အခန်း ၂၄၄ ။ နဂါးအသူတစ်ရာချောက်နက်မှ နဂါးနန်းတော်
"မလိုတော့ဘူး" မှန်ထဲကလူကပြန်ဖြေတယ်။
"အတိတ်ကကိစ္စတချို့နဲ့ ပတ်သက်ရုံပါ၊ သတိရသွားမိလို့ သိချင်ရုံပဲ" မှန်ထဲက ပုံရိပ်က ဖျော့တော့လာပြီး ပျောက်ကွယ်တော့မယ်။
"ခဏ" အဘိုးကြီးက တစ်စုံတရာကိုမှတ်မိသွားပုံပဲ။
"မင်း ခြေတစ်ထောင်တောင်မှာ ရှိနေသေးတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား"
"..." မှန်ထဲကလူက ပြန်မဖြေ။ သူက တိတ်ဆိတ်မှုနဲ့ ဒါကို အသိအမှတ်ပြုနေတာပဲ။
"အာ မင်း ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ"
အဘိုးကြီးက သက်ပြင်းချတယ်။
"အဲဒီအဆင့်မြင့်နတ်ချန်းယွဲ့က မင်းကို လိမ်ဖို့မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူးထင်တာပဲ - သူတကယ်မသိရုံပါ၊ မင်း အဲမှာဆက်နေပြီး သူနဲ့ကိစ္စတွေ ရှင်းအောင် လုပ်တော့ရော ဘာထူးလဲ"
"တကယ်လို့ သူတကယ်မသိရင်တောင်..." အဲလူက အသံတိုးသွားပြီး ဝမ်းနည်းမှုရောစွက်လျက်ပြောလာတယ်။
"သူမ သေချာပေါက်ပေါ်လာမှာ"
"မင်း..." အဘိုးကြီး အသံက ခုတော့အေးစက်သွားပြီ။ တစ်ခဏနေတော့ သူခေါင်းယမ်းတယ်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ၊ မင်းရှာနေတဲ့လူကိုတွေ့ပါစေ မျှော်လင့်မိတယ်"
တစ်ဖက်ကနေ တုံ့ပြန်မှုမရှိ။ ကြေးမုံက မဆိုစလောက်တုန်ရီသွားပြီး ရေအဖြစ် ပြောင်းကာ ကန်ထဲပြန်ကျသွားခဲ့တယ်။
အဘိုးကြီးက သူ့မုတ်ဆိတ်မွှေးကို ထိပြီး ထပ်သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
အာ၊ ဒီလူငယ်တွေကတော့။
——————
နဂါးနန်းတော်။
အထက်အမြင့်မှာထိုင်နေတဲ့ အမျိုးသမီးက သတင်းတင်ပြသူကို ထူးထူးဆန်းဆန်းကြည့်လေတယ်။
"နဂါးနက်တစ်ကောင်လား၊ အဲဒါ ကောင်းကင်မြေအောက်ဘုံဆီ တက်လှမ်းလာကာစ အသူတစ်ရာချောက်နက်ထဲက နဂါးနက်လေးပဲမလား"
"ရှန်းကျွင်းကို တင်ပြပါတယ်၊ အမှန်တကယ်ပဲ သူပါ"
"သူ အရင်က ဆန္ဒမရှိဘူးထင်နေတာ၊ ဘာလို့ သူက အခု ဒီကိုပြန်ပြေးလာတာလဲ" လုံကျန်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သိသိသာသာ မရွှင်မပျဖြစ်နေတယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
