That jerk is my best friend #Netties2017

^2.12^

'Oh mijn god.' Fleur haar mond valt open en tranen verzamelen zich after haar ogen. 'H-hoe?' Stottert ze en neemt mijn hand vast.

'Ik wil aan de linkerkant zitten deze keer, Marie mag dat altijd.' Zeg ik boos en kruis mijn armen voor mijn borst. 'Ja, omdat links gewoon mijn kant is.' Zegt Marie en kijkt me boos aan. 'Please, één keer.' Mompel ik smekend.

'Waarom wil je zelfs zo graag daar zitten Lisa?' Vraagt mama en ik haal mijn schouders op. 'Ik wilde al sinds dat we deze auto hadden links zitten maar omdat jullie Marie liever hebben mocht zij dat!' Roep ik waardoor mama en papa beide hun ogen draaien.

'Lisa, wij hebben helemaal geen lieveling.' Zegt papa en stapt naar me toe. 'Hoe zouden wij nu kunnen kiezen tussen jullie twee schatjes.' Zegt mama met een glimlach waardoor ik nu diegene ben dat mijn ogen draait.

Tuurlijk kunnen ze wel kiezen, Marie is hun lieveling, zonder twijfel. Dat is ze altijd al geweest.

Maar ja, tuurlijk geven ze dat niet toe. Ouders horen niet te zeggen dat ze het ene kind leuker vinden als het andere. Maar eigenlijk horen ze ook geen favoriet kind te hebben, maar wie ben ik om dat te zeggen. Ik ben toch maar de tweede keus.

'Marie, mag ik alsjeblieft links zitten?' Vraag ik waardoor ze zucht. 'Oké, dan.' Mompelt ze met een kleine grinnik. 'Yes dankje!' Ik geef haar een knuffel.

We stappen de auto in. 'Zus, mag ik jouw oortjes gebruiken voor muziek?' Vraagt ze met puppy-ogen en ik knik. 'Zullen we beide één oortje?' Stel ik voor en ze knikt. 'Is goed.'

Na een half uurtje komt er een super leuk liedje voorbij waarop Marie en ik luid beginnen mee te zingen. 'Meisjes zwijg!' Roept papa en kijkt boos achterom.

'Het is moeilijk rijden, doe rustig.' Beveelt hij ons waar wij ons niets van aantrekken en gewoon verder doorzingen, ze moeten maar niet altijd zo zagen en zeuren.

Plots vliegt de auto met een klap naar de zijkant waardoor ik naar adem hap. Nog een klap volgt en Marie begint te huilen en te roepen.

De auto vliegt overkop en ik hoor allemaal geschreeuw van Marie haar kant komen, we draaien verschillende rondjes en ik probeer hopeloos mijn hoofd te beschermen.

Plots hoor ik niets meer van geschreeuw, al ben ik er zeker van dat ik nog bij bewustzijn ben. Ik durf mijn ogen niet open te doen, stel dat ik dood ben? Stel dat mama of papa dood zijn? Stel dat Marie dood is?

Dan hoor ik weer een stem. 'Meisje, meisje, hoor je mij?' Een vrouwelijke stem dat ik niet herken dringt mijn oren binnen.

Heel traag open ik mijn ogen en probeer geluid te produceren.

'Ja.' Komt er zacht uit mijn mond. 'Alles komt goed, de hulpdiensten zijn onderweg.' Zegt dezelfde stem weer. 'Hoe heet je?' Vraagt ze.

'Lisa.' Zeg ik zacht en schraap mijn keel. 'Er prikt iets in mijn buik.' Zeg ik en een traan rolt over mijn wang. 'Het doet pijn.' Nog een traan verlaat mijn ooghoek.

'Ik kan mijn been niet bewegen.' Zeg ik bang wanneer ik mij probeer los te wringen. 'Mijn been!' Ik begin sneller te ademen en weet niet wat ik moet doen. Is mijn been eraf? Is mijn been verlamd? Zal ik nooit meer kunnen stappen?

'Het komt goed Lisa, nog een minuutje en er zijn mensen die je kunnen helpen. Nog even sterk zijn.' Spreekt de onbekende vrouw me moed in. Ik knik en probeer sterk te blijven, als Marie me hoort krijgt ze vast ook schrik en dat wil niet. Ik moet de goede grote zus zijn en tonen dat alles oké is.

'Marie, alles komt goed.' Fluister ik, maar ik krijg geen reactie.

'Mama! Papa!' Zeg ik en probeer mijn hoofd te draaien zodat ik hun kan zien. Ik zie enkel mama, omdat papa voor mij zit. Haar ogen zijn open en kijken me aan. Ze opent haar mond maar er komt geen geluid uit, alleen een snelle ademhaling.

Overhal hangt bloed, overal. Rood, allemaal rood.

Ik draai mijn hoofd nog wat verder, in de richting van Marie. Mijn kleine zusje. Ze ligt er doodstil bij. Een grote wonde op haar voorhoofd en weer overal bloed. Geen beweging, niets.

'Marie.' Fluister ik, geen reactie.

'Marie!' Zeg ik iets luider zodat ze me zeker zou kunnen horen.

'Marie!' Roep ik, maar nee, niets. Niets van reactie. Niets.

Ze is vas in schok, ze durft haar ogen niet open te doen, zoals ik ook had. Dat is het, ze moet gewoon even bekomen, meer niet. 'Het komt goed zusje, en voortaan mag jij links zitten, beloofd.' Zeg ik en probeer het stekende gevoel in mijn hart te negeren.

Allemaal geluiden van sirenes komen dichter en dichterbij.

We worden geholpen nu, het komt echt goed.

Veel pijn, angst en verdriet later wordt ik wakker in een ziekenhuisbed. Zie je wel, alles is goed gekomen.

'Mag ik mijn ouders en zusje zien?' Vraag ik als ik de dokter in het vizier krijg.

'Meisje toch.' Mompelt hij en komt naast mijn bed zitten.

'We hebben alles gedaan wat we konden maar je zusje heeft het niet gehaald.'

En op dat moment, stort mijn wereld in. Marie is weg, en komt nooit meer terug.

En het is allemaal mijn schuld.