အခန်း ၃၀၃ ။ မိစ္ဆာများ၏ ညဘက်တိုက်ခိုက်မှု
ကလေးက နောက်ဆုံးတော့ ရှင်းလင်းသိမ်းဆည်းပြီးချိန် ကောင်းကင်ကမှောင်မည်းနေပြီ။ ရွာအိမ်တွေက မီးထွန်းစ ပြုလာတယ်။ သူ့အိမ်မှာ မီးမရှိတာမို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့လရောင်ကိုသာ မြင်ရတယ်။ ကလေးက တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အစ်မကြီးက အိပ်ပျော်တော့မလိုမျိုး စားပွဲပေါ်မှီနေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။
သူ ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ်တက်ကာ သူမလက်ကိုတွန်းပြီး သိချင်စိတ်နဲ့မေးလိုက်တယ်။
"နောက်ကျနေပြီလေ အစ်မကြီး၊ အိမ်မပြန်ဘူးလား"
ရှန်းရင်က ပျင်းတိပျင်းရွဲခေါင်းစောင်းပြီး သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
"အင်း ပြန်မှာ"
"ဒါဆို..."
"ငါ့မိဘကို စောင့်နေတာ"
ကလေးက မှင်တက်သွားပြီး သူမစကားကို နားမလည်နိုင်တဲ့ပုံ။ သူ မေးမလို့ပဲရှိသေး တံခါးတစ်လျှောက် လေပြင်းတစ်ချက် ဝင်လာတာမို့ သူအလိုလို မျက်လုံးမှိတ်လိုက်မိတယ်။
ချက်ချင်းပဲ တည်ငြိမ်တဲ့အသံတစ်သံ ရုတ်တရက် ထွက်လာတယ်။
"ငါပြန်လာပြီ ရှန်းရင် မင်းကိစ္စဖြေရှင်းပြီးပြီလား"
သူ မော့ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲ နောက်ထပ်လူတစ်ယောက် ရှိနေတာ သိလိုက်ရတယ်။ သူက ဆံပင်အနက်ရောင်၊ ဝတ်ရုံဖြူဝတ်ထားပြီး ခပ်ရေးရေးအဖြူရောင်အလွှာတစ်ခု ဝန်းရံထားလေတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာက ကျောက်စိမ်းပုလွေတစ်ချောင်း။ သူက လူကြီးမင်းတစ်ယောက်နဲ့ မတူပေမဲ့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ နည်းနည်းရင်းနှီးနေသလိုပဲ။ သူ သတိတကြီး ခြေတစ်လှမ်းပြန်ဆုတ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ စားပွဲပေါ်မှီနေခဲ့တဲ့ အစ်မကြီးက ရုတ်တရက် ခေါင်းကိုစောင်းလိုက်တယ်။
"ဖေဖေနျို ဘယ်လိုလုပ် အဲလောက်ကြာနေတာလဲ"
သူက ညစာအတွက် အချိန်မီတောင် ရောက်မလာဘူး။
"ငါ လာခဲ့တဲ့လမ်းကအမတဂိုဏ်းတစ်ခုမှာ ခဏတည်းခိုဖို့ လုပ်ထားတယ်" ကူယွဲ့ ဘေးက ထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီး အေးစက်စက်မျက်နှာပေးနဲ့ကလေးကို ကြည့်လိုက်တယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
