အခန်း ၂၆၈ ။ အဓိကတရားခံ
ကျူမင်က ငေးငိုင်စွာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းထရပ်တယ်။ ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ရာကို မှတ်မိသွားသလိုမျိုး စိုးရိမ်တကြီး အင်းကွက်ထဲကြည့်လြိက်တယ်။
"ဖုန်းညာန်... ညာန်..."
အင်းကွက်ထဲက ပုဂ္ဂိုလ်ရော နာကျည်းမှုစွမ်းအင်ရော ပျောက်သွားတယ်။
"အား..." သူ အင်းကွက်ထဲ သွေးရူးသွေးတန်း ပြေးသွားခဲ့တယ်။
"ဘာတွေဖြစ်သွားတာလဲ၊ ဘယ်လိုလုပ် ဖုန်းညာန်က ရုတ်တရက်ပျောက်သွားတာလဲ၊ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"
ယိချင်း မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ရှေ့တက်ကာ အင်းကွက်ကို လေ့လာစစ်ဆေးလိုက်တယ်။
"ဒီအင်းကွက်က မပျက်စီးသေးဘူး၊ အင်းကွက်ကို ချိုးဖောက်ပြီး ထွက်ပြေးတာမဟုတ်ဘူးထင်တာပဲ"
"ဒါဆို သူဘယ်ရောက်သွားတာလဲ" ကျူမကင် စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်တယ်။ သူ ဂါထာတချို့ရွတ်ပြီး ဖုန်းညာန်ရဲ့အရှိန်အဝါကို အာရုံခံကြည့်ပေမဲ့ တစ်ခဏအကြာမှာတော့ အရှုံးပေးဟန် လက်တွေကို ချလိုက်တယ်။
"ကျုပ် သူ့အရှိန်အဝါကို အာရုံမခံနိုင်သလို ဒီမှာတခြားအင်းကွက်အရိပ်အယောင်လည်းမရှိဘူး"
"လေထဲပျောက်သွားတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား"
ပိုင်ဇယ်က အော်တယ်။
"ဟင့်အင်း" ယိချင်း ခေါင်းခါလိုက်တယ်။
"စောနက ဘာ မှော်အတတ်မှ မခံစားခဲ့ရဘူး"
သူတို့အားလုံး တိတ်သွားတယ်။ အင်းကွက်က မကျိုးသေးလို တခြားအင်းကွက်အရိပ်အယောင်လည်း မရှိတာကို ဘယ်လိုလုပ် သူမပျောက်သွားခဲ့တာလဲ။
ကျူမင်ကြည့်ရတာ ဝမ်းနည်းပက်လက် ညှိုးမှိုင်နေတယ်။ သူက မြေကြီးပေါ် ပုံကျသွားတယ်။
"သူဘယ်ရောက်သွားတာဖြစ်နိုင်လဲ"
"ဝိညာဉ်ရဲ့ မတူညီတဲ့အစိတ်အပိုင်းတွေက ချိတ်ဆက်နေတာလား"
ရှန်းရင်က ရုတ်တရက် မေးလာတယ်။
သူတို့အားလုံး သူမကို စိုက်ကြည့်လိုက်ကြတယ်။ တစ်ခဏနေတော့ သူတို့နားလည်သွားခဲ့တယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
