အခန်း ၂၈၆ ။ အင်္ကျီလဲခြင်း
ယိချင်းက အဝတ်ကို ယူဖို့ ရွေ့လိုက်ပြီး ရှန်းရင်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ သူက ခြေတစ်လှမ်းမှ မခွာ
"မင်း သူ့ကို ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ" ကူယွဲ့က နှုတ်ခမ်းသပ်လိုက်တယ်။
"သူက မင်းလဲဖို့ ကူပေးနိုင်လို့လား"
သူက ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေသေးပေမဲ့ ပိုပိုပြီး စိုးရိမ်လာတဲ့ပုံ။
ရှန်းရင်က သူ့ကိုကြည့်လိုက်တယ်။
"ငါ ထွက်မသွားပါဘူး"
ယိချင်းရဲ့ မျက်နှာအမူအရာက စိတ်အေးသွားတဲ့ပုံ။ သူ့ရှေ့က အဝတ်အစားကို ယူပြီး ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတဲ့ပုံ။
"ဒါ ဘာလဲ" သူ့အဝတ်အစားတွေက ဘာလို့ အပိုင်းပိုင်းဖြစ်နေရတာလဲ။
စားဖိုမှူးက ဒီကမ္ဘာက မဟုတ်မှန်း ကူယွဲ့ မေ့လုနီးပါးဖြစ်သွားခဲ့တာ။
ကူယွဲ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်က တွန့်ချိုးသွားပြီး အင်္ကျီတွေကို ပြန်ယူလိုက်တယ်။ သူ ရှန်းရင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့ ယိချင်းကို ရေချိုးခန်းထဲဆွဲခေါ်ခဲ့တယ်။
"ဝင်လာခဲ့" သူ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ ချောင်းမကြည့်အောင် တံခါးကို ဘန်းခနဲ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ ပိတ်လိုက်တယ်။ သူတို့တွေ အိမ်သာထဲ စတင်ဆွေးနွေးတော့တယ်။
"ချွတ်၊ မင်းရဲ့ဘောင်းဘီတွေပါ"
"ဘာလို့လဲ"
"ပြောရင် စကားသာနားထောင်စမ်းပါ၊ အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ အများကြီးပြောနေတာတော်တော့၊ ဘာလို့မလှုပ်တာလဲ၊ ဘောင်းဘီချွတ်ပါဆိုနေ"
"အိုး"
"ငုံ့၊ ခြေထောက်တစ်ဖက်မ... မြင့်မြင့်၊ မင်းခြေထောက်မမြှောက်ရင် ငါဘယ်လိုလှုပ်ရမလဲဟ"
"ပြီးပြီလား"
"ဟုတ်ပြီ၊ အနားတိုးလာ၊ မင်း ဟန်ချက်ညီအောင် မနေနိုင်ရင် ငါ့ကို မှီထားလို့ရတယ်"
"အင်း... ခင်ဗျားဟာက ကြပ်လိုက်တာ"
"မင်းနာမှာတောင် မကြောက်တာ၊ ဘာလို့ နည်းနည်းလေး ကြပ်နေတာကို ကြောက်နေတာလဲ သည်းခံလိုက်"
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
