ပြည်သူ့အချစ်တော်လေးက၃နှစ်ခွဲသမီးလေး

Chapter 46

ခဲ့ကျင်းယန် ကုဆွေ့ဆွေ့အား ခေါ်သွားလိုသော ရေသကြားဆိုင်က မြို့လည်ကောင် လမ်းကြားလေးထဲတွင် တည်ရှိနေသည်။ ဆိုင်၏အရှေ့ခြမ်းက ကျဥ်းသော်လည်း လူအပြည့်ပင်ဖြစ်သည်။

သူတို့အုပ်စုရောက်လာသောအခါ ကံကောင်းစွာဖြင့် စားသုံးသူတစ်ဦးက စားပြီး၍ ထွက်သွားသောကြောင့် စားပွဲတစ်ဝိုင်းလွတ်သွားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကို စိုးရိမ်သော ကိုယ်စားလှယ် လုယွင်ကျီက မိမိကိုယ်ကိုနာမည်ကြီးရုပ်ရှင်မင်းသားဖြစ်သည်ကို သတိမထားမိသည့် သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသောသူကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူအသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်ပြီး အသံတိုးတိုးဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ "ခဲ့ကျင်းယန်....မင်းကိုယ်တိုင်လာမှရမယ်....မင်းရဲ့လက်ထောက်ကိုထုပ်ပိုးခိုင်းပြီး နှေးနှေးကွေးကွေးစားနေလို့မရဘူး"။

ခဲ့ကျင်းယန်က စားပွဲပေါ်ရှိ မီနူးကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်သည်။ "အင်းပေါ့....အချိုပွဲတွေက ဒီမှာချက်ချင်းစားလိုက်မှ...အရသာပိုပြီးကောင်းမှာ.....ထုပ်ပြန်ပြီးမှ စားမယ်ဆိုရင် အရသာကမတူတော့ဘူး"။

ယခုအချိန်တွင် ခဲ့ကျင်းယန်တစ်ယောက် လိုအပ်ချက်အများကြီး ရှိနေသည်။ သူ့ကို မိန်းကလေးပရိသတ်များသာ တွေ့သွားလျှင် ဤနေရာမှာပင် လူအုပ်ကြီး၏ပိတ်ဆို့မှုကို ခံရပြီး ထွက်လို့ရမည်မဟုတ်တော့ပေ။ ထိုအခြေအနေတွင် မည်သို့လုပ်ရမည်မှန်း သူလည်းမသိတော့ချေ။

မျက်နှာအမူအရာမသက်မသာဖြစ်နေသော လုယွင်ကျီကို ကုဆွေ့ဆွေ့ကြည့်လိုက်ရင်း သူ့အင်္ကျီလက်ကို ဂရုတစိုက်ဆွဲလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းစွန်းလေးကော့တက်သွားအောင်ပြုံးလိုက်ပြီး ညင်သာစွာပြောလိုက်သည်။ "ဦးဦးလု သမီးတို့ ဖေဖေခဲ့ပြောတာကိုပဲ နားထောင်လိုက်ရအောင်....ဒီမှာထိုင်စားပြီးမှ သွားရအောင်လေ....အဲ့လိုဆိုပိုမကောင်းဘူးလား....သမီးမြန်မြန်စားပါ့မယ်"။

သူ့အားချော့မော့ပြောနေသော နံဘေးရှိချစ်စဖွယ်ကလေးမလေးကိုကြည့်ပြီး လုယွင်ကျီနင်သွားရသည်။ သူစိတ်ဆိုးနေသောကြောင့် မဟုတ်ပေ။ ခဲ့ကျင်းယန်၏ အထက်စီးဆန်ပြီး ပေါ်ကြော့နေတတ်သောစရိုက်ကို ငယ်စဥ်တည်းက တွေ့ကြုံနေရမြဲပင်။ ထိုလူပေါ်ကြော့ကောင်လေးကိုသာ အမြဲတမ်းစိတ်ဆိုးနေရလျှင် သူအသက်တိုရုံသာရှိတော့သည်။