KOMŞU ÇOCUK

29 - Deli Kız

"Özür dilerim. Dün gece..." Derin bir nefes aldı. "Sözümü tutamadım."

"Sorun değil. Bana bağlı değilsin ya! İstediğini yapmakta özgürsün. Zaten bütün hafta bunaltıyorum seni..." dedim gülümsemeye çalışarak.

"Sana bağlıyım." dedi net bir ifadeyle. "Her an, her şekilde... Sana bağlıyım."

Kaşlarım çatıldı. Başımı iki yana salladım.

"Değilsin!"

"İster inan, ister inanma." dedi omuz silkerek.

"İnanmıyorum." Gerçekten de inanmıyordum. "Bir daha böyle saçma salak şeyler söyleme." Anahtarı eşofmