. Hij kijkt me gekwetst aan. 'Ik heb je toch niets gedaan?' Vraagt hij verbaast. Ik lach emotieloos. 'Nee inderdaad en dat is het juist. Waar waren jullie toen ik uren in de kou op het strand zat of toen James mijn hart vermorzelde of toen ik alleen het vliegtuig terug nam. Dat is juist, jullie waren er niet voor mij.' Een traan rolt over mijn wang en ik veeg hem verwoed weg.

Dan besef ik terug dat ik nog steeds in het klaslokaal ben en dat dus iedereen kan volgen wat er gezegd wordt. Maar het maakt me eigenlijk echt allemaal niets meer uit.

Dan valt zijn blik op mijn arm. Hij hapt naar adem. 'Waar denk je mee bezig te zijn!' Schreeuwt hij. Ik kijk naar buiten zonder te antwoorden.

'Bram naar je plaats.' Hij knikt naar de leerkracht en gaat op een stoel voor mij zitten. Hij pakt zijn boeken uit en scheurt een papier uit zijn map. Hij schrijft een paar minuten op een papiertje en gooit het daarna op mijn bank.

Liefste Lisa ,

Ik heb er spijt van dat we het je niet lieten uitleggen en dat ik je met mijn domme kop op het strand liet zitten. En dan alsof dat nog niet het ergste was hebben we je naar huis laten gaan. Genoten van onze vakantie hebben we niet gedaan, dat konden we niet zonder jou.

Maar kijk ook eens in ons perspectief. We zagen je zoenen met een jongen, die een neef is van James. We dachten meteen het slechtste en dat hadden we natuurlijk niet mogen doen.

Jens is het ons komen vertellen na een paar dagen en meteen begon James nog erger te wenen als de dagen daarvoor.

Vanmorgen wilde hij zich komen verontschuldigen maar brak van jouw woorden, je woorden die helemaal terecht zijn trouwens.

Wil je mij - ons - nog een kans geven ?

Liefs Bram

De tranen beginnen over mijn wangen te stromen en ik loop vliegensvlug het lokaal uit. Het wordt gewoon allemaal weer te veel. Ik ben een rollercoaster van emoties.

Ik begin alles te overdenken. Moet ik hun niet gewoon vergeven. Ik houd zoveel van hun en dan al zeker van James. Maar wat hij gedaan heeft is niet normaal. En dat was niet de eerste keer dat hij iets deed. De eerste keer toen we een relatie hadden is hij vreemdgegaan en heb ik het hem vergeven. En nu zou ik hem weer moeten vergeven. Ik weet niet wat het meeste pijn doet hem vergeven of vergeten.

Vergeven of vergeten. Vergeven of vergeten. Vergeten...

(Waarschuwing: zelfverminking! Doe dit nooit!)

Ik sluit mezelf op in een wc-hokje en begin luid te snikken. Ik pak de schaar uit mijn etui en begin weer te krassen. Even vergeet ik mijn zorgen en denk ik alleen aan de pijn van mijn arm.

Nooit heb ik gedacht dat ik zou snijden maar ik ben op een punt gekomen dat dit precies het enigste is dat nog nut heeft in mijn leven. Ik snap niet hoe het zo is gelopen.

Ik hoor allemaal stemmen en dan komen er voetstappen dichterbij. 'Lisa! Doe open alsjeblieft.' Smeekt de stem van James. 'Nee! Ga weg!' Schreeuw ik boos en maak nog een snee. 'Lisa waar ben je mee bezig?' Vraagt James bezorgd. Ik snik. 'Niets.' Zeg ik bijt op mijn lip omdat het toch wel heel erg veel pijn doet. Maar ik verdien het.

Ik weet zelf niet eens waar ik mee bezig ben. Mijn nare gedachtes hebben van me gewonnen en ik weet het niet meer tegen te houden.

De deur word plots opengezwaaid en ik zie de jongens allemaal staan. Ze kijken me allemaal geschrokken aan en James komt rustig naar me toe gestapt. 'Leg je schaar weg.' Zegt hij kalm. Ik schud mijn hoofd en hou de schaar bij een slagader. 'Ga weg of ik snijd dieper.' Dreig ik.

Of ik dat echt zou doen weet ik niet, maar op dit moment ben ik het wel aan het overwegen.

Hij is duidelijk verbaast van mijn dreigementen en zet een paar stappen naar achter.

'Lisa nu is het genoeg. Jij hebt me geholpen om te stoppen met snijden en nu doe je het zelf waar denk je mee bezig te zijn!' Roept Blake boos en van verbazing laat ik de schaar vallen. Hij raapt hem snel op en gooit het verder weg.

Hij trekt me uit het hokje en kuist mijn arm af terwijl de andere jongens in stilte toekijken. 'Kunnen jullie alsjeblieft weggaan. Ik heb tijd voor mezelf nodig.' Hij knikt, wetend dat ik niets meer met die schaar zal doen, en ze gaan allemaal weg. James maakt nog 1 keer oogcontact en playbackt ik hou van je.

Ik adem diep in en uit en besluit dan de persoon te bellen dat ik dacht dat ik nooit nog ging zien.

Weer een snelle update!
Sorry als het niet zo een goed hoofdstuk was maar vandaag was echt een rotdag :'(

+ ik ga nog eens zelf promoten haha! Schaamteloze zelfpromotie enzo Mijn ander boek 'love is a dangerous game' is al even begonnen! (:
+ LoisenLaura is mijn tweede profiel samen met JustLois

Laat me weten wat jullie ervan vinden!