That jerk is my best friend #Netties2017

^2.53^

Na dat mijn moeder deze bom heeft laten vallen heerst er een stilte. Ik vind het ongepast van haar om zoiets op dit moment te zeggen. Is dit enkel omdat ik één dag spijbel? Ik bedoel, ik heb in mijn leven nog nooit gespijbeld. Moest ik het nu vaker doen, dan zou ik begrijpen dat ze kwaad wordt en zegt dat hij me meeneemt op het slechte pad.

Ik zie gewoon dat het James heeft gekwetst. En ik haat het dat hij zich gekwetst voelt. Hij wou me gewoon een leuke dag laten beleven, en dat was het ook. Tot dat ik viel dan toch.

Natuurlijk weet ik dat elke normale ouder spijbelen niet goed zou horen te keuren maar toch. Ik wil niet dat James zich slecht voelt, en al helemaal niet door mij. Hij heeft het al moeilijk genoeg in zijn leven en kan het niet gebruiken dat iemand hem naar beneden haalt.

En het klinkt misschien egoïstisch maar ik weet dat wanneer iemand iets zegt over mij tegen hem, het hem zeer veel zal doen. Ik ben een beetje zijn zwakke plek. En eigenlijk hij ook de mijne. Hij mag me midden in de nacht wakker maken en ik zal er voor hem zijn, en ik weet dat dat gevoel wederzijds is. En daarom vind ik onze band zo speciaal. Ik denk niet dat er veel mensen zijn dat evenveel om elkaar geven als dat James en ik om elkaar geven.

Want James mag zo veel verkeerd doen. Ik zal hem blijven vergeven en helpen. En dat is niet goed voor mij, echt helemaal niet. Maar ik kan gewoon geen afstand van hem nemen. Hij is een fantastische jongen met het hart op de juiste plaats maar soms verdwijnt die jongen en komt er een gemene dubbelganger van hem boven. Maar wat hij ook van gemene dingen zegt of doet, ik zal bij hem blijven.

Alles wat hij tegen me zegt, zal ik aannemen als de waarheid. En dat kan positief zijn, maar ook negatief. Als hij me dik noemt, zal ik het geloven. Als hij me dom noemt, zal ik het geloven. Wat hij ook zegt, ik geloof het. En dat kan zo erg in mijn nadeel spelen. Maar toch is er ergens iets in mijn hart dat zegt dat hij het goed met me voorheeft. Dat hij me geen kwaad probeert te doen maar dat hij zichzelf wel probeert te bewijzen.

'Het spijt me.' Mompelt James in gedachten en binnen de seconde is hij verdwenen uit de keuken en hoor ik zijn voetstappen razendsnel de trap opgaan.

Ik kan het niet laten maar kijk mijn moeder kwaad aan, is dit wat ze wou? Hem schuldig laten voelen en laten vertrekken?

'Nou, mij spijt het niet. Hij moet weten waar het op staat, Lisa.' Spreekt ze mijn kwade blik tegen. 'Hij moet een beetje leren beseffen dat hij niet zomaar alles kan doen en je mee laten spijbelen. Dat kan ik toch niet gewoon laten gebeuren.' Zucht ze en hurkt zich bij me neer.

'Als ik niet wou spijbelen, had ik het heus niet gedaan hoor.' Probeer ik te winnen van haar maar ze rolt enkel haar ogen en helpt me mee recht.

Ze wrijft even over mijn rug. 'Heb je niet te veel pijn?' Vraagt ze vervolgens en ik haal mijn schouders op.

'Gaat wel weer.' Mompel ik en probeer inderdaad de pijn te vergeten, die toch nog meer aanwezig is dan ik beweer.

'Wat is er zelfs gebeurt?' Fronst ze dan en we nemen beide plaats op een keukenstoel. Ik laat expres een stoel tussen ons in zodat ze merkt dat ik nog niet vergeten ben dat ik kwaad ben om wat ze heeft gezegd tegen James.

Ik pulk aan mijn nagel voor ik antwoord. 'Ik wou tegen James aanleunen maar hij stond niet meer achter me. En voor ik het wist had de grond me in een knuffel getrokken.' Vertel ik haar wat er gebeurd is. Het klinkt zelfs nog dommer nu dat ik het luidop vertel, godzijdank dat er hier geen camera's hangen dat dit op beeld zouden kunnen hebben.

'Je woorden waren totaal onterecht.' Zeg ik dan en staar haar aan.

'Dat waren ze niet, zonder hem zou je er niet eens aan gedacht hebben om te spijbelen. En dat weet je zelf ook.' Ik kijk haar niet meer aan en formuleer geen antwoord, omdat ik besef dat ze eigenlijk wel gelijk heeft. Maar dat ga ik haar niet vertellen.

Ik sla mijn haar achter mijn schouder. 'Jij bent anders ook niet het perfect rolmodel hoor.' Zeg ik dan gemeen, en ik zie meteen mijn moeder haar blij verharden.

Haar rechterbeen begint lichtjes te trillen. 'Naar je kamer.'

Ik ga er niet tegenin, ik had toch geen zin om deze conversatie verder te zetten. Al ben ik misschien een stap te ver gegaan, maar momenteel heb ik er geen spijt van. Zij heeft James pijn gedaan, en dat vergeef ik haar niet.

In plaats van naar mijn eigen kamer te gaan zoals me opgedragen is maak ik mijn weg naar de logeerkamer waar James dus verblijft. Ik klop zachtjes op de deur maar wacht niet op een antwoord en open de deur meteen. Maar hij is hier niet. Met een rot gevoel ga ik dan toch mijn eigen kamer binnen.

Ik zie hem daar meteen op bed liggen. Met zijn rug naar het plafond en zijn benen en armen beiden gespreid waardoor hij alle plaats van het bed inneemt. 'Alles oké James?' Vraag ik dan zacht en ga naast hem zitten, op het kleine stukje waar nog plaats is.

'Jep.' Klinkt er vanuit de kussens en ik grinnik zacht terwijl ik mijn hand op zijn achterhoofd leg.

'Je neemt me niet mee op het slechte pad, ik wou dit zelf.' Zucht ik en duw hem een beetje opzij zodat ik erbij kan. 'Dat weet je toch?'

Hij heft zijn hoofd op en knikt waarna hij zich omdraait zodat zijn gezicht naar het plafond ligt.

'Maar toch ben ik slecht voor je. Maar ik ben egoïstisch genoeg om me er niets van aan te trekken en bij te blijven. Want ik heb je nodig.'

-

wooooow dit boek heeft 900 duizend vieuws!!! <3