That jerk is my best friend #Netties2017

^2.46^

We zijn een week later sinds de uitwisseling van liefdeswoorden en ik die week hebben we elkaar beide een beetje ontlopen. Ik omdat ik vind dat ik te ver ben gegaan tegenover Alex, het voelde op dat moment goed maar nadien heb ik er nog uren over gepiekerd.

Moest Alex zo met een meisje zitten, zou ik het dan oké vinden? Ik denk het niet. Moest Alex op die manier zeggen tegen een ander meisje dat hij van haar houdt, zou ik dat oké vinden? Zeker weten niet.

De reden waarom James me negeert is niet helemaal duidelijk voor me. Ik zou juist denken dat hij blij is dat ik hem terug helemaal in vertrouwen begin te nemen. Maar nu is hij mede diegene dat afstand neemt.

Momenteel zit ik op de trein, onderweg naar Alex zijn nieuwe thuis. Ik hoop dat hij het daar wat gezellig heeft gemaakt en dat hij het er leuk zal hebben, want dat is zeer belangrijk. Ik hoop natuurlijk dat hij het daar niet leuker vindt dan bij mij, want dat betekent dat ik hem minder zou gaan zien.

De reis gaat redelijk snel aangezien ik luister naar mijn favoriete muziek. Hierdoor vergeet ik bijna aan de juiste halte van de trein te stappen maar heb het net op tijd door en stap nog snel af. Enkele seconden na mij sluiten de deuren en nog enkele seconden later is de trein er weer vandoor.

Ik begin rond te kijken maar door de drukte vind ik het moeilijk om Alex te spotten. Hij ging naar hier komen zodat we van hieruit samen naar zijn kot konden gaan aangezien in hier de weg helemaal niet ken en geen idee heb waar hij nu woont.

Ik wandel naar voor maar heb Alex nog steeds nergens gezien dus besluit ik naar de uitgang te stappen en daar op een bankje te gaan zitten. Ik neem mijn gsm en begin hem te bellen. Na negen keer overgaan wordt er eindelijk opgenomen.

'Alex?' Zeg ik vragend. 'Waar ben je? Ik zie je nergens?'

Even is er aan de andere kant van de lijn een stilte totdat die doorbroken wordt door gevloek. 'Ik kom eraan. Ik was helemaal vergeten dat je vandaag kwam.' En meteen daarna legt hij af. Ik kijk teleurgesteld naar mijn gsm en probeer de pijn in mijn hart te vergeten. Het is maar één keer zeg ik tegen mezelf, maar één keer.

Maar twee minuten later begint het plotseling hard te regenen en zoek ik snel een afdak, maar tegen dat ik iets gevonden heb ben ik al helemaal doorweekt. Deze dag lijkt alleen maar slechter te worden, en ik keek er nog zo naar uit.

Een kwartier later, van bibberend onder een afdak gestaan te hebben, toetert er een auto naast me en zie ik al snel dat het Alex is. Ik stap in, maak mijn gordel vast en kijk uit het raam. Ik heb nu echt geen zin om iets tegen hem te zeggen, het liefst van al ga ik nu meteen naar huis.

Ik voel zijn hand op mijn bovenbeen wat warme afstraalt. Dan bedenk ik me dat er in deze auto zetelverwarming is dus duw ik op dat knopje in de hoop dat ik het wat warmer krijg.

'Het spijt me Lisa, ik was echt vergeten dat je vandaag kwam.' Mompelt hij en ik bijt op mijn tanden om niets gemeen te zeggen. 'Negeer me niet, ik was het echt vergeten.' Zegt hij nog eens waarop ik mijn ogen rol.

'Dat heb je al gezegd.' Zucht ik. 'Maar ik heb koud en keek naar deze dag uit. Maar jij hebt warm en keek er duidelijk niet naar uit dat ik zou komen.' Zeg ik en voel de pijn in mijn hart weer toenemen.

Ik krijg geen reactie en de rest van de rit verloopt in stilte. Hij heeft niet ontkent dat hij er niet naar uit kijkt om mij te zien. Betekent dit dan dat hij mij gewoon niet wilt zien. Heeft hij ook liever dat ik gewoon naar huis ga?

'Moet ik naar huis?' Vraag ik zacht en ik zie in mijn ooghoek dat hij me aankijkt.

