That jerk is my best friend #Netties2017

^2.45^

Vroeger, heel lang geleden, ging ik elke keer met mijn zusje naar het meertje wat verderop en konden we daar uren gewoon naast elkaar op de grond liggen. Er waren dagen dat we geen woord tegen elkaar zeiden toen we daar waren en er waren dagen dat er geen moment stilte was, omdat we zoveel aan elkaar wouden vertellen.

De éne keer ging het over iets zeer onbenulligs dat er eigenlijk totaal niet toe deed en de andere keer ging het over zeer belangrijke dingen die ons gemaakt hebben tot wat we zijn. Tot wat Marie was. Ze was een pracht van een meisje, zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant. Ik ben er zeker van dat ze zeer veel jongenshater zou veroverd hebben.

Als ze nog bij ons was.

Toen Marie er niet meer was, ben ik daar voor een hele lange tijd niet meer geweest. Ik was bang dat die plaats te veel herinneringen, te veel emoties, zou oproepen. Maar nu denk ik dat het me juist geholpen zou hebben moest ik het meertje toen wel nog opgezocht hebben. Misschien had het me juist geholpen om alles te verwerken.

De eerste keer dat ik terug naar daar ging, was ik niet alleen. Ik had iemand gevonden die me de steun gaf, die ik nodig had, die iemand was James. Toen we daar aankwamen en hij besefte hoe speciaal deze plek voor me is nam hij me in zijn armen en liet ik al mijn tranen los. Al mijn tranen die ik heb moeten inhouden, omdat er niemand was dat mijn tranen zou accepteren. Ik was zo blij dat ik James gevonden had.

Ik heb daar toen een half uur gehuild, totdat ik hoofdpijn kreeg en mijn tranen op waren. Maar ik was opgelucht, opgelucht dat het er eindelijk eens uit was. Ik moest het verdriet niet meer voor mezelf houden, ik had iemand waarmee ik mijn verdriet kon delen. En dat was toen alles wat ik op dat moment nodig had. Het maakte mij niet uit dat hij me misschien gek aan zou kijken, het maakte me niet uit dat hij misschien niet zou gesnapt hebben waarom ik zoveel moest huilen, het maakte me even allemaal niets uit.

James en ik hebben daar nog gezeten totdat het donker werd en het afkoelde. Hij had me eerst al zijn trui gegeven maar toen zelfs dat niet meer voldoende warmte gaf besloot hij dat we naar binnen moesten gaan zodat ik niet ziek zou worden.

We kwamen toen aan in een huis dat precies onbewoond leek. Want dat was het ook als ik er niet was. Mijn beide ouders waren altijd weg. Wanneer ik thuis kwam van school was het altijd doodstil. Om zeven uur had de kok het eten klaargemaakt en om neger uur kwam de huishoudster Marie mij in bed stoppen. In het begin, toen mijn zusje net overleden was, kon ik de huishoudster niet aankijken. Gewoon, omdat ze dezelfde naam had en dat te pijnlijk voor me was. Maar toen accepteerde ik dat het gebeurd was, en dat de huishoudster, Marie, er niets mee te maken had.

We gingen in de zetel zitten en ik legde mijn hoofd op James zijn schouder, en begon weer te huilen. Blijkbaar waren mijn tranen toch niet op, want ze bleven komen voor nog een uur. James zei niets maar liet me gewoon doen. Maar wanneer ik bijna inslaap viel nam hij me in zijn armen, alsof ik een dun veertje was, en droeg me naar boven. Hij plaatste me in mijn bed en kwam naast me liggen. Net zoals we nu ook soms nog deden.

Hij vertelde me dat het goed was dat alles eruit was, dat hij er altijd voor me zal zijn en dat ik een speciaal meisje ben met een hart van goud. Die avond, die nacht, voelde ik me voor het eerst sinds een lange tijd weer gewild in de wereld. Iemand zorgde voor me, iemand wilde dat het goed met me ging. Hij zorgde ervoor dat ik mijn leven weer opnam. Dat ik weer gelukkig werd, samen met hem.

Sindsdien heeft er nooit iemand meer voor me betekent dan James. Ook niet wanneer we geen contact meer hadden, ook niet wanneer hij mijn hart gebroken hart, nooit. Hij zal altijd alles voor me blijven betekenen, wat hij ook doet. En dat besef ik maar al te goed.

Dus wanneer ik nu op zijn schoot kruip en mijn hoofd in zijn nekholte plaats voel ik even geen schuldgevoel tegenover wie dan ook. Even voel ik alleen mijn liefde voor hem. En zijn liefde voor mij, wanneer hij zijn armen om me heen slaat en zijn hoofd op het mijne legt. Ik herhaal mijn woorden die ik eerder heb uitgesproken. 'Ik hou van je.' En ik voel zijn hart weer sneller slaan dan hiervoor.

We blijven zo zitten, zonder woorden met elkaar te wisselen, maar het is goed zo. Woorden zijn niet nodig, daden zijn voldoende voor nu.

Zijn handen wrijven rustgevend over mijn rug en ik adem zacht uit in zijn nek. Ik zie kippenvel over zijn lichaam verspreiden maar reageer er niet op en blijf zitten zoals ik zit.

'Gaat het wel met je?' Fluistert hij dan zacht en ik haal knikkend mijn schouders op, wat er vreemd uit kan zien aangezien de positie waarin ik zit, maar dat kan me niet schelen. Echt helemaal niet.

'Top.' Mompel ik en haal mijn hoofd vanuit zijn nekholte. 'Alles gaat goed.' Zeg ik dan nog een keer, misschien zodat ik mezelf kan overtuigen, misschien om hem te overtuigen dat het daadwerkelijk goed gaat. Ik weet het niet. Ik weet niet wie ik probeer te overtuigen.

Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en zucht dan zachtjes. 'Ik hou echt van je, dat weet je toch?' Zeg ik voor de derde keer en een voorzichtige glimlach neemt plaats op zijn gezicht waarna hij knikt.

'En ik hou ook van jou.'

Ik weet niet over welke manier van houden van we het hebben, maar ook dat doet er even niet toe. Zolang we maar gelukkig zijn. Zolang we maat weten van elkaar dat we van elkander houden en er voor elkaar zijn. Dat we dít niet op mogen geven.

Hij neemt me extra hard vast en ik knuffel hem extra stevig terug. Komt het dan toch nog goed, ooit?

-

Dit hoofdstuk is niet zo super lang maar ik vond dat dit genoeg was, als ik nog bij geschreven zou hebben zou ik minder tevreden zijn. Zijn jullie ook tevreden met dit hoofdstuk?

En wie is er nu eigenlijk #TeamJames en wie #TeamAlex? En waarom zitten jullie in dat team?

En morgen wanneer ik wakker wordt kan ik zeggen "ik ga volgende week naar Shawn Mendes!" LEUK HE ik kan echt niet meer wachten voor diegene dat dat nog niet doorhadden :))