That jerk is my best friend #Netties2017

^2.31^

We kijken elkaar ongemakkelijk aan en ik bijt op mijn lip. Ik wist dat dit moment eraan zat te komen maar dat maakt het niet minder moeilijk. Het is ook niet dat ik niet genoeg tijd heb gehad, want dat had ik wel. Maar het is gewoon een besluit dat onmogelijk is.

Maar door één simpel woord is de beslissing al voor mij gemaakt. Opnieuw haat ik de verschijning die in de opening van de deur staat en de naam roept van de jongen dat ik leuk vind.

'Al beslist dus?' Vraag ik met een kleine glimlach om niet te laten merken dat het me toch wel kwetst.

Ik zeg nog steeds niets en kijk gewoon naar Alex. Hij kijkt me schuldig aan en haalt daarna zijn schouders op.

Ik laat hem zonder geluid weten dat het oké is.

Ik heb hem al lang genoeg laten wachten en ik begrijp dat hij ook niet altijd op me kan wachten. En zoals Fleur al gezegd had, als je twijfelt moet je het niet doen.

'Tot morgen.' Zegt hij en kijkt me dankbaar aan.

Hij verlaat de ruimte samen met Blair en ik zucht even. Het is voorbij. Geen jongens meer in mijn leven. Hoop ik.

Ik ga aan de andere in de groep zeggen dat ik vandaag niet mee kan naar het café en ik fiets zo snel als ik kan naar huis omdat we daar hebben afgesproken.

Fleur, Sophie en ik gaan samen een bezoekje aan Tom brengen vandaag.

Ze was al heel de week super gestrest, omdat ze schrik heeft dat ze haar vriendje met iemand anders gaat betrappen. Ze heeft schrik dat hij op haar uitgekeken is. Maar van de verhalen die ik gehoord heb is hij echt een hele lieve jongen dat lijkt hij me niet iemand die zou vreemdgaan. Maar je weet maar nooit.

Ik open de deur van mijn huis en zie Fleur en Sophie al in de zetel zitten samen met mijn mama.

'Al kennis gemaakt zo te zien?' Vraag ik verwijzend naar Sophie dat voor de eerste keer mijn mama ontmoet.

Ze knikken allebei lachend en staan daarna alle drie op.

'Je ziet er moe uit.' Merkt mijn mama op en ik haal mijn schouders op. 'Ik heb juist gedanst.'

'Nee niet fysiek moe, maar mentaal.'

Ik zucht en bijt opnieuw op mijn lip. 'Alex gaat met Blair verder.'

'Is dat ook niet het beste voor jou denk je? Even geen jongensdrama meer.' Zegt ze zacht en wrijft met een hand door mijn haren dat nog nat zijn van het douchen.

'Nja, ik weet het niet.'

'Vertrekken we?' Verander ik, niet subtiel, van onderwerp.

Na een stille autorit zijn we eindelijk aangekomen.

'Ik ga wat winkelen in de straten, wanneer ik jullie moet komen ophalen geef je me maar een belletje.' Zegt mama terwijl de twee vanachter aan het uitstappen zijn. Ik knik en lach.

'En ik weet dat jullie al groot zijn, maar met niemand meegaan.' Lacht ze. 'Ook niet als ze een snoepje aanbieden.'

Ik schud lachend mijn hoofd. 'Voor eens snoepje zou ik het misschien toch wel nog doen.'

Ik geef mijn mama een kus op haar wang en stap dan uit. 'We zullen het veilig doen, tot straks.'

Net voor ik de deur toe sla hoor  ik de schaterlach die mijn mama toebehoort. 'Wat?' Vraag ik fronsend.

Maar na enkele seconden heb ik door wat ik gezegd heb. 'Dat bedoel ik niet.' Lach ik luid mee, ongemakkelijk. Typisch dat ik weer zoiets voor moet hebben.

'Ga nou maar, voor dat ik verkeerde gedachtes hierover krijg.'

Deze keer sla ik echt de deur toe en draai ik me om naar mijn twee vriendinnen die met elkaar aan het fluisteren zijn. Het ziet ernaar uit dat Fleur, Sophie moed probeert in te spreken.

Ik neem de leiding en wandel naar de deur van het appartementencomplex waar ik de deur probeert open te duwen, waarna ik door heb dat ik moet trekken en mijn wangen rood worden in de hoop dat niemand dit heeft opgemerkt.

Maar helaas, het geluk staat niet aan mijn kant vandaag en ik hoor de meisjes me uitlachen.

'Welke verdieping is het?' Vraagt Fleur wanneer ze uitgelachen is zich terug normaal kan gedragen.

'De vierde, en de lift werkt niet dus we moeten met de trap.' Mompelt Sophie ook terug in haar vorige stemming.

'Als je dat had gezegd was ik nooit meegekomen, ik haat trappen lopen.' Zucht Fleur. 'Ik word daar zo moe van.'

Ik weet nog dat Fleur vroeger altijd razend werd als ze de trap moest nemen. En dan klaagde ze altijd dat een lift plaatsen toch niet zo veel werk was. En wanneer ze echt in een slecht humeur was, moest iemand haar de trappen opdragen, want anders zou ze niet mee gaan.

Ik mis die onschuldige tijden, maar nu zijn we hier en moeten we verder.

Deze keer is het Sophie dat de leiding neemt en als eerste de trappen oploopt, ook wel logisch omdat zij de enige is dat hier al geweest is en dus de weg kent.

'Hoe vermoeiend is dit wel niet.' Zeurt Fleur waardoor ik mentaal zucht en haar toch een geïrriteerde blik stuur. 'We zijn er zo.' Zeg ik, ook al weet ik dat niet aangezien ik hier nog nooit geweest ben.

Wanneer we de vier verdiepen omhoog zijn gegaan en een stuk door de gang hebben gelopen stopt Sophie voor een deur en zucht even.

'Hij houdt van me, toch? Hij zou niet vreemdgaan.' Zegt ze, maar tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Maar als dat is wat ze nodig heeft, laat ik haar even doen.

Na nog enkele seconden aan haar mouw te prutsen heft ze haar arm op en klopt drie keer op de deur.

We horen wat gestommel aan de andere kant van de deur en dan gaat het open.

Het is de laatste kans dat je kan stemmen voor dit boek voor de Netties 2017!! De link vind je op mijn profiel bij conversaties! Het zou echt super zijn moesten jullie op me stemmen :)

En, hoe zit het met dat vriendje van Sophie? Een kleine cliffhanger vond ik wel gepast ;)