အခန်း ၂၅၂ ။ အားလုံးစုဝေး
"ဖုန့်... စန်း"
"ကျန်းအာ ကိုယ့်ကိုနားထောင်ပါ အဲလိုမျိုးမဟုတ်... အာ့ယား နာတယ် နာတယ်... ကလေးလေး"
ရုတ်တရက် ခန်းမဆောင်ထဲ ကြောက်ခမန်းလိလိ အော်ဟစ်သံတွေ ထွက်ပေါ်လာတော့တယ်။
ထောင့်တစ်နေရာမှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် လက်ဖက်ရည်သောက်နေတဲ့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်...။
"ဆရာ"
"အေး"
"ကျွန်တော်တို့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို တားသင့်လား"
"လိုတယ်မထင်ဘူး" ရှန်းရင်က မိသားစုဒရမ်မာကောင်းကောင်းမကြည့်ရတာ တော်တော်ကြာသွားပြီ။ ဒါက တစ်မူထူးခြားသစ်လွင်နေတာ။
"သူတို့တွေ အိမ်ကိုဖြိုမချသေးပါဘူး၊ အလျင်မလိုနဲ့ အလျင်မလိုနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ပြဿနာမရှိပါဘူးဆရာ"
"အာ နင် အရွက်လှီးဓားကိုသွေးပြီးပြီလား"
"နင် အရင်သွေးသင့်တယ်၊ နင်နားလည်ဖို့အတွက်ဆို သူတို့ ဒါကို မကြာခင်လိုလာနိုင်တယ်"
ဒီချစ်စရာလူနှစ်ယောက်ကို မတော်တဆ ဖျက်ဆီးမိမှာ စိုးရိမ်ရတာပဲ။
"..."
တစ်နာရီအကြာမှာတော့ နှစ်ယောက်သား နောက်ဆုံး ရန်ဖြစ်တာ ရပ်သွားကြပြီ။
ဖြစ်နိုင်တာက သူမှားတာသိလို့ထင် ဖုန့်စန်းက လိုလိုလားလားနဲ့ လုံကျန်းရဲ့ လက်ဝှေ့အိတ် လုပ်ပေးရှာတယ်။ လုံကျန်း သူ့ကို ဘာလုပ်လုပ် ပြန်တိုက်ခိုက်မဲ့ရည်ရွယ်ချက် မပြဘူး။ လုံကျန်းက ဒါကြောင့် တစ်ဖက်သတ်တိုက်ပွဲ ဆင်နွှဲနေရတာပေါ့။ ဖြစ်နိုင်တာက သူတို့အကောင်းဆုံးသိုင်းတွေကို သုံးဖို့ မေ့သွားလို့ထင်။ စားပွဲတွေထိုင်ခုံတွေ အားလုံး အပိုင်းပိုင်း ပျက်စီးကုန်တာတောင် အိမ်ကတော့ မားမားမတ်မတ် ရပ်နေတုန်းပဲ။ တစ်ခုတည်းသော ကျန်ရစ်တဲ့စားပွဲက ရှန်းရင်ထိုင်နေတဲ့ တစ်ခု၊ ဒါတောင် ယိချင်းက ကာကွယ်ပေးဖို့ အင်းကွက်တစ်ခု ချထားခဲ့လို့ပဲ။
ဖုန့်စန်းက ခုတော့ မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ သူ့ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ချောမွတ်တဲ့ မျက်နှာက ခုတော့ မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် ယောင်ကိုင်းနေတယ်။ သူက လုံကျန်းဘက် ခပ်ယဲ့ယဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ရှင်းပြဖို့ကြိုးစားနေသေးတယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
