ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၂၈၅ ။ မျက်နှာပြင်ထဲ ပြန်လည်တွေ့ဆုံမှု

အခန်း ၂၈၅ ။ မျက်နှာပြင်ထဲ ပြန်လည်တွေ့ဆုံမှု

ဝုန်းခနဲအသံကျယ်ကြီးနဲ့အတူ တစ်စုံတစ်ရာက သူတို့ရှေ့ကနေဖြတ်သန်းသွားပြီး ဧရာမတွင်းကြီး ဖြစ်သွားစေခဲ့တယ်။ ပြင်းထန်ပူလောင်တဲ့ အရှိန်အဝါတစ်ခုက သူတို့ဆီ အပြေး ဝင်ရောက်လာတယ်။ နောက်အခိုက်အတန့်မှာတော့ ပတ်ပတ်လည်က အရာအားလုံးကို သုတ်သင်ပစ်ဖို့ ခြိမ်းခြောက်နေတဲ့ အလင်းတန်းနဲ့ တည်ရှိမှုတစ်ခုပေါ်လာတယ်။ သူတို့အောက်က ပင်လယ်က ဆူပွက်လာတယ်

ကူယွဲ့ သူ့ဓားအင်းကွက်ကိုမြှောက်ပြီး လေထဲက ဓားတွေအားလုံး ကျူးကျော်သူဆီ ပျံသန်းသွားတယ်။ သူတို့တွင်းထဲ မရောက်ခင် ရွှေရောင်ဓားကြီးတစ်ချောင်း အပြင်ကိုထွက်လာတယ်။ ကြောက်ခမန်းလိလိ ဓားချီက ကူယွဲ့ရဲ့ဓားတွေအားလုံးကို ပြန်ကန်ထွက်စေပြီး မြေကြီးပေါ် မိုးစက်တွေလို ကျဆင်းစေတော့တယ်။

အဲဒါက အတော်လေး အထင်ကြီးစရာပဲ။ သူ့အမူအရာက မည်းမှောင်လာပြီး ဓားဆန္ဒကို ဆငိ့ခေါ်လိုက်တယ်။

"ခဏ" သူ့ဘေးက ရှန်းရင်က သူ့လက်မောင်းကိုဆွဲလာတယ်။

"ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်းကင်ထဲက ပေါက်ပြဲသွားတဲ့ အပေါက်ကနေ လူတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ထွက်လာတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ အဲလူက အင်မတန် မျက်တွင်းကျနေတယ်။ သူ့ဆံပင်တွေက ရှုပ်ပွနေပြီး သွေးသံရဲရဲဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းနေလေရဲ့။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ သူ့ကိုယ်ဘေးဘက်ကို ကိုင်ထားပြီး မျက်လုံးတွေက သွေးရဲရဲနီနေတယ်။ သူက သူတို့နှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး မျက်ရည်ဝဲစပြုလာတယ်။ ရင်းနှီးနေတဲ့မျက်နှာမှာ ရူးသွပ်နေတဲ့အမူအရာနဲ့။

"စားဖိုမှူး" ကူယွဲ့ မယုံကြည်နိုင်စွာ မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ‌

သွေးသံရဲရဲလူက သူတို့ရှေ့ ချက်ချင်းပေါ်လာတယ်။ သူက ရှန်းရင်ကို ရင်ခွင်ထဲ လှမ်းဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ သူမနားထဲ ခပ်ရှရှ နာကျင်မှုတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ အသံတစ်သံ ပေါ်လာခဲ့တယ်။

"ဆရာ..."

စကားလုံးက သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ ထွက်လာတာနဲ့ နောက်ဆုံးလက်ကျန်အားကို စကားပြောဖို့ သုံးလိုက်ရသလိုမျိုး မြေကြီးပေါ် ကျသွားခဲ့တယ်။ သူ မြေကြီးနဲ့ မထိခင်မှာတင် ရှန်းရင်က သူမတ်တတ်ရပ်နိုင်အောင် အလိုလိုလှမ်းဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။