That jerk is my best friend #Netties2017

^2.39^

'Wat is er aan de hand?' Vraag ik en zucht omdat ik gewoon rustig met Alex een film wou kijken zonder dat we afgeleid worden door andere zaken.

Hij haalt zijn schouders op en wrijft over mijn wang. 'Ik zal even gaan kijken.' Hij springt recht uit het bed en verlaat dan de kamer.

Alles is veranderd. Ik zou willen dat de tijd eens stil kan staan, gewoon zodat iedereen tijd heeft om alles te verwerken wat er altijd gebeurd. Ik heb tijd nodig om eens al mijn beslissingen na te gaan. Mijn impulsieve zaken.

Wanneer Alex na vijf minuten nog steeds niet terug is besluit ik om ook even te gaan kijken beneden. Misschien heeft zijn moeder de borden laten vallen en zijn ze die nu aan het opruimen of wat dan ook. En dan zou het wel zo vriendelijk zijn om voor te stellen om te helpen.

Als ik beneden kom frons ik bij wat ik zie. De vader van Alex staat woedend naar buiten te staren en zijn moeder zit huilend op een stoel aan de keukentafel. En dan heb je Alex dat scherven in de vuilnisbak aan het gooien is.

'Wat is er gebeurt?' Vraag ik zacht en bijt op mijn lip omdat mijn woorden zeer luid klinken in deze stille omgeving.

De vader van Alex draait zich om en kijkt me met vuurspuwende ogen aan. 'Ach kind, jij kent niets van het leven. Ga naar huis toe.' Spreekt hij waardoor tranen zich ophopen in mijn ogen.

Ik kijk Alex aan voor hulp maar hij kijkt me niet aan en blijft de scherven voorzichtig opruimen. Waarom zegt hij niets?

'Alex.' Zeg ik zacht en pas dan kijkt hij me aan.

'Het is misschien inderdaad beter als je naar huis gaat Lisa.' Zegt hij waardoor één traan mijn ooghoek verlaat.

Wat is er hier gebeurt in dit huis? Waarom doet Alex zo? Hij is een lieve jongen en hij zou me niet zo maar wegsturen zonder een uitleg te geven.

Hij staat op en komt naar me toe. Hij stopt met stappen wanneer hij recht voor me staat en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Het spijt me, ik leg het je later uit. Goed?' Fluistert hij en ik schud mijn hoofd.

'Het is vandaag onze één maand. We gingen het leuk hebben vandaag en nu stuur je me weg zonder te zeggen waarom?' Zeg ik met een iets vastere stem. Ik ben het beu om over me heen te laten lopen, het is tijd dat ik eens echt voor mezelf opkom.

En ook al is dit misschien niet het beste moment om voor mijn zogenaamde rechten op te komen doe ik het toch omdat ik de laatste tijd toch alleen overleef op impulsieve beslissingen.

'Ik snap je frustraties maar ik kan niet anders. Dit zijn echt privéredenen.' Mompelt hij en ik zucht terwijl nog enkele tranen mijn ooghoeken verlaten.

'Ik zie je graag.' Fluister ik en geef hem nog een laatste kus op zijn lippen voor ik zijn huis verlaat.

Ik kan het niet. Ik kan niet voor mezelf opkomen. Als hij niet wilt dat ik er nu ben moet ik dat respecteren ook al doe ik mezelf daar pijn mee. Het is belangrijk om het goede te doen voor anderen. Dat is me toch altijd aangeleerd.

Mijn fiets stond nog bij hem van de vorige keer dus ik heb al geluk dat ik niet te voet naar huis moet. Dat is dus ook het handige van een ouder vriendje hebben, hij kan rijden. Kleine tip.

Na even gefietst te hebben kom ik bij me thuis aan maar blijf ik even op het muurtje voor de poort zitten. Ik heb geen zin om naar binnen te gaan. Het is een plaats waar ik me gelukkig hoor te voelen, maar zo voel ik me daar niet. Het voelt niet aan als mijn thuis, niet meer. En ik weet niet waarom.

Waarschijnlijk is dit weer eens één van mijn dramatische gedachtes maar ik voel me er gewoon niet goed.

Door hier aan te moeten denken moet ik weeral huilen. Ik ben gewoon een emotioneel persoon, ik kan er niet aan doen. Ik zou zelfs al huilen als de goudvis van de buurman sterft. En mijn buurman heeft niet eens een goudvis.

Mijn hart doet er pijn van om te denken dat mensen mij misschien beu zijn? Ik ben veel te veel drama met me mee en misschien zijn mensen daarom boos op me? Was ik vroeger ook altijd zo een dramaqueen of heeft de middelbare school me dit aangedaan? Misschien zijn het de hormonen.

Ik veeg de tranen van mijn wangen af maar ze blijven maar komen, zonder duidelijke reden. Het is gewoon een samenvloeiing van alles dat er gebeurt is ronden me de laatste tijd.

Ik besluit maar naar binnen te gaan omdat het geen zin heeft om hier te blijven zitten en een minuut later open ik de deur van mijn huis en snik nog een keer. Ik ben gewoon kapot. Ik wil slapen. Meer niet. Slapen en nergens aan denken.

Al snel komt James naar me toegelopen en laat ik me in zijn armen vallen. Hij slaat zijn sterke beschermende armen bezorgd om me heen en tilt me op zodat ik niet meer zelf hoef te stappen.

Hij brengt me naar de living en gaat daar zitten met mij op zijn schoot. Ik verstop mijn hoofd in zijn nek en ruik zijn welbekende geur. Ik hou van deze jongen.

Maar ik schaam me. Nu zit ik hier weer te huilen in zijn armen. Hoe vaak heeft hij me nu zo al moeten zien? Vindt hij me niet raar? Vindt hij me niet overdrijven?

'Wat is er gebeurd?' Vraagt hij bezorgd en houdt zijn armen om me heen.

Ik haal mijn neus op en sluit mijn ogen. 'Er is iets gebeurd bij Alex thuis, ik weet niet wat. Privé. Hij vertrouwt me het niet toe.' Brabbel ik er in één keer uit.

Dat is het dus. Ik heb schrik dat hij me niet vertrouwt. Moest er bij mij thuis iets gebeuren als Alex hier was zou ik hem wel vertellen wat er aan de hand is. Ik vertrouw hem. Is dit vertrouwen dan niet wederzijds?

'Misschien vertelt hij het wel aan andere keer.' Zegt James en laat mijn lichaam los waarna hij met zijn handen mijn gezicht vastneemt. 'Het is allemaal goed.' Fluistert hij en geeft een kus tegen mijn slaap.

'Mag ik gaan slapen?' Vraag ik zacht en wil opstaan maar James houdt me tegen.

'Ik draag je wel.' Mompelt hij en staat op met mij in zijn armen.

Eenmaal in mijn kamer aangekomen stopt hij me in bed en legt de lakens warm over me heen.

'Als er iets is, roep je me maar.' Zegt hij zacht.

Het laatste beeld dat ik zie voor ik ik slaap val is mijn mama dat in de deuropening naar ons staat te kijken met een puzzelende blik.

-

729K READS! Zo ontzettend veeeeeeel! Danke freunden

I LOVE YOU <3

Voteeeeeeeeeeen maakt me blij, en ja ik ben een beetje hyperactief vandaag :))

Als der vragen zijn dat jullie aan mij willen stellen, stel ze gerust want ik verveel me en heb vakantie ;) ja ja ja ik ga dat blijven herhalen #vakantie

Het is nu 21:07, laat weten om hoe laat je dit leest #verveling