That jerk is my best friend #Netties2017

^2.23^

'Ik ga maar eens naar huis.' Zegt Alex nadat we nog een half uurtje gepraat hebben.

Ik knik en we staan op.

'Nog eens bedankt om mijn gerief te brengen.' Glimlach ik terwijl we naar de deur stappen. 'Graag gedaan.' Mompelt hij en haalt weer eens zijn hand door zijn haar, in de tijd dat hij hier was heeft hij het zo vaak gedaan dat het niet meer bij te houden was hoeveel.

'Ben ik eigenlijk nog welkom in de dansgroep na wat er gebeurd is?' Vraag ik grinnikend. 'Ja tuurlijk, je wilt niet weten wat voor uitbarstingen anderen al hebben gehad.' Lacht hij.

'Daar wil ik graag meer over horen.' Lach ook ik.

'Wat dacht je van maandag?' Vraagt hij en ik krijg grote ogen.

Heeft hij mijn opmerking opgevat als een vraag om een date. Want dat was echt totaal niet de bedoeling. Maar misschien bedoelt hij wel gewoon dat we afspreken als vrienden, en is er verder niets achter te zoeken. Maar wat als hij een echte date bedoelt? Dat wil ik niet. Het is nog maar net uit met James en we kennen elkaar nog niet eens zo goed, al zou hij dat als een argument kunnen aanhalen om juist wel af te spreken.

'Te snel?' Vraagt hij en krabt achter zijn hoofd, nog iets dat hij super vaak doet. 'Te snel.' Knik ik.

'Sorry, het was dom om het voor te stellen.' Zucht hij en kijkt ongemakkelijk rond zich.

'Nee het is gewoon dat ik nog niet toe ben aan opnieuw een jongen.' Mompel ik en bijt daarna op mijn lip.

'Ik begrijp het.' Zegt hij en ik open de deur.

Kan het nog ongemakkelijker?

'Dan zie ik je op de volgende dansles. Als je ooit een lift nodig hebt laat je het maar weten.' Zegt hij waarna hij snel wegstapt.

'En nu meer uitleg graag.' Hoor ik plots van achter me.

'Stond je ons nu net af te luisteren?' Vraag ik verontwaardigd.

Mijn mama schud snel haar hoofd, te snel. 'Zoiets doe je toch niet.' Zeg ik boos en kruis mijn armen voor mijn borst.

'Ik kon het niet laten, je kent me toch.' Zucht ze.

'Nee, ik ken je niet! Want de laatste jaren heb ik je nooit gezien!' Roep ik kwaad en storm de trap op.

Het moment dat de woorden mijn mond verlieten had ik er al meteen spijt van. Maar ik blijf mezelf ervan overtuigen dat ik niets slecht gezegd heb, ze lokte het zelf uit, toch? Als moeder hoor je je kind niet te staan afluisteren en dus kreeg ze haar verdiende loon.

Of was dit te gemeen? Het was eruit voor ik het wist maar de woorden terug inslikken dat kan jammer genoeg niet.

Ik zet me neer op mijn bureaustoel met een diepe zucht en neem mijn kladblok erbij.

Ik begin wat te tekenen, het trekt allemaal op niets want ik kan nu eenmaal niet goed tekenen maar het helpt wel om al je gedachten in kwijt te kunnen zonder woorden te moeten gebruiken.

Na enkele minuten hoor ik drie zachte klopjes op mijn deur maar reageer ik er niet op en teken gewoon verder.

'Lisa? Mag ik binnenkomen?' Hoor ik de stem van mijn moeder aan de andere kant van de deur vragen.

'Sinds wanneer vraag je mij dingen of je het mag doen of niet?' Zeg ik met een kille stem en blijf op mijn bureaustoel zitten.

De deur wordt geopend en mijn mama wandelt binnen.

Ze kijkt me met een treurige blik aan waardoor het schuldgevoel dat ik al had nog wat groter begint te worden. 'Het spijt me, ik was gewoon wat nieuwsgierig.' Zegt mama en gaat op mijn bed zitten.

Ik draai mijn bureaustoel naar haar toe en knik. 'Het spijt mij ook, maar ik kan er gewoon niet tegen dat je stond af te luisteren en ik weet dat ik daarom niet zo boos moest worden paar James zit ook nog vers in mijn gedachten en nu kreeg jij mijn woede in plaats van hem.' Leg ik uit en ga daarna naast haar op mijn bed zitten.

'Meende je het dat je zei dat je me niet kende?' Vraagt ze vervolgens.

Ik haal mijn schouders op en kijk haar niet aan. 'Je kan het me niet kwalijk nemen. De laatste keer dat je tegen me gesproken had was het gemeen en geroep. En zo ging het elke keer als jullie een keer thuis waren. Hoe denk je dat ik mij in die tijd gevoeld heb? Voor mij is het ook nog steeds even wennen dat je er terug voor me bent.'

Mama slaat haar armen om me heen waardoor ik hetzelfde bij haar doe. 'Je wilt niet weten hoe schuldig ik me voel voor mijn gedrag, maar ik beloof je dat ik er vanaf nu altijd voor je zal zijn.' Zegt ze zacht en ik glimlach.

'Maar toch zou ik nog graag wat meer willen weten over die jongen.' Glimlacht ze onschuldig als we ons losmaken uit de knuffel. Ik rol mijn ogen en zucht.

'Hij zit dus in de groep waar ik vanaf vandaag dans en toen ik dus wegliep uit dat café omdat James daar ook was stond mijn zo nog in zijn auto. En die is hij nu dus komen brengen. Niets meer, niets minder.' Mompel ik, hopend dat ze niet goed afgeluisterd had en niets heeft gehoord van zijn voorstel om af te spreken.

'Lisa, je vergeet dat ik alles heb gehoord van aan de deur.' Mentaal zucht ik nog een keer en vertel haar daarna over hoe ik me voelde toen hij het voorstelde.

'En denk je dat moest James er niet geweest zijn je wel op een date zou geweest zijn met Alex?' Vraagt mama en ik haal mijn schouders op. 'Geen idee.' Antwoord ik naar de waarheid, want ik heb echt geen idee of ik het dan wel gedaan zou hebben of niet want ik bedoel, ik ken hem nog maar net en oké hij was lief tegen me maar is dat genoeg?

'Als ik jou was zou ik Fleur maar eens snel op de hoogte brengen van wat er allemaal gebeurd is.' Ik knik en doe teken dat ze mijn kamer uit moet gaan wat ze lachend doet.

En de komende uren, hang ik aan de telefoon met Fleur terwijl i, haar álles vertel. Álles.

WOW dankjewel voor de 562K! Niet normaal :')
Jullie zijn de beste lezers ever ((:

XOXO