That jerk is my best friend #Netties2017

^2.54^

Ik krijg veel minder reacties dan vroeger ): #SubtieleAanpak

'Je bent niet slecht voor me.' Zeg ik zacht. 'Je hebt ook al veel goede dingen voor me gedaan.'

James schud zijn hoofd en neemt mijn hand vast. 'Kunnen we erover op houden?' Vraagt hij fronsend en ik knik. Het is niet niks voor hem om te horen van mijn moeder dat hij me zogezegd meeneemt op het slechte pad. Want mijn moeder is toch wat bij hem het meeste in de buurt komt van moeder figuur zijnde voor hem.

Er valt een stilte. Niet per se een ongemakkelijke stilte maar ik ga ook niet zeggen dat het helemaal normaal aanvoelt.

Ik geef hem een duw waardoor hij wat verder op mijn bed terecht komt en ga naast hem liggen. 'Ongelooflijk eigenlijk hoe snel de tijd gaat.' Zucht ik zachtjes terwijl ik hem recht in zijn ogen aankijk. Ze schitteren niet meer zoals ze vroeger altijd deden.

'Het lijkt nog gisteren dat ik je redder kwam spelen toen een ouderejaars je aan het irriteren was.' Grinnikt James en legt zich op zijn rug zodat ons oogcontact verbroken wordt.

'Wat had ik toch zonder jou gemoeten.' Lach ik, maar eigenlijk meen ik het.

Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven verlopen zou zijn moest ik hem die dag niet hebben ontmoet. Zou iemand anders me toen geholpen hebben? Of zou ik dan voor eeuwig het meisje zijn dat op de eerste schooldag al in de problemen was geraakt. Misschien zou ik dan wel gepest worden. Ik wil er niet aan denken. Een leven zonder James is als een leven zonder lekker eten.

En zo blijven we op bed liggen. Gewoon even rusten, niet meer. We raken elkaar zelfs niet aan. We liggen gewoon, met onze ogen gesloten. Na te denken over het leven. Althans, dat is wat ik doe.

Na, ik heb geen idee hoelang, roept mijn moeder ons dat de koekjes klaar zijn. Eigenlijk wil ik hier blijven, uit protest. Om te laten zien dat ik nog steeds kwaad ben om wat ze tegen James heeft gezegd. Maar ik kan niet weerstaan aan de lekkere koekjesgeur, dus trek ik James met me mee naar beneden.

Ik ben blij om te zien dat ze niet in de keuken is, zodat ik haar niet onder ogen moet komen. Ik weet ook wel dat wat ik zei van dat zij niet het perfecte rolmodel is, ook verkeerd was van mij om te zeggen. Maar ik ben niet van plan om te excuseren als zij dat ook niet doet tegenover James. Want ze beseft misschien niet dat hij er wél voor me geweest is toen zij dat niet was.

'Shit Lisa, sommige koekjes zijn al aangebrand.' Vloekt James, wat er erg schattig is.

Maar om er nog niet nog meer aan te laten branden draai ik aan de knopjes aan de oven totdat hij uitstaat. 'Zou jij de plaat eruit willen halen? Ik heb schrik dat ik me zou verbranden.' Mompel ik terwijl ik ovenwanten uit een kast haal en tegen James zijn hoofd gooi.

'En ik mag me wel verbranden?' Vraagt hij hoofdschuddend en bukt zich om de wanten op te rapen die in de tussentijd de grond hebben geraakt. Net zoals ik daarnet heb gedaan.

'Inderdaad.' Glimlach ik en open de oven. Zonder verder mokken haalt James de hete schaal met koekjes erop uit de oven en zet het daarna weer neer. 'Mag ik al proeven?' Vraag ik aangezien ik de heerlijke geur niet kan weerstaan. De geur is altijd het lekkerst wanneer het net uit de oven komt, vind ik persoonlijk.

James knikt. 'Ga je gang.' Grinnikt hij wanneer hij mijn hongerige blik ziet.

Ik hoor hem iets mompelen wat lijkt op ooit keek je zo naar mij. Ik stop even in mijn bewegingen maar ga al snel verder en doe alsof dat ik niet gehoord heb wat hij net zei. Het was waarschijnlijk toch niet voor mijn oren bestemt. Denk ik. Of wel? Hoopt hij misschien op een reactie?

Ik schud mijn hoofd in de hoop te stoppen met alles te overdenken en ruik meteen de koekjes. Wat me eraan doet denken, dat de koekjes het lekkerste zijn wanneer ze net uit de oven komen en nog net iets te warm zijn om te eten, maar je het toch niet kan laten al eens te proeven.

Ik verbrand mijn tong lichtjes maar dat doet er niet toe. Het koekje is heerlijk.

'Ook proeven?' Vraag ik en geef een stuk van het koekje aan James. Hij neemt het aan en al snel is er niets meer van het koekje over.

We besluiten om de rest eerst nog even te laten afkoelen. 'Eigenlijk vreemd dat je moeder niet zegt dat we terug naar school moeten gaan.' Merkt James op wat me ook laat denken. Ik knik. Hij heeft gelijk.

Ze wordt kwaad dat we spijbelen maar stuurt ons niet terug? We zouden maar één of twee uurtjes gemist hebben moest ze ons meteen hebben teruggestuurd. Zelfs moesten we nu nog terugkeren zouden we nog wat lessen kunnen oppikken.

'Vreemd.' Geef ik hem luidop gelijk en het enige wat James doet is mij lachend aankijken.

'Wat is dat toch met jou? De laatste tijd zit je zo vaak verloren in je gedachten.' Zegt James wat me mijn schouders op laat halen.

Kan toch? Nee?

Ik grinnik om mezelf, wat er voor de buitenwereld nogal raar kan uitzien. Hij heeft weer eens gelijk, ik ben de laatste tijd inderdaad stiller en meer in gedachten dan vroeger. Maar dat is toch niet per se iets slechts?

'En hoe gaat het met jou?' Vraag ik, stiekem verwijzend naar zijn drugsgebruik.

Hij knikt een paar keer na elkaar. 'Niets meer aangeraakt.' Zegt hij trots en een grote glimlach neemt plaats op zijn gelaat, wat me ook laat glimlachen. Ik ben ook trots op hem.

'Daar ben ik heel erg blij mee.' Zeg ik en trek hem impulsief in een knuffel. Hij lijkt het niet erg te vinden want knuffelt me stevig terug. Mijn hoofd leg ik in zijn nek en stiekem snuif ik zijn geur op.

En dat wel gekende gevoel in mijn buik komt ook weer terug.

-

Al 915 Duizend ondertussen!!!