That jerk is my best friend #Netties2017

^2.58^

Na mijn zesde uur, wandel ik naar het lokaal van mevrouw Dijkstra. Normaal gezien zou ik nu naar huis toe mogen maar ik heb straf.

'Ah daar ben je. Je mag de tafels klaar zetten in de Blauwe zaal want morgen houdt daar de wiskundecompetitie plaats.' Meldt ze en mijn mond valt, voor de tweede keer vandaag open. Morgen, de wiskundecompetitie?

'Ik doe elk jaar mee.' Zeg ik meteen en frons mijn wenkbrauwen. 'Waarom ben ik niet gevraagd dit jaar?' Vraag ik zachtjes, teleurgesteld.

Ze gaat weer zitten op haar stoel en doet teken dat ik dat ook moet doen. 'Luister Lisa.' Begint ze haar speech, waardoor ik al meteen weet dat het wel wat langer zal worden dan één zin.

'Jij hebt geen idee wat er met je aan de hand is, dus zou het bijzonder zijn moest ik dat wel weten. Maar dit jaar is duidelijk een beetje te veel voor je. Ik weet niet of je het in het oog hebt maar je resultaten zijn met zeker tien procent gehaald. En daarbij spijbel je nu ook nog. Het zou niet het goede voorbeeld zijn moesten we jou laten meedoen, dat zie je toch in?' Ze legt haar handen op elkaar wanneer ze uitgesproken is en kijkt me met een teleurgestelde blik aan. Een blik dat ik nu echt niet kan gebruiken, helemaal niet.

Ik knik en sta op. Ik vertrouw mijn stem niet dus zeg ik niets. Ik verlaat haar lokaaltje en maak mijn weg naar de blauwe zaal waar al een paar leerlingen voor de deur staan verzameld.

'Lisa!' Roept Fleur die ma al ziet aankomen. 'Ik wou je sms'en maar mijn gsm is afgenomen. Ik moet hier nog een uur helpen. Het spijt me!' Begint ze te roepen omdat ik nog niet kort genoeg sta.

'Het is oké. Ik moet ook helpen.' Zeg ik zacht en neem plaats op de trappen naast het lokaal. Fleur fronst en komt naast me zitten.

Ik bijt op mijn lip om de tranen binnen te houden. Iedereen heeft wel eens zo een moment dat het even niet meer gaat en dat alles te veel wordt. Al lijk ik er meer te hebben. Het ging de laatste tijd zo goed, en nu lijkt alles weer mis te lopen.

'Vertel eens wat er is.' Zegt ze terwijl ze me in een knuffel trekt en meer is er niet nodig om mijn tranen te laten vloeien. Net op dat moment komt mevrouw Dijkstra voorbij met de sleutels en opent de deuren van de zaal.

Ze kijkt me zuchtend aan. 'Ik reken erop dat jullie binnen tien minuutjes ook mee gaan helpen, oké?' Zegt ze en we knikken beide, waarna ze weer weg wandelt.

'Iedereen heeft commentaar op mij vandaag en iedereen is teleurgesteld in mij. Alsof ik niets goed kan doen.' Snik ik en geniet van haar armen om me heen. Dit is even wat ik nodig heb, mijn beste vriendin die me gewoon laat uithuilen tot het weer wat beter gaat. 'En ik heb James gekust.'

Wanneer ik die laatste zin uitspreek stoppen haar handen met over mijn rug wrijven en duwt ze me een stukje van zich af. 'Echt waar? Dat is geweldig!' Glimlacht ze en kijkt me blij aan.

Ik schud mijn hoofd en denk terug aan de pauze.

Ik kus hem.

Even kust hij me terug maar al snel duwt hij me van zich af en springt recht van het bankje. 'Lisa? Ik wil niet dat je me gebruikt omdat je je even niet goed voelt.' Mompelt hij dan, en lijkt bang om deze woorden uit te spreken. Wat terecht is

'Wat? Dat doe ik helemaal niet.' Zeg ik zachtjes, en een beetje gekwetst dat hij dat van me denkt.

'Ik denk van wel, Lisa. Je toont helemaal geen interesse in mij op dagen dat je gelukkig bent maar op dagen dat je wat minder gelukkig bent dan plots wel.' Zegt hij met een trillende stem en durft me niet aan te kijken.

Mijn tranen proberen naar buiten te komen, maar opnieuw hou ik ze in. Ik wil niet huilen, en al zeker niet in het openbaar waar iedereen me kan zien.