'Nee! Hoe kom je daar nu weer bij?' Zijn grip op mijn bovenbeen verstevigd.

'Je hebt duidelijk geen zin in mij, waarom zou ik dan niet naar huis gaan?' Mompel ik en kijk weer uit het raam, ik heb schrik dat als ik hem aankijk ik het hem ga vergeven zonder dat hij er iets voor heeft moeten doen. En dat wil ik niet.

De auto stopt met rijden en Alex stapt meteen uit. Enkele seconden later opent hij mijn deur zodat ik eruit kan komen. Ik schenk hem een kleine glimlach. Maar wanneer hij mijn hand vastneemt verdwijnt mijn glimlach. Waarom zegt hij niet gewoon de dingen dat ik wil horen? Waarom zegt hij niet gewoon dat hij blij is om mij te zien, zoals het zou horen.

Maar toch hou ik zijn hand vast en volg ik hem naar een proper uitziend gebouw. We stappen er binnen en Alex gaat meteen met de trap door naar de eerste verdieping. Hij opent een deur aan de linkerkant met de sleutel dat hij uit zijn broekzak haalt en laat me binnen.

Het ziet er toch gezellig uit, wat ik had gehoopt voor hem. Maar het ziet er niet gezellig genoeg uit om een reden te zijn mij te vergeten.

'Wat vind je ervan?' Vraagt hij en trekt zijn jas uit.

'Mooi.' Knik ik en doe ook mijn jas uit. Ik weet niet wat ik er meer over zou moeten zeggen. Stiekem had ik gehoopt dat er al ergens een foto van hem en mij zou staan of ophangen maar ik zie enkel een foto met een ander meisje.

'Wie is dit?' Vraag ik wijzend naar de foto. Waarschijnlijk kom ik nu over als het jaloerse vriendinnetje maar het kan me niet schelen, ik ben gewoon benieuwd.

'Het meisje van hiernaast. Ze heeft de foto zelf opgehangen.' Vertelt hij en gaat op bed zitten. Ik kijk nog even naar de foto en besef dat wanneer mensen hier binnen komen gaan denken dat dat meisje zijn vriendin is. En dat zorgt voor een steek in mijn hart.

Ik ga naast hem op bed zitten en hij duwt me achterover. Zijn hoofd komt dichterbij maar ik duw hem weg. Hij kijkt me fronsend aan.

'Ik heb hier nu echt geen zin in.' Zeg ik en zet me terug recht. 'Eerst vergeet je me waardoor ik in de tegen sta en vervolgens kom ik hier binnen en zie ik enkel een foto van een ander meisje. En dan denk je dat ik zin heb om je te kussen? Nee bedankt.' Ik durf hem niet aan te kijken na wat ik gezegd heb maar ik ben trots op mezelf dat ik het gezegd heb.

Hij neemt mijn beide handen vast en zucht luid. 'Ik zal een foto van jou ophangen en ik zal nooit meer vergeten dat je komt. Want ik kijk er altijd naar uit als ik je ga zien.' Probeert hij mij terug tevreden te maken. Ik knik en leg mijn hoofd op zijn schouder.

'Oké.' Zeg ik zacht. Ik zeg expres niet dat ik hem vergeef, want dat doe ik niet.

Hij duwt me opnieuw op bed en komt weer korter om me te kussen, maar opnieuw duw ik hem weg.

'Verdomme Alex, het is niet omdat ik minder boos ben dat je meteen weer moet proberen. Wil je misschien eerst niet een fatsoenlijk gesprek houden ofzo? Of ben ik daarvoor niet? Ben ik er gewoon voor je behoeften?' Roep ik maar weet dat wat ik zeg niet waar is.

'Lisa, je weet dat je veel meer voor me betekent dan dat.' Zegt hij en ik kijk hem nog steeds niet aan.

'Sorry.' Zucht ik maar enkele seconden later wou ik dat ik me nooit verontschuldigd had wanneer het meisje van hiernaast binnenstormt.

-

Wow al 819Dznd nu!!

En mijn aftellen gaat verder: nog maar 6 dagen voor Shawn!! Volgende week maar 3 dagen school en dan lang weekend waarin ik mijn man ga zien, ongelooflijk hoe snel het gaat!

Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Het telt meer dan 1300 woorden
:)