That jerk is my best friend #Netties2017

^52^

Ik adem diep in en uit en besluit dan de persoon te bellen dat ik dacht dat ik nooit nog ging zien.

'Ik had nooit gedacht je nog terug te zien.' Glimlacht Kasper. Ik glimlach terug en geef hem een knuffel. 'Eigenlijk zie ik je wel vaak. Doordat we op dezelfde school zitten.' Zegt hij als een wijsneus. Ik zucht. 'Ik heb je dit jaar nog geen 1 keer zien lopen.' Zeg ik en hij trekt me opnieuw in een knuffel.

'O nee?' Hij haalt zijn wenkbrauwen op en ik schud mijn hoofd. 'Ben je daar heel zeker van?' Vraagt hij nog eens en ik bijt op mijn lip en knik. 'Heel heel zeker?' Ik begin zachtjes te lachen. 'Oké, misschien heb ik je wel een paar keer gezien.' Geef ik toe. 'Dacht ik al.'

'Ik wil je nog een knuffel geven.' En met die woorden geeft hij me voor de derde keer deze minuut een knuffel.

Hij was altijd al diegene die graag knuffelde. De teddybeer van de groep.

'Betekent dit dat je het me hebt vergeven?' Vraagt hij hoopvol en ik knik. 'Eigenlijk was jij het niet, jij had gewoon vroeger moeten inzien dat hij verkeerde intensies had.' Zucht ik treurig, terugdenkend aan de gebeurtenissen van toen.

'Maar waarom beslis je dat nu plots?' Vraagt hij fronsend. Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Ik heb geen vrienden meer dus dacht ik aan jou.' Zeg ik met een kleine glimlach naar Kasper gericht, hij hoorde in het begin bij ons groepje maar hij wist na een tijdje dat mijn vriendje van toen verkeerde intensies had. Toen hebben we hem nooit meer gesproken. Ik voelde me zo verrader door hem.

'Ik ben dus je laatste keus.' Plaagt hij me en ik grinnik. 'Zoiets ja.' Zucht ik droevig. Zijn gezichtsuitdrukking gaat meteen weer naar serieus.

'Ben je niet samen met James?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en vertel hem alles van wat er allemaal gebeurd is. Van het begin tot het vreemd gaan en tot de vakantie in Australië, ik vertel hem zelfs dat ik erover nadacht om verder te gaan met James.

Eigenlijk wou ik dat hij dit allemaal al wist omdat hij er zelf bij was. Maar vroeger heeft hij het verpest, en daardoor liep alles in de soep.

Na heel mijn verhaal lopen er weer enkele tranen over mijn wangen die hij lief wegveegt. 'Jullie waren altijd twee handen op een buik.' Verzucht hij en ik knik. 'Waren.' Herhaal ik. 'Ik denk dat ik van school wil veranderen.' Zeg ik na een tijdje. Hij krijgt grote ogen en schud zijn hoofd. 'Ondanks dat James en ik niet meer bevriend zijn weet ik dat hij donderdsveel van je houd en alles voor je overheeft.' Ik knik.

Ik weet dat wat ik nu zeg eigenlijk overdreven is, en dat ik het niet zal doen maar ik ben nu eenmaal even dramatisch en emotioneel.

'Ik denk ook wel dat hij van me houd. Maar soms is houden van niet genoeg.' Hij knikt begrijpend en brengt me dan terug naar mijn klas. 'En waag het niet van school te veranderen.' Ik knik. 'Oh ja en zoek hulp voor het snijden en weet dat we vanaf nu weer vrienden zijn.' Ik knik opnieuw en klop daarna op de deur.

De deur wordt geopend en alle ogen kijken bezorgd mijn kant op. Ik stap rustig naar mijn plaats en ga zitten. 'Lisa waar was je?' Vraagt de leraar streng. Ik doe mijn trui uit en laat mijn helemaal kapotte arm zien. 'Even iets doen.' Antwoord ik kil en trek mijn trui weer aan. Ik kan deze leerkracht gewoon niet meer aankijken van de minachting.

'Lisa je moet nu naar mevrouw Dijkstra en vertelt over je snijden.' Ik zucht en knik. Ik neem mijn rugzak op en vertrek naar het lokaal van mevrouw Dijkstra.

Normaal had ik respect voor de leerkrachten, maar de laatste tijd echt niet meer, het enigste wat ze willen doen is je leven verzuren. Dit is gewoon hun doel zie ik nu in.

Ik doe de deur open en ga zitten. Ze kijkt me raar aan. 'Waarom ben jij hier?' Vraagt ze met een lach. Ik lach niet terug en trek in plaats mijn trui weer uit. Ze schrikt en springt op uit haar zetel. 'Waarom?' Vraagt ze. Ik vertel haar wat er in Australië is gebeurd en ze luistert aandachtig. 'Snijden is geen oplossing, snijden is nooit een oplossing.' Zegt ze op het einde. Ik haal mijn schouders op.

'Misschien is het geen oplossing maar wel de beste manier om te vluchten van de emotionele pijn.' Ze knikt alsof ze mij begrijpt. 'Blijf voor minstens een maand uit James zijn buurt maar behoud wel contact met je andere vrienden, die kunnen er niets aan doen. En na die maand kies je zelf of je James nog wilt zien of niet.' Ik knik en kijk haar dankbaar aan.

Misschien is dit inderdaad wel de beste oplossing. Want James zomaar vergeven doe ik niet en vergeten is te pijnlijk. Hij is zo een groot deel van mijn leven dat ik niet zou weten wat ik moet doen zonder hem. Maar voor nu zal het moeten, het is nu aan hem om te tonen dat hij er voor me kan en wil zijn, anders gaat het nooit meer lukken.

Hopelijk worden we dan later stapje per stapje weer vrienden. Rustig aan. Héél misschien worden we weer terug meer als vrienden. Want eerlijk is eerlijk, die gevoelens voor hem gaan maar niet weg. Maar eigenlijk verdient hij het niet om me terug te hebben.

'Bedankt.' Zeg ik als ik besef dat ik heel die tijd in het biets heb gestaard en loop haar lokaal uit. Ondertussen is het tweede lesuur al begonnen en stap ik Nederlands binnen. Mijn lievelingsleerkracht doet de deur open en trekt me in een knuffel die ik ongemakkelijk beantwoord. 'Ik heb ervan gehoord. Wil je na de les even bij me komen?' Ik knik lief en spring ongemakkelijk van het ene been op het andere.

Benieuwd naar wat ze zou willen zeggen draai ik me om.

Ik kijk de klas rond en zie dat er nog maar één plaats vrij is, naast James. Ik had wel gedacht dat hij zo slim zou zijn om er niet voor te zorgen dat ik naast hem moet gaan zitten. Dat hij inziet dat ik hem niet wil spreken en of zien.

'Ga maar zitten Lisa.' Zegt de leerkracht, die ik nu even veracht.

Ik ben echt snel aan het schrijven (: xx
Hope you like it

X Laura