အခန်း ၃၀၉ ။ ခွေးကိုပြန်တွေ့ခြင်း
ယိချင်းက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ရှေ့ကိုခပ်သွက်သွက်လျှောက်ခဲ့တယ်။
နှစ်ယောက်သားနီးမလာခင် ခန္ဓာကိုယ်လေးတစ်ခုက ရုတ်တရက် လူအုပ်ထဲကနေ ပျံထွက်လာပြီး နှစ်ယောက်သားရှေ့ ဘန်းခနဲပြုတ်ကျတယ်။
လော့ထောင်က မှင်တက်ပြီး ချက်ချင်း မျက်လုံးတွေပြူးလေတယ်။
"ဆရာတူညီငယ်" သူတို့က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သိကြတဲ့ပုံပဲ။ ကောင်လေးကို အမြန်ပြေးထူတယ်။
"ဦးလေးငယ်လော့ထောင်ပဲ" တစ်ယောက်က ထအော်တော့ လူအုပ်ကြီးက သူတို့ဆီ အပြေးရောက်လာတယ်။
လော့ထောင်က မေ့နေပြီဖြစ်တဲ့သူကို ထိန်းထားပြီး ဝတုတ်တုတ်မျက်နှာလေးက ဒေါသကြောင့် ပိုပြီးတောင် ဖောင်းကားနေတယ်။
"ဆရာတူညီလေးကို ထိခိုက်အောင်လုပ်တာ ဘယ်သူလဲ"
"ငါပဲ" လူအုပ်ကြီးက ပြန်မဖြေနိုင်ခင် ဘေးဘက်က ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အသံထွက်လာပြီး လူအုပ်ကြီးက ဝတ်ရုံစိမ်းနဲ့ ပိန်ပိန်ပါးပါးကောင်လေးအတွက် လမ်းဖယ်ပေးတယ်။ သူက မျက်လုံးထဲ အထင်သေးမှုအပြည့်နဲ့ လျှောက်လာကာ နှာမှုတ်တယ်။
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက မော်ကြွားနေလို့ပဲ"
"မင်းက ဘယ်သူလဲ" လော့ထောင်ရဲ့ ဝဖိုင့်ဖိုင့်မျက်နှာလေးက ရှုံ့သွားတယ်။
"ငါက..."
အဲသူ မဖြေနိုင်ခင် ယိချင်းက ထပြောတယ်။
"ခွေး"
သူက တကယ့်ကို ရွာလေးထဲက အဲဒီမိဘမဲ့ကလေးပဲ။
အဲတော့မှ ဝတ်ရုံစိမ်းနဲ့လူငယ်က ဘေးက ယိချင်းကို မြင်တယ်။
"အရိုင်းအစိုင်းလေး၊ မင်း တကယ်အသက်ရှင်နေသေးတာပဲ" ကလေးက ထိတ်လန့်သွားပြီး နောက်တော့ တစ်စုံတစ်ရာကို မှတ်မိသွားသလိုမျိုး ဘေးက လော့ထောင်ကို လှမ်းကြည့်ကာမျက်လုံးက မကျေနပ်မှုအပြည့်။
"မင်း တကယ်ပဲ ရိုးသားမှုဂိုဏ်းကို ဝင်မယ်မထင်ခဲ့ဘူး၊ ပြီးတော့... ငါက ကျင်းချီ၊ ဝတ်ရုံစိမ်းဂိုဏ်းရဲ့ တပည့်ပဲ၊ မင်း အဲဒါကို မှတ်ထားတာကောင်းမယ်"
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
