ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၂၀၇ ။ ပျောက်ဆုံးသွားသော အဖွဲ့ဝင်များ

အခန်း ၂၀၇ ။ ပျောက်ဆုံးသွားသော အဖွဲ့ဝင်များ

လန်ယွီ သူ့ရဲ့ကျရှုံးခဲ့တဲ့ဆက်ဆံရေးတွေအကြောင်း တွေးပြီး နောက်ဆုံးတော့ လန်ဟွားကို အဖျက်အမှောင့်လုပ်မဲ့ သူ့နဂိုအစီအစဉ်ကို ပယ်ဖျက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူက မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ မြတ်နိုးမှုကို အနိုင်ယူတဲ့နေရာမှာ ဘယ်တော့မှ သူ့အစ်ကိုရဲ့ပြိုင်ဘက် ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးပဲ။ ဒါကြောင့် အရှုံးပေးကာ စိတ်ဓာတ်ကျစွာနဲ့ အဆောင်တစ်အုပ်ကြီးကို ထားခဲ့ပြီး စကားတစ်ခွန်းမပြောဘဲ ထွက်သွားခဲ့လေတယ်။

လူတိုင်း လူ့ဘဝမှာ တစ်ခုတည်းသော ရည်မှန်းချက်ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ပုံဖြစ်နေတဲ့ လန်ယွီ့အတွက် စိတ်မကောင်းမဖြစ်ဘဲ မနေတော့ဘူး။ ကူယွဲ့က ရုတ်တရက် ဆိုရိုးဟောင်းရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို ရုတ်တရက် နားလည်သွားသလိုပဲ။

"ဘဝဆိုတာ ခက်ခဲပြီးသား၊ ဒါကြောင့် အမှန်တရားကို မဖော်လိုက်နဲ့" စာနာစွာနဲ့ ခေါင်းကို ယမ်းပြီးနောက်မှာတော့ ရှန်းရင်ဆီကနေ အဆောင်တွေကို ပျော်ပျော်ကြီးယူလိုက်တယ်။

-_-|||

"ထွက်ခွာကြစို့" ကူယွဲ့ သူ့ရောင်းရင်းတွေကို လောလိုက်တယ်။ နောက်ကျနေပြီ။

"အမတရောင်းရင်းကူယွဲ့" ချန်ကောက အနောက်ကနေ လှမ်းခေါ်ပြီး စိုး‌ရိမ်နေဟန်။

"ကျုပ်..."

"အရှင်မင်းကြီး"

လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကူယွဲ့က အံ့ဩတကြီး မျက်လုံးပြူးသွားခဲ့တယ်။ ချန်ကောကိုယ်က အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့အောက် တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်နေပြီ။

"ဘာ..." ကူယွဲ့ အလိုလို လှမ်းဆွဲမိလိုက်ပေမဲ့ သူ့လက်က ‌ချန်ကောကိုယ်ခန္ဓာကို ဖြတ်သွားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ သူချက်ချင်း ချန်ကောကိုယ်ခန္ဓာကိုတည်ငြိမ်အောင်လုပ်ဖို့ လက်စည်းကွက်တချို့ ထုတ်သုံးလိုက်တယ်။

လန်ဟွားနဲ့ ယိချင်းက အင်းကွက်အစီအရင်ချပြီး ကူညီဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ အချည်းနှီးပဲ။ ချန်ကောက သူတို့မျက်စိရှေ့မှာတင် ဖြည်းဖြည်းချင်းပျောက်ကွယ်သွားတယ်။