Reaching Sky

Kabanata 105

Patawad

"Sandali, Hunter. Sanda—"

But before I could stop him, he abruptly thrusted himself into me and almost immediately, I felt something precious was torn inside me. Hindi ko napigilan ang paglandas pang muli ng mga luha ko sa sakit na naramdaman. Hindi lang sa pagkababae ko, pati buong pagkatao ko napuno ng sakit.

Sa gitna ng sakit, I felt him stiffen. Hindi ko na nagawa pang tingnan kung anong expression ng mukha niya. I just wanted to get out of here.

I want to run away from all of these! Panay ang iyak ko when he pulled out his thing from me at agad niya akong dinaluhan. Tumalikod ako sa kanya and hugged my knees habang patuloy ako sa aking pag-iyak.

Binaboy niya ang damdamin ko. Binaboy niya ang katawan ko. Binaboy niya buong pagkatao ko!

Niyakap niya ako mula sa likuran nang mahigpit na mahigpit.

"I'm sorry, Ami. I'm so sorry. Akala ko kasi..." He began pero lalo lang nitong pinaalab ang galit sa puso ko.

Tinipon ko ang buo kong lakas para makatakas sa pagkakayakap niya sa akin pero mas lalo pa nitong hinigpitan ang pagkakayakap.

"I'm sorry..." He was crying on my hair.

At kahit may konting kirot akong naramdaman sa puso ko nang marinig ang iyak niya, nataktakpan lang ito ng galit sa tuwing nararamdaman ko ang kirot sa gitna ng aking mga hita.

Binaboy niya ako. Minahal ko siya pero binaboy niya lang ako. At tuluyan na akong napahagulhol.

"Ami, I'm sorry. I'm sorry. I'm s-sorry." Basag ang boses nitong sabi habang hinihigpitan ang pagyakap at sinasabayan ako sa pag-iyak.

Bawat salita niya ay sakit ang katumbas sa akin. Itinigil ko kaagad ang pag-iyak. Pagkatapos ay marahas kong pinunasan ang aking mukha bago ako nagsalita.

"Bitawan mo ako, Hunter." I said with conviction.

Ramdam ko ang pag-iling niya.

"Bitawan mo ako!" I said again in a more powerful tone.

Ramdam ko kanyang pagpitlag sa aking sinabi kaya dahan-dahan niyang kinalas ang kanyang pagkakayakap sa akin.

Nang maramdaman ko na ang kanyang pagbitaw ay agad naman akong tumayo. At kahit ramdam na ramdam ko pa rin ang kirot sa gitna ng hita ko, mabilis ko pa ring isinuot ang natitira ko pang mga damit.

"Ami..." I heard him call na ngayon ay akmang lalapit sa akin para hawakan ang aking mga braso.

Agad ko naman itong pinigilan. Huminga muna ako nang malalim bago ko siya hinarap muli at tinignan nang puno ng pagkasuklam.

"Have you forgiven me now? Nakuha mo na ang lahat-lahat. Masaya ka na?" I asked nang punung-puno ng galit sa boses ko.

"No, Ami... " Umiiling-iling pa nitong sabi habang umiiyak.

Natatakpan na ngayon ng kumot ang kanyang pagkakalalaki.

"Oh, so kulang pa? Sige! Eto oh!" Sabi ko sabay punit ko sa suot kong damit na pinanlakihan niya ng mata. "Pagsawaan mo! Babuyin mo pa! Angkinin mo pa! Kahit paulit-ulit! Ito lang naman talaga ang gusto mo, di ba? May mahal-mahal ka pang nalalaman! May paselos-selos ka pang nalalaman! Simula't sapul ito lang naman, di ba? O, hayan, pagsawaan mo!" Sabi ko sabay kuha ko sa kanyang kamay at idiniin ito sa aking dibdib na agad naman niyang binawi.

"Galawin mo na ako hanggang magsawa ka! Pero pagkatapos nitong lahat. Pagkatapos mo akong pagsawaan, Hunter..." A pained expression was painted all over his tear-filled face but I could care less.