ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၂၆၅ ။ စုပေါင်းပျောက်ဆုံးနေသောဝိညာဉ်များ

အခန်း ၂၆၅ ။ စုပေါင်းပျောက်ဆုံးနေသောဝိညာဉ်များ

လေးရက်တိတိ ဝိညာဉ်စမ်းချောင်းထဲ စိမ်ခဲ့တဲ့ ဂျပုလေးက နောက်ဆုံးတော့ နိုးလာတယ်။

ကူယွဲ့က သူမကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ရှန်းရင်ရှိတဲ့ဘေးဆောင်ဆီ ပိုင်ဇယ့်ကိုလာခိုင်းဖို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကူယွဲ့က စားဖိုမှူးကို သွားရှာလိုက်တယ်။

စားဖိုမှူးကြည့်ရတာ တစ်ချိန်လုံး မနားရသေးတဲ့ပုံ။ ဖြေရှင်းလို့မရတဲ့ ပြဿနာရှိနေဟန် သူ့ကိုယ်က နွမ်းချိနေတယ်။ သူ နောက်ဆုံးတော့ ရှန်းရင်ကို တွေ့ချိန် ဝမ်းချုပ်နေသလိုပဲ။ သူ့စားစရာတောင် အရသာတစ်ဆင့် နိမ့်သွားတယ်။

ကူယွဲ့ စားပွဲက မနက်စာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အင်း ဒါ ဘာခံစားချက်မှမပါတဲ့ မနက်စာပဲ။ သူ ပျင်းရိပြီး တည်ငြိမ်နေဆဲ တစ်ယောက်သောသူကို လှမ်းကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့် တွန့်ချိုးသွားတော့တယ်။ သေစမ်း၊ သူမက ဒီ‌မနက်စာကိုမှ အရသာတွေ့နေတာပဲ။ ဘာလို့ သူအရင်က ချက်ပေးတဲ့ တခြားဟင်းပွဲတွေကျ သဘောမကျရတာလဲ။

သူ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ပြီးတဲ့နောက် တစ်စုံတစ်ယောက် ပျောက်ဆုံးနေတာ သိလိုက်ရတယ်။

"ပိုင်ဇယ်ရော"

"အကြီးအကဲ၊ ကျွန်မ ပိုင်ဇယ်ရှန်းကျွင်းကို မရှာတွေ့ခဲ့ပါဘူး၊ ပိုင်ယွင်တောင်တစ်ခုလုံးကို ရှာကြည့်ခဲ့ပေမဲ့ သူ့ကို ရှာမတွေ့သေးဘူး"

ကူယွဲ့ အမူအရာက မာကြောသွားပြီး အစားသရဲကို စိန်းစိန်းဝါးဝါးကြည့်လိုက်တယ်။ သူ ယိချင်းဘက် လှည့်ပြောလိုက်တော့တယ်။

"စားဖိုမှူး မင်းသွား မင်း ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတာ ငါဂရုမစိုက်ဘူး၊ ငါ့အတွက် လူကိုသာ ရှာလာခဲ့စမ်းပါ"

ယိချင်းက ငိုင်တိုင်တိုင် လေထဲစိုက်ကြည့်နေရုံရှိသေး ရုတ်တရက် မျက်လုံးတောက်ပသွားပြီး အသက်ဝင်လာပြန်တယ်။

"ကောင်းပြီ" သူလှည့်ပြီး အင်မတန်စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံနဲ့ တံခါးအပြင်ပျောက်သွားတော့တယ်။

ဂျပုလေး ။ ။ "..." အကြီးအကဲယိချင်းက သူ့ကိုသွားရှာတာမလား။ ဘာလို့ ဓားယူသွားတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာလို့ အဲလောက်တောင် သတ်ဖြတ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေများနေရတာလဲ။