ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၃၆၃ ။ မျက်နှာပြင်များကြားက အကူအညီ

အခန်း ၃၆၃ ။ မျက်နှာပြင်များကြားက အကူအညီ

ရှန်းရင်က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဘေးနားက ကူယွဲ့ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ "ဖေဖေနျို၊ သူ့ကို ကူညီလိုက်ပါဦး" ငါမအားလို့။

ကူယွဲ့ ပါးစပ် တွန့်သွားပြီး အဲဘက်ဆီ လျှောက်ခဲ့တယ်။ လူကို ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ နတ်ဆိုးဘုရင်အတုက အနည်းငယ်တင်းမာတဲ့အမူအရာ ပြတယ်။ ခဏကြာတော့ သူ့လက်က အရှုံးပေးလိုက်သလိုမျိုး လွှတ်ချလိုက်‌တယ်။ သူတို့တွေ မျက်နှာပြင် နယ်နိမိတ်ဆီ ပြန်ရောက်ပြီမို့ ကူယွဲ့ရဲ့ လက်ထောက်စွမ်းအင်တွေလည်း အလိုလို ပြန်ရောက်လာပြီ။ သူတို့မှာ ခုခံဖို့ လုံး၀ အစွမ်းအစ မရှိတော့ဘူး။

ကူယွဲ့ နည်းနည်းလေး ဖမ်းဆုပ်တာနဲ့ မိစ္ဆာနတ်ဘုရားကို ပိတ်ထားတဲ့ ခရမ်းရောင် အငွေ့က ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ အဲတော့မှ သူ အဲလူကို လှမ်းဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး လျှောက်လာခဲ့တယ်။

နောက်အခိုက်အတန့်မှာတော့ နဂိုက အချင်းချင်း အသည်းအသန် ချနေကြသူတွေက ညစာစားနေတဲ့ စားပွဲဝိုင်းမှာ ထိုင်နေကြပြီ။ ပိုတိကျအောင် ပြောရရင်တော့ ရှန်းရင် တစ်ယောက်တည်းစားနေပြီး ကူယွဲ့ကတော့ မျက်ဆန်လှန်ကာ ဟုန်မုန့်နဲ့ နတ်ဆိုးဘုရင်အတုက အူတူတူနဲ့ ကြည့်နေလေတယ်။ မိစ္ဆာနတ်ဘုရားကတော့ မတ်တတ်ရပ်ရုံသာရှိပြီး လူတစ်ဒါဇင်ခန့် မြေပြင်ပေါ် သတိလစ်နေကြတယ်။

အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ၊ ရံဖန်ရံခါ ရှန်းရင်ရဲ့ တူသံနဲ့ ဟင်းပွဲတွေလာပို့တဲ့ စားဖိုမှူးခြေသံပဲ ကောင်းကင်ဘုံက တစ်ခုတည်းသောအသံတွေပဲ။

ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ရှန်းရင် စားသောက်ပြီးသွားတာကို စိတ်ထဲ ဗလာကျင်းလျက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ကြည့်နေမိကြတယ်။ ဗိုက်တောင် နည်းနည်းဆာလာသလိုပဲ။

စားပွဲပေါ်က ဟင်းပွဲအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားတော့မှ လူတယောက်က လေတက်သံအကျယ်ကြီးနဲ့ ရပ်တန့်သွားတယ်။ စားဖိုမှူးက စားပွဲကို အမြန်သန့်ရှင်းပြီး သစ်သီးနဲ့လက်ဖက်ရည်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီးပြီ။

အတွေးတစ်ခုနဲ့ သူက လက်စည်းတံဆိပ်သုံးကာ ထောင့်မှန်စတုဂံစားပွဲကို  စားပွဲဝိုင်းအဖြစ် ပြောင်းလိုက်ပြီး သူ့အတွက်သူ ဘေးနားမှာ ကုလားထိုင်တစ်လုံး ထပ်ထည့်လိုက်တယ်။ ရပ်နေဆဲ မိစ္ဆာနတ်ဘုရားကိုပါ ထိုင်ခုံတစ်လုံးကို ကြင်နာစွာ ကမ်းပေးလိုက်သေးတယ်။