That jerk is my best friend #Netties2017

^2.33^

Het is 3:30 momenteel dus als er schrijffouten instaan meld je het maar haha, ik ben moe!

'Hoe ken je Blair?' Vraag ik aan Sophie.

'Ze is een vriendin van Tom.' Zucht Sophie. 'Als ik weet dat zij ook bij de plannen betrokken is, kan ik er nooit meer naar uit kijken.'

Ik kijk haar begrijpend aan, ondanks dat ik haar nog maar één keer echt heb ontmoet begrijp ik haar volledig.

'Wat doet ze dan dat je haar niet verdraagt?' Vraagt Fleur geïnteresseerd die ons gesprek blijkbaar aan het mee volgen was.

'Ze moet altijd alle aandacht op haar hebben en houd geen rekening met anderen.' Fluistert Sophie. 'Ik had geen idee dat toen jullie dus over Alex bezig waren er deze Alex en Blair aan verbonden waren.' Grinnikt ze.

'Laat de meiden anders even samen terwijl wij wat gaan voetballen?' Stelt één van de jongens voor die hier samen toekwam met Alex.

'Ja, top idee! Ik wil de meisjes graag beter leren kennen.' Glimlacht Blair naar de jongen en laat Alex zijn hand los.

Ze draait zich zodat ze rechtvoor hem staat en geeft hem een kus, die voor mij net iets te lang duurde, en draait zich dan weer terug naar ons. Beeld ik me dit in of kuste ze hem gewoon om aan mij te laten zien dat hij niet van mij is?

De jongens wandelen weg naar een voetbalveldje dat blijkbaar op ongeveer honderd meter van hier ligt en wij blijven achter met Blair en nog een meisje dat we niet kennen.

'Jij bent Lisa toch? Ik ben Blair.' Zegt ze wanneer er een ongemakkelijke stilte valt.

'Ja, ik wist wel al dat je naam Blair was.' Zeg ik en het klinkt gemener dan bedoeld maar het kan me eerlijk gezegd niet zoveel schelen.

'Ik ben Maria.' Stelt het andere meisje zich voor en geeft Sophie een knuffel, want zij kennen elkaar blijkbaar dus ook al.

Fleur haar gsm gaat af waarna ze ons verontschuldigend aankijkt en opneemt terwijl ze wat verder weg wandelt.

'En hoe zit het in de liefde?' Vraagt het meisje dat dus Maria heet.

Typisch, waarom moeten altijd alle gesprekken over liefde gaan. Het is alsof dat wanneer meisjes niet weten over wat ze het moeten hebben, ze over liefde beginnen. Normaal stoort het me niet zo en praat ik graag mee maar nu kan ik moeilijk over Alex beginnen natuurlijk.

'Super! Alex en ik zijn officieel sinds gisteren.' Vertelt Blair vrolijk en glimlacht waardoor je al haar perfecte tanden mooi op een rij kan zien staan.

'Hij heeft me verteld over een ander meisje.' Gaat ze dan verder als er niemand anders iets zegt. 'Dat hij ook geïnteresseerd was in haar, maar dat ik toch leuker ben omdat zij te veel met haar zelf bezig is. En hij zei ook dat ik knapper ben.' Grinnikt ze.

Auwch.

'Ik ben dat meisje.' Zeg ik voor ik mezelf kan tegenhouden waardoor Blair haar mond open valt.

'Dat verklaart waarom het daarnet zo ongemakkelijk was tussen jullie.' Zucht ze.

'Sorry, als ik het had geweten had ik dit niet gezegd Lisa.' Excuseert ze zich maar ik haal mijn schouders op.

'Nee het is goed dat ik weet hoe hij over me denkt.'

Ik wil niet laten zien dat het me pijn doet. Te veel met haar zelf bezig? Komaan, hij kan toch niet serieus zijn. Ik had niet gedacht van hem dat hij zo over mij zou spreken wanneer ik er niet bij ben.

Knapper. Ik wist al wel dat ze knapper was. Ze is perfect, tuurlijk. Verdomme. Waarom raakt het me zo.

Blair raakt verder verwikkelt in een gesprek met Maria en ik schop met mijn voeten losliggende kleine steentjes weg om de tijd te doden en de tranen binnen te houden. Want ja, ik ben nog steeds altijd emotioneel.

