ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၂၁၂ ။ ဧကရာဇ်တက်လှမ်းမှုစင်မြင့်တိုက်ပွဲ

အခန်း ၂၁၂ ။ ဧကရာဇ်တက်လှမ်းမှုစင်မြင့်တိုက်ပွဲ

လန်ဟွားရဲ့သိုင်းက အတော်လေးတော့ အားကိုးရတယ်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း အားလုံးက ဧကရာဇ်တက်လှမ်းမှုစင်မြင့်ဆီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲအချိန်တုန်းက အလင်းတန်းနီကြီးက စင်တစ်ခုလုံးကို ထိန်လင်းသွားစေတယ်။ အတော်လေးမျက်စိကျိန်းစရာပဲ။ ရှင်းဟန်က အင်းကွက်အလယ်မှာ ရပ်ပြီး ထိန်းချုပ်နေတယ်။ ကျီချန်နဲ့ ဟွေ့လင်ကတော့ တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီ ရပ်ပြီး ကာကွယ်နေလေရဲ့။

"မင်းတို့ရဲ့မူလဝိညာဉ်တွေ ထွက်ပြေးနိုင်တာကို ပြန်လာအုံးမယ် မထင်ခဲ့ဘူး" ရှင်းဟန်က သူတို့ကို လှောင်ပြောင်တယ်။ သူ အဇဋာဧကရာဇ်တွေရဲ့ မူလဝိညာဉ်တွေကို သတိထားမိတာအသိသာကြီး။ ရှင်းဟန်က လူအုပ်ကြီးကို ဝေ့ဝဲကြည့်ပြီး ရှန်းရင်ကို တွေ့သွားတော့ တန့်သွားခဲ့တယ်။ နောက်တော့ မျက်လုံးပြူးသွားလေရဲ့။

"မင်းပဲ" သူ့ မျက်နှာပြင်ထက် သွေးပျက်‌မှုတွေ ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ တစ်စုံတစ်ရာကို သတိရသွားသလိုမျိုး သူက ပြန်တည်ငြိမ်အောင် နေလိုက်တယ်။

"အင်းကွက်က အသက်ဝင်သွားပြီ၊ မင်းတို့ အခုတားဖို့ ဘာမှလုပ်လို့မရတော့ဘူး"

"ပြောင်အာ၊ ဒီမှာနေ၊ ငါသူတို့ကို သွားကယ်မယ်" ယိချင်းက ရှင်းဟန်ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်မရှိစကားတွေကို နားထောင်ပြီး အချိန်ဖြုန်းနေဖို့ အချိန်မရှိဘူး။ သူက အမတဓားကို ဆွဲထုတ်ပြီး ရှေ့ကိုပြေးတက်ထိုးတော့တယ်။

လန်ဟွားက တစ်ချိန်တည်း ပျံထွက်လာပြီး အင်းကွက်ထဲ မလှုပ်မယှက် တင်ပျဉ်ခွေထိုင်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွေဆီ ဦးတည်ခဲ့တယ်။

ရုတ်တရက် ရွှေရောင်အလင်းတန်းက အင်းကွက်အပြင်ဘက်မှာ လင်းထိန်သွားခဲ့တယ်။ နှစ်ယောက်သား ထိတောင်မထိနိုင်ခင် ပြန်ကန်ထွက်သွားခဲ့တယ်။

ယိချင်းက နည်းနည်းတော့ တော်သေးတယ် - ခြေလှမ်းနည်းနည်းလောက်ပဲ နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်ရတာ။ တစ်ဖက်မှာတော့ လန်ဟွားရဲ့ဝတ်ရုံလက်တွေက မီးစွဲသွားတယ်။ သူ့ကို မီးမလောင်အောင် မီးတောက်ဖြူကြီးတွေနဲ့ဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ ဓမ္မဝတ်ရုံကို ချွတ်လိုက်ရတယ်။ စောနက သူ့ကိုယ်ကို ဝိုင်းထားတဲ့ နတ်ဆိုးချီတွေ လွင့်ပျောက်သွားပြီ။