That jerk is my best friend #Netties2017

2.51

                 

We beseffen allebei dat het tijd wordt dat we terugkeren naar school, aangezien we in eerste instantie niet eens weg mochten. Maar toch maakt noch James noch ik aanstalten om weg te gaan. Het is hier zo vredig en rustig. Af en toe lopen er joggers voorbij, of moeders met een kindje aan hun hand. Ooit liep ik hier ook zo met mijn moeder, en aan haar andere hand liep Marie. Maar die gedachten laat ik snel terug vervagen omdat ik geen zin heb om emotioneel te worden en weer te huilen.

Ik ben de laatste tijd heel erg snel emotioneel, alsof het mijn traanbuizen niet lukt om hun tranen binnen te houden en alsof het mijn hart niet lukt om de pijn binnen te houden.

Ik leg mijn hoofd op James zijn schouder en zucht zachtjes uit. We moeten nu echt terug naar school gaan, maar ik heb er zo geen zin in.

'Spijbelen?' Stelt James voor alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik haal mijn schouders op en tot zijn en mijn eigen verbazing knik ik. 'Het is mijn laatste jaar, ik mag eens iets gek doen, is het niet?' Zeg ik dan met een grijns en James kijkt trots toe terwijl ik opsta van het gras.

Hij neemt zijn jas op die hij op het gras had neergelegd zodat mijn rokje niet vuil zou worden en trekt me in een knuffel. 'Laten we je eerste keer spijbelen onvergetelijk maken.' Lacht hij en laat me meteen daarna los, alsof ik heb gezegd dat hij me niet mag knuffelen. Maar in tegendeel, ik geniet altijd wel van zijn knuffels. Wie niet.

'Wat gaan we doen dan?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Het ding aan spijbelen is, is dat je niet naar school gaat zodat je kan doen wat je wil. Dus vertel maar eens wat je wil doen, en dat is dan we gaan doen schatje.' Vertelt hij en mijn hart stopt even, het is lang geleden dat hij me zo genoemd heeft door alles wat er gebeurt is. Zoals ik eerder al zei, alles begint weer te worden zoals het was. En ik ben er zo blij mee, ik heb tijd om alles op een rijtje te zetten en te verwerken wat er het laatste jaar allemaal gebeurd is.

Maar wat wil ik graag doen? Misschien gewoon een dagje niets doen? Rustig in de zetel zitten luieren, niet nadenken over het leven. Gewoon, niets doen. Lijkt dat niet fantastisch?

'Niets.' Antwoord ik dan ook en James haalt zijn wenkbrauwen op. Hij herhaalt mijn antwoord eens en knikt dan.

'Klinkt goed. Mag ik erbij zijn terwijl je niets doet?' Vraagt hij dan en ik kijk hem raar aan.

'Tuurlijk mag je er bij zijn. Ik kan me niemand beter inbeelden om samen niets mee te doen.' Antwoord ik misschien iets te eerlijk. Maar James is een speciale jongen waarvan ik altijd zal houden, en is het dus logisch dat wat ik ook doe, hij erbij moet zijn. Ik wil dingen samen met hem meemaken en samen herinneringen maken. Samen ons leven leiden. Gewoon samen, dat is al genoeg voor mij.

Het volgende moment zijn we naar huis aan het wandelen. Ik begin toch een beetje zenuwen te voelen, echt een hele dag spijbelen. Wat zal dit voor gevolgen hebben? Ga ik nog mogen afstuderen, ja toch? Eén keer kan geen kwaad, toch?

'Overdenk niet alles.' Hoor ik James zeggen en ik lach.

'Hoe is het mogelijk dat je altijd mijn gedachten kan lezen?' Vraag ik, maar het komt ze zwakker uit dan voorzien. De sfeer tussen ons verandert in één klap en ik vervloek mezelf ervoor. Kan ik niet voor één keer van die gedachten voor mezelf houden? Dan zouden we nu gewoon aan het lachen zijn.

James kijkt strak voor zich uit. 'Ik ben nog steeds hopeloos verliefd op jou, Lisa. Ik ken je door en door en ik ken je misschien zelfs beter dan je jezelf kent. Want ik denk dat je blind moet zijn als je niet ziet hoe erg je momenteel met jezelf in de knoop zit. En ik wil je echt helpen je terug beter te laten voelen en ik wil er echt voor je zijn. En ik weet dat jij niet meer hetzelfde tegenover mij voelt en dat doet me pijn. Maar ik accepteer dat en wil er gewoon voor je zijn, ook al is dat in de vorm van vriendschap. Zolang ik maar bij je ben.'

Sprakeloos blijf ik stilstaan. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Mijn keel zit dicht en geen woorden kunne vertellen wat ik nu voel. Ik weet niet eens wat ik nu voel. Blijdschap, verdriet, geluk, bedroefdheid, ... al deze emoties spoken rond in mijn hart. Allemaal willen ze de sterkste zijn, maar het lukt niemand. Het blijft een gevecht en een grote warboel. Tranen wellen op in mijn ogen, maar ik weet ze nog net binnen te houden. Bang om dit moment te verpesten.

Maar dan besef ik dat James ook niet verwacht dat ik antwoord, hij heeft waarschijnlijk zelfs liever dat ik geen antwoord geef. Ik zie het aan zijn ogen. Hij is net zo verward als mij, net zo een grote warboel. Maar hij offert zichzelf op, om mij te kunnen helpen. Hij zou juist voor zichzelf moeten zorgen, en niet altijd aan mij denken.

In stilte wandelen we verder, enkel het geluid van onze schoenen dat slepen over de steentjes is te horen. Ik vraag me af of dat James het kloppen van mijn hart zou horen als hij goed luistert, want in mijn oren bonkt het als trommels dat zich op de voorgrond plaatsen en daar niet snel weg zullen gaan.

We komen thuis aan en ik open de deur, nog steeds hebben we geen woord tegen elkaar gezegd. Maar nog steeds voel ik niet de behoefte om iets te zeggen. Maar ik merk dat dat bij James veranderd is, hij is klaar voor een antwoord. Hij verwacht een antwoord.

Kan ik hem al een antwoord geven?

-

morgen examen wiskunde, rip Laura
En met dit zonnige weer kan ik me al helemaal niet concentreren

neem daar nog eens niet begrijpbare jongens bij en het is feest!!!
Aka Rot weekend

Laat me weten wat je het hoofdstuk vindt!!