အခန်း ၂၄၈ ။ ယိချင်း၏အသွင်အစစ်
လုံကျန်းက အင်မတန်မြန်ဆန်စွာ ရောက်လာတယ်။ ယိချင်း စားပွဲကို သန့်ရှင်းပြီးချိန် ကျောင်းလုံက သူမကို အထဲခေါ်လာတယ်။
"ငါ့ကလေးလေး" သူမက အခန်းထဲဝင်ဝင်ချင်း လုံကျန်းရဲ့ ထိုင်းမှိုင်းတဲ့ အမူအရာက တောက်ပသွားတယ်။ သူမက မိခင်မေတ္တာအပြည့်ပြုံးပြီး ယိချင်းဘေး ချက်ချင်းပေါ်လာတယ်။ သူမက သူ့ကို ခေါင်းစခြေဆုံးကြည့်ပြီး ပြောလေတယ်။
"ဘာလို့ ဒီရောက်နေတာလဲ၊ သားက အခုမှ အခွံပေါက်ကာစ အားနည်းနေသေးတာကို၊ သားက အခု သတိပြန်ရကာစလေ၊ လျှောက်မသွားသင့်ဘူး၊ တကယ်လို့ စောစောလေ့ကျင့်ချင်ရင်တောင် ချက်ချင်းကြီး အနာဂတ်ဆရာဆီ သွားဖို့မလိုပါဘူးကွယ်" သူမက သူ့ဝတ်ရုံကို ပုတ်ပေးပြီး ဖက်လိုက်တယ်။
"အဲတော့၊ ဘယ်နား မသက်မသာခံစားရသေးလဲ၊ အမေ့ကိုပြောပါဦး"
ယိချင်းက သူမကိုအူကြောင်ကြောင် ပြန်စိုက်ကြည့်မိရာကနေ အမြန်ဆုတ်ကာ နှစ်ယောက်ကြား အကွာအဝေးတချို့ ထားလိုက်တယ်။ သူက လက်သီးတွေကို လူကြီးတစ်ယောက်လို အုပ်မိုးပြီး ပြောလိုက်တယ်။
"လုံကျန်းရှန်းကျွင်း..."
လုံကျန်းက ကြောင်အမ်းသွားပြီးတဲ့နောက် ပိုပြီးတောင် အားရပါးရပြုံးတော့တယ်။
"သားက တကယ့်အမေ့ကလေးပဲ - လိမ္မာလိုက်တာ" သူမကြည့်ရတာ အတော်လေးဂုဏ်ယူနေတဲ့ပုံ။
"ဒါပေမဲ့ အမေ့ရှေ့မှာတော့ အဲလိုမျိုး တရိုတသေဓလေ့ထုံးတမ်းတွေ လုပ်ဖို့မလိုပါဘူးကွယ်"
"လုံကျန်းရှန်းကျွင်း" ယိချင်းက အတတ်နိုင်ဆုံးလေးနက်တဲ့အမူအရာ ပြင်လိုက်တယ်။ ကံမကောင်းစွာနဲ့ သူဘယ်လောက်ပဲ ကြိုးစားကြိုးစား သူ့ငယ်ရွယ်တဲ့မျက်နှာက နူးညံ့နေတယ်။
"ကျွန်တော်မျိုးက... ခင်ဗျားသား မဟုတ်လောက်ပါဘူး"
လုံကျန်းက ရပ်သွားတယ်။
"မိုက်မဲတဲ့ကလေး မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ"
သူမက ကြင်နာစွာပြုံးပြန်တယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