'Gaat het?' Vraagt Sophie zacht en ik schud mijn hoofd.

'De confrontatie is gewoon echt moeilijk en ik ben kwaad op Alex over hoe hij over me praat.' Beken ik en kijk na dat de andere twee meisjes dit gesprek zeker niet horen.

Ik voel nu een drang om naar hem toe te gaan maar ik probeer me in te houden. Wat is het toch met die jongen, waarom gaat hij mijn gedachten niet uit.

Julian was ik zo snel vergeten, ik was zo snel over hem heen. Maar Alex wil ik niet vergeten? Net zoals James, die blijft ook altijd rondhangen in mijn hoofd.

'Ga naar hem toe.' Zegt Sophie en ik frons.

'Dacht ik ook al aan, maar is dat wel een goed idee?' Zucht ik en ze haalt haar schouders op.

'Of het een goed idee is weet je pas als je het hebt gedaan.' Zegt ze en duwt me zodat ik meer in de richting van de voetballende jongens ga.

'Ik ken de weg hier niet eens.' Breng ik in als tegenargument.

'Gewoon het paadje volgen, en dan zie je hun meteen.' Vertelt ze me en ik knik.

Maar wat ga ik tegen hem zeggen? Moet ik hem vragen waarom hij gemeen over me praat achter mijn rug of moet ik doen alsof ik van niets weet? Ik beslis op het moment zelf wel dan.

'Tot straks.' Mompel ik met een halve glimlach en volg dan het paadje zoals Sophie gezegd heeft. En inderdaad, wanneer ik de bocht om ben zie ik ze al meteen voetballen.

'Wie kom je halen?' Roept de jongen die zonet ook al voorstelde om te gaan voetballen.

'Alex.' Roep ik terug waardoor Alex fronst. Hij heeft dus geen zin om met mij te praten.

Toch komt hij aangelopen en kijkt me strak aan.

'Hey.' Zegt hij ongemakkelijk en kijkt me niet aan.

'Maak het alsjeblieft niet zo ongemakkelijk Alex.' Zucht ik en neem plaats op een bankje dat net naast ons staat.

'Je vriendinnetje heeft zich versproken en vertelde wat je over mij hebt gezegd.' Laat ik hem weten en bijt op mijn lip. Ik ben benieuwd naar zijn reactie.

Hij zegt niets en kijkt alleen maar naar beneden.

'Wat ging je beslissing zijn?' Vraagt hij dan na een minuut van gênante stilte.

'Dat doet er nu toch niet meer toe.' Zucht ik en negeer de pijn die zich verzamelt in mijn hart. Was ik dan toch echt verliefd op hem? Want de pijn is echt niet te verdragen.

'Je zei dat ik te veel met mezelf bezig was.' Zeg ik en een eenzame traan rolt over mijn wang. Om het zo uit te spreken doet het nog meer pijn dan het in gedachten te hebben.

'Wat? Nee, dat zou ik nooit over je zeggen!' Roept hij meteen uit waardoor ik frons.

'Blair zei dat er nog een ander meisje was waarin je interesse toonde en dat je dat hebt gezegd over dat meisje.' Zeg ik verbaasd. Was ik dan niet het meisje waar hij ook aan dacht? Is er nog een derde meisje in het spel?

'Dat eerste is waar.' Zegt hij. 'Maar ik dat echt nooit over je gezegd.' Maakt hij zijn zin af. Er is dus geen derde meisje, gelukkig.

'Heeft ze dat dan gewoon gezegd zodat ik me slecht zou voelen omdat ze eigenlijk wel wist dat het over mij ging?' Zeg ik als eerste wat in mijn gedachten opkomt.

'Dat zou Blair nooit doen.' Verdedigt hij zijn vriendin.

En dan plots, uit het niets kan ik me niet meer inhouden en doe iets wat ik beter niet had gedaan.

Ik kus hem.

Waarom een update midden in de nacht? Omdat ik wakker ben! :')

Laat alsjeblieft weten wat je van dit hoofdstuk vond zodat ik weet of ik wel of niet goed bezig ben :)

En daarbij vind ik het super leuk om jullie reacties te lezen altijd, en reageer ik zo vaak mogelijk!! ((: