အခန်း ၃၃၈ ။ သားရဲမွေးရေကန်
အဲတော့မှ နှစ်ယောက်က ကျင်းချီဆိုတဲ့ အဲကျူးကျော်သူအကြောင်း သတိရသွားခဲ့တယ်။
သေချာစဉ်းစားပြီးတဲ့နောက် သူတို့တကယ်ပဲ လမ်းမှာ မမြင်ခဲ့တာ သတိရသွားခဲ့တယ်။ အထူးသဖြင့် မိစ္ဆာသားရဲတွေကို တိုက်ခိုက်နေတဲ့ ရွှေအမြုတေတပည့်တွေကြား ပြိုင်ပွဲကို တက်ရောက်ခဲ့တဲ့ ဂိုဏ်းအသီးသီးက တပည့်တွေအားလုံး ရှိပေမဲ့ သူ့ကိုပဲမတွေ့တာ။ နတ်ကောင်းကင်ဂိုဏ်းက သူ့ကိုပဲ ချန်ထားခဲ့မှာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။
ကူယွဲ့ ရင်ထိတ်သွားပြီး တုံ့ဆိုင်းမှုမရှိ ခြေရာခံစည်းတံဆိပ်တစ်ခု ပုံဖော်လိုက်တယ်။ အဲဒါက သူ့ကို ရှာလို့လွယ်ကူအောင် ချန်ထားခဲ့တာ ကြာလှပြီ။ ဒါပေမဲ့ ထူးဆန်းစွာပဲ ခြေရာခံစည်းတံဆိပ်က မတုံ့ပြန်ဘူး။
"ဒါဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ" သူ့အမူအရာ ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်။
"သူ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"
"ဖြစ်နိုင်တာက..." ရှန်းရင် ရုတ်တရက် လှည့်ပြီး ပုံရိပ်ယောင်ပင်လယ်ဘက် လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။
"အဲမှာ"
"ပုံရိပ်ယောင်ပင်လယ်" ကူယွဲ့နဲ့ယိချင်း အကြည့်ချင်းဖလှယ်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ထင့်ကုန်တယ်။
"ဒီသားရဲဒီရေက သူနဲ့ဆိုင်နေတာ ဖြစ်နိုင်လား" သူ အရင်က စားဖိုမှူးရဲ့ ဓားချီပေါက်ကွဲမှုကို ဖြေရှင်းနေရတာမို့ ပြိုင်ပွဲအပြီးမှာ အဲငတုံးလေး ဘာဖြစ်သွားခဲ့လဲ ဂရုမစိုက်ခဲ့ဘူး။ ပြီးတော့ တစ်နေ့တည်းနဲ့ အဲလောက်ပြဿနာအကြီးကြီးရှာနိုင်မယ်လည်း မထင်ခဲ့ဘူးလေ။
"သူ့အစွမ်းနဲ့ဆို ဒီလိုသားရဲဒီရေလှိုင်းကြီးဖန်တီးဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး" ယိချင်း ခေါင်းယမ်းလိုက်တယ်။
"တခြား အကြောင်းရင်းရှိသင့်တယ်"
"သွားကြည့်တာပေါ့" ရှန်းရင် အကြံပြုလိုက်တယ်။
သုံးယောက်သား ပျံသန်းလာခဲ့ပြီး ပုံရိပ်ယောင်ပင်လယ်ရဲ့ အတွင်းပိုင်းဆီ သွားခဲ့ကြတယ်။ ကိုယ်တစ်ပိုင်းပြတ် သားရဲအလောင်းတွေ အများကြီး ပင်လယ်မျက်နှာပြင်ပေါ် မျောနေတယ်။ ရှန်းရင်ရဲ့ ဓားလှုပ်ရှားချက်က အရမ်းကို ပြင်းထန်လို့ထင် သုံးယောက်သား တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ပျံသန်းပြီးမှ အဲသားရဲအလောင်းတွေကို မြင်နေရတာ ရပ်သွားခဲ့တယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
