That jerk is my best friend #Netties2017

^2.21^

Ik heb geen idee wat ik nu moet doen.

Hoe haalde ik het zelfs in mijn hoofd om weg te lopen in een buurt dat ik al niet eens zo goed ken.

Dan zal ik waarschijnlijk toch ergens moeten gaan aanbellen vrees ik. Maar wat als er een enge man de deur opendoet? Oké nee, dat zal vast wel niet gebeuren. En anders loop ik zo snel als ik kan weg.

Na nog een kwartier voor me uit gestaard te hebben veeg ik de overgebleven tranen van mijn wangen af en zeg iets. 'Hallo.' Ik moet even testen of je aan mijn stem hoort of ik gehuld heb, en ook al zou je het niet horen aan mijn stel zal je het wel zien aan mijn rode ogen.

Ik zet me recht en moet even mijn evenwicht terugvinden waarna ik even met mijn ogen knipper om alles terug scherp te zien.

'Alles oké?' Vraagt een oude dame die net passeerde.

'Uh...ja...nee..eigenlijk niet.' Zucht ik naar de waarheid.

Ik vind het gewoon zo jammer dat mensen altijd moeten teleurstellen.

'Wat is er aan de hand meisje? Ik heb alle tijd van de wereld als je iemand nodig hebt om tegen te praten.' Zegt ze zacht, met een lieve stem. Haar ogen lichten op en ik heb het gevoel dat ze gewoon wilt dat ik even met haar praat.

Wie weet praat ze wel nooit meer met iemand, of alleen tegen de bakker waar ze elke ochtend haar brood gaat halen.

Dus maak ik aan mezelf wijs dat ik mijn verhaal doe tegen haar om haar blij te maken, gewoon zodat ik denk dat ik toch nog iets goed doe.

'En toen zat dus mijn ex-vriendje aan de tafel waar de mensen van mijn nieuwe dansgroep normaal zitten.' Zucht ik, als ik al een tijdje aan het vertellen was.

'En het ergste van alles is, hij beschuldigt me voor super veel dingen terwijl hij daar met een meisje op zijn schoot zat.' Mijn stem kraakt en de tranen komen weer.

Ik vind mezelf zo dom dat ik altijd moet huilen om James. Hij is het niet waard. Dat heeft hij wel duidelijk gemaakt. Hij is een klootzak van het hoogste kaliber. Dus waarom blijf ik altijd aan hem denken? Waarom blijft hij altijd in mijn hoofd rondspoken? Waarom is het voor mij zo moeilijk om verder te gaan.

Ik wou dat ik een antwoord had op al die vragen.

'Hij houdt van je.' Mompelt ze en veegt haar eigen tranen af. Zelfs bij haar zijn er tranen gekomen door mijn verhaal waardoor ik me een beetje schuldig voel. Ik heb een oma laten huilen.

'Als hij van me houdt, waarom gedraagt hij zich dan zo?' Snik ik.

'Ik denk dat jullie je liefde een kans moeten geven op een ander moment, en dan komt alles wel goed. Neem dat van mij aan.' Vertelt ze me en neemt mijn hand vast om er daarna een kneepje in te geven.

'Ik heb juist hetzelfde meegemaakt toen ik nog jong was.' Zegt ze dromerig. 'En Jozef en ik zijn daarna getrouwd. Maar jammer genoeg is hij een paar jaar terug overleden.'

Mijn hart doet pijn door haar treurig gezicht. 'Dat spijt me echt heel erg.' Ik weet niet wat ik anders kan zeggen in deze situatie.

'Maar dat doet er nu even niet toe he meid, wat wel belangrijk is is dat jij nu veilig thuis geraakt want die taxi's vertrouw ik niet.'

'En toevallig heb ik een maand geleden een nieuw apparaat gekocht waarmee je kan telefoneren.' Glimlacht ze en ik moet even grinnik door haar taalgebruik.

Ze haalt een gsm uit haar handtas en overhandigt het me. Het is er zo één met grote toetsen zodat je alles zou kunnen lezen. Schattig.

'Bel je mama maar, die zal ook wel ongerust zijn nu.'

Ik volg de wijze raad van de oude dame op en tik het nummer van mijn mama in.

Na vier keer overgaan wordt er opgenomen.

'Met Nathalie, met wie spreek is?' Hoor ik haar aan de andere kant van de lijn zeggen. 'Hey mama, ik ben het.' Zucht ik.

'Oh Lisa, mijn hart. Ik had je al lang thuis verwacht en je antwoord maar niet op mijn berichtjes.' Brabbelt ze aan één stuk door.

'Ik vertel je wat er gebeurd is als je me nu komt ophalen op de *straatnaam*.' Zeg ik zacht lachend en ik hoor haar zuchten.

'Hoe ben je daar nu weer terechtgekomen. Ik ben er binnen een twintig minuten. Zorg dat je veilig bent.'

We zeggen elkaar nog dag en ik geef daarna de gsm terug de mevrouw.

'Super bedankt dat ik mocht bellen.' Zo heb ik uiteindelijk toch niet moeten aanbellen.

'Geen probleem, maar ik moet er nu vandoor. Red je het nog alleen? Ik moet namelijk de poetsvrouw gaan binnen laten.' Glimlacht ze.

'Ja tuurlijk, nog een prettige dag.'

En zo, wachtte ik nog twintig minuten totdat mijn mama arriveerde en me in haar armen trok en ik besefte dat de wereld toch nog niet zo een slechte plaats is. Want zolang je liefde hebt, ook al is het maar van één persoon, komt het allemaal ooit wel goed.

Wat een wijze levensles was dat laatste poeh...
En ik heb serieus geen idee waar dit verhaal naartoe gaat :")

En nog even zelfpromotie: hebben jullie "Cupido Hates Me" al ontdekt op mijn profiel? Ik wil graag zoveel mogelijk meningen zodat ik weet of het verhaal in de smaak valt of niet (:

Vakantie groetjes van Laura xxx