ပြည်သူ့အချစ်တော်လေးက၃နှစ်ခွဲသမီးလေး

Chapter 51

ကျွန်းပါ်ရှိအပူချိန်က မြို့တွင်းအပူချိန်ကဲ့သို့ သိပ်မပြင်းလှချေ။

ခဲ့ကျင်းယန်က သူ့အပေါ်ဝတ်ကုတ်အင်္ကျီကို မြေ ကြီးပေါ်တွင်ခင်းချလိုက်ပြီး ဆွေ့ဆွေ့နှင့်အတူ ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ ပင်လယ်လေညင်းများကိုခံစားနေသည်။ ထို့နောက် ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ကို ကျွန်းပေါ်မှကယ်ထုတ်ပေးမည့် အခြားသူများကိုမျှော်နေလိုက်သည်။

စောင့်ပြီးရင်းစောင့်နေသော်လည်း တစ်ယောက်မှပေါ်မလာသောကြောင့် နေ့လည်ပိုင်းရောက်သောအခါ ထပ်စောင့်မနေတော့ပေ။

"အိုး....တစ်ယောက်ယောက်လာပြီး ငါတို့ကိုကျွန်းပေါ်ကနေ ကယ်မထုတ်ခင် နေ့လည်စာတော့ အရင်စားထားမှနဲ့တူတယ်"။ ခဲ့ကျင်းယန်က စိတ်မကောင်းသည့် လေသံလေးဖြင့်ပြောသည်။

ဘေးတွင်ရှိသောဝန်ထမ်း: "ဟေး.....မင်းတို့ကပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်ရှိသေးတယ်.....တစ်ခြားဧည့်သည်တွေဆိုရင် အပူချိန်သုံးဆယ်ဒီဂရီလောက်ရှိတဲ့ နေပူကျဲတဲထဲမှာ မင်းတို့ကိုလာကယ်ဖို့ကြိုးစားနေရတာ....မင်းတို့ကတော့ ကျွန်းပေါ်မှာ အေးအေးဆေးဆေးနေပူဆာလှုံပြီး လေညင်းခံနေရတာလေ.....အဲဒါကိုများ သူတို့ပဲ ဒုက္ခခံနေရသလိုလာပြောနေတယ်"။

"ဆွေ့ဆွေ့.....ငါးဖမ်းဖို့လိုက်မလား.....ပင်လယ်ထဲမှာ အကောင်လှလှလေးတွေအများကြီးရှိတယ်"။

"ဟုတ်....သမီးလိုက်မယ်"။

"ဆရာသမား.....ကလေးကို ကမ်းခြေနဲ့နီးနီးခေါ်သွားလို့မရဘူးနော်....သူရေထဲပြုတ်ကျသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"။

"စိတ်မပူစမ်းပါနဲ့.....ကျွန်တော်လည်း ချင့်ချိန်

စဥ်းစားတတ်ပါတယ်....သူ့ကို ကမ်းခြေမှာ ဂဏန်းလေးတွေ ခရုလေးတွေပဲ လိုက်ကောက်ခိုင်းမှာ....ငါးကတော့ ကျွန်တော့်ဘာသာကျွန်တော်ဖမ်းမှာပါ....ဟုတ်ပြီလား"။

အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် ခဲ့ကျင်းယန်တစ်ယောက် ကြီးကြီးမားမားငါးတစ်ကောင်မှ မဖမ်းမိသေးချေ။ သို့သော် ခုံးကောင်များနှင့် ပင်လယ်သခွားကောင်အချို့ကိုတော့ ဖမ်းမိထားသည်။