That jerk is my best friend #Netties2017

^2.16^

'Dus hij heeft het officieel uitgemaakt?' Vraagt Fleur zodra ik heel mijn uitleg gedaan heb. Ik knik en sla mijn ogen neer. 'Misschien is het wel beter zo.' Zegt ze en ik frons mijn wenkbrauwen. 'Ik denk het niet, ik hou echt van hem.' Vertel ik haar, en ik meen het ook echt. James is de eerste jongen geweest waarvoor ik zoveel gevoeld heb, het gevoel heb alsof ik iets ontbreek als hij er niet is. Hij heeft me zo gelukkig late, voelen door nog maar gewoon bij me te zijn.

'Je hebt je te veel gehecht aan hem.' Zegt Fleur voorzichtig ik en haal mijn schouders op met een zucht. 'Dat is het net, ik wil gehecht zijn aan hem.' Fluister ik en bijt op mijn lip.

Ken je dat gevoel wanneer je beseft dat het zo beter is, maar die pijn in je hart maar niet weg wil gaan. En soms, als je geluk hebt gaat die pijn na een weekje of twee weg, of wordt het toch al minder. Maar ik heb zoveel schrik dat mijn hart niet zal stoppen met pijn doen en ik nooit open zal staan voor een nieuwe liefde, ik zal altijd blijven wachten op James omdat ik hem als mijn ware zie. Maar het probleem is dat ik zijn ware niet ben, en dat zal ik ook nooit zijn vrees ik.

Onze relatie is niet sterk genoeg meer om weer eens opnieuw te beginnen. We hebben nu al zoveel kansen gehad en elke keer opnieuw wordt het verpest, wordt onze nieuwe land verpest. En nu is er geen ons meer, er is alleen nog een Lisa. En een James. Maar geen Lisa en James meer. En dat is wat me het meeste pijn doet. Niet alleen dat onze relatie op romantische manier over is maar onze vriendschap.

Onze vriendschap is altijd zo mooi geweest dat ik die jaren nooit meer zal vergeten, ik zal nooit meer vergeten hoe we elkaar leerde kennen, hoe hij me altijd verdedigde en er voor me was. Hoe ik hem hielp om van onder zijn straffen uit te komen. De manier waarop hij me altijd 'schatje' noemde ondanks dat we niet eens een koppel waren.

De manier waarop we speciaal waren in elkaars leven, elkaars houvast. Hij stond altijd achter me klaar om me op te vangen voor moest ik vallen, en ik bij hem. De manier waarop hij me aankijk als ik bakken ijs zat te verslinden tijdens een film.

De manier hoe zijn hand perfect in de mijne paste. En dat is nu allemaal verleden tijd.

Verleden tijd.

In mijn hart zullen die tijden altijd blijven voortleven maar in de werkelijkheid moeten we beide verder gaan met ons leven, en er het beste uit halen. Ons laatste jaar op de middelbare school mooi eindigen en dan een nieuw hoofdstuk beginnen.

We zullen gaan studeren, vanaf dat moment zullen we elkaar nooit meer zien. Tranen wellen op in mijn ogen wanneer ik daar aan denk maar ik we ze binnen te houden, ik ben sterker als dat.

Ik moet stoppen met hopen dat James nog naar me terug komt gekropen en zijn verontschuldigen aanbied. Want het is voorbij, verleden tijd zoals ik al gezegd heb. En ik moet er mee leren leven.

Al weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan. Want de pijn, die blijft.

'Weet je wat, we bezatten ons vanavond. Dan kunnen je gedachten niet meer zo ver zitten.' Hoor ik plots waardoor ik verbaasd omkijk.

'Nee, dat doen we niet.' Lach ik zacht en leg mijn hand op mijn voorhoofd. 'Het is hier warm, sinds wanneer is het zo warm in september?' Verander ik subtiel van onderwerp.

'Sinds de opwarming van de aarde.' Lacht Fleur. 'Volgend jaar zijn we allemaal gegrild in oktober.' Ik schud lachend mijn hoofd na haar opmerking.

Ik vind het leuk hoe Fleur de sfeer altijd wat lichter kan maken en me kan laten denken aan iets anders, vroeger was het ook al altijd zo.

'Geloof je het zelf.'

Vol zelfvertrouwen knikt ze. 'Ja tuurlijk, de opwarming van de aarde is een groot probleem.' Ik knik. 'Ja dat is waar, maar rustig we zullen nog niet gegrild zijn volgend jaar.'

'Genoeg over het weer, ik wil je iets vragen.'

Ik kijk haar nieuwsgierig aan. 'Vraag maar.'

'Dus kijk, ik ben hier dus al terug heen verhuisd in augustus.' Vertelt ze en ik knik vragend. 'En vaak als ik ging komen kwam ik een jongen tegen die met zijn zusje in het parkje hier verderop speelt.' Nu wordt het verhaal interessant.

'En hij heet dus Arthur, zo heb ik zijn zusje hem horen noemen. En hij is echt super schattig en lief en knap en weet ik veel wat nog meer allemaal.' Zegt ze met een glimlach op haar gezicht.

'En als ik voorbij loop glimlachen we altijd naar altijd. En wow zijn glimlach is zo schattig.'

'Maar ik durf zijn nummer ofzo nooit te vragen, want dat zou toch raar zijn?' Vraagt ze en ik schud mijn hoofd. 'Nee, gewoon doen. Wie weet is hij ook wel geïnteresseerd in jou.' Zeg ik en ze wordt rood. 'Ik denk het niet maar ik wil toch graag aan zijn nummer komen maar ik weet niet hoe ik dat moet vragen of ja ik weet echt niet wat ik moet doen.'

'Laten we nu naar dat parkje gaan!' Roep ik blij. 'Dan vraag ik zijn nummer voor jou en leven jullie nog lang en gelukkig. Dan wordt ik getuige op je trouwfeest en kan ik vertellen dat jullie samen zijn gekomen dankzij mij.' Glimlach ik.

'Nee wow niet doen.' Zegt ze en word rood. 'Ik ben niet eens verliefd ofzo.' Mompelt ze en haalt haar schouders op. 'Ik heb dan ook nog nooit met hem gesproken dus wat maakt het uit.'

'Komaan, misschien worden jullie wel verliefd.' Zeur ik waardoor ze haar ogen rolt. 'Nee, niet doen.'

Met een grijns loop ik naar de deur waarna ik een dierlijke brul hoor. 'Je waagt het niet!'

Leuk hoofdstuk?

Ik haat school, ik ga vanavond echt tot laat moeten werken om alles af te krijgen.
Hebben jullie het ook zo druk?
En doen jullie ook nog activiteiten buiten school? Sport enzo?
Ja, ik toon interesse in mijn lezers HAHA

Ciao x