ပြည်သူ့အချစ်တော်လေးက၃နှစ်ခွဲသမီးလေး

Chapter 47

အလုပ်များကိုလက်စသတ်ပြီးနောက် လုယွင်ကျီတစ်ယောက် ကြောက်လန့်နေသောကုဆွေ့ဆွေ့ကိုအရင်ဆုံးအိမ်ပြန်ပို့လိုက်ပြီး ခဲ့ကျင်းယန်ကို ကားထဲတွင် ဆုံးမတော့သည်။

"ဒီနေ့ဖြစ်သွားတာ ဘယ်လောက်အန္တရာယ်များလဲ မင်းသိရဲ့လား....စုပြုံနေတဲ့ လူတွေကနေတွန်းလိုက်လို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကလေးရော မင်းရောလဲကျသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"။

"ကျွန်တော် ဆွေ့ဆွေ့ကိုမလဲသွားအောင် ပွေ့ထားတာပဲလေ....ပရိသတ်တွေပြုံပြီးလိုက်တာမျိုး ကျွန်တော် ခဏခဏကြုံခဲ့ဖူးလို့ အတွေ့အကြုံရှိပါတယ်"။

လုယွင်ကျီက ရွှေရောင်မျက်မှန်ကိုင်းကို အပေါ်သို့အသာအယာတွန်းတင်လိုက်ပြီး အသံတိုးတိုးဖြင့်ပြောလာသည်။ "ဒီလိုမျိုး နောက်ထပ်မဖြစ်စေနဲ့.....မင်းကလူကြီးမလို့ လူများတဲ့နေရာတွေကို သွားချင်ရင်တစ်ယောက်တည်းသွား....ကုဆွေ့ဆွေ့ကို မခေါ်သွားနဲ့....သူက ငယ်သေးတယ်.....မင်းရဲ့ပရိသတ်တွေကြောင့် သူတော်တော်လန့်သွားတာ သိရဲ့လား"။

ကံကောင်းသည်က ယနေ့မတော်တဆမှုကြောင့် ကြီးကြီးမားမားမဖြစ်ပျက်သွားပေ။ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သောသူကိုယ်တိုင်လည်း တာဝန်ရှိပါသည်။ ကလေးငယ်၏ပူဆာမှုကို သူမလိုက်လျောပေးခဲ့သင့်ပေ။ သူသာ ထိုကလေးနှစ်ယောက်ကို အလိုမလိုက်ခဲ့လျှင် ယနေ့လို မတော်တဆမှုမျိုးဖြစ်လာမည်မဟုတ်ပေ။

လုယွင်ကျီ၏စကားကို အမြဲကလန်ကဆန်လုပ်တတ်သော ခဲ့ကျင်းယန်တစ်ယောက် ဤတစ်ခေါက်တွင်တော့ လေသံဖျော့ဖျော့ဖြင့်ပြောလာသည်။ "ကျွန်တော်သိပါပြီ.....ဆွေ့ဆွေ့ကို လူများတဲ့နေရာတွေဆီ ဘာ်တော့မှခေါ်မသွားတော့ပါဘူး"။

သူသာတစ်ယောက်တည်းရှိနေလျှင် မိန်းကလေးပရိသတ်များလည်း သူ့ကိုသတိမထားမိနိုင်ချေ။ ကလေးပါလျှက်နှင့် သူလုပ်ချင်ရာဇွတ်လုပ်မိသောကြောင့် သူ့အမှားမှန်းသူသိသည်။ တစ်ခုခုသာဖြစ်သွားခဲ့လျှင် ကိုယ်စားလှယ်နှင့်ကလေးအမေကို မည်သို့ရှင်းပြရမည်မှန်းသူမသိချေ။

သူ့အမှားကိုသူ စိတ်မသက်မသာနှင့်ဝန်ခံလာသော ခဲ့ကျင်းယန်ကို လုယွင်ကျီကြည့်နေမိသည်။ ယခင်က အမှားလုပ်တိုင်း သူပြောသောစကားများကို ဘယ်သောအခါမှနားမထောင်သလို ပေါ့ပျက်ပျက်သဘောထားခဲ့သော ကောင်လေးက ယခုတစ်ခေါက်တွင်တော့ အနည်းငယ်တိုးတက်လာသည်ဟု ဆိုရမည်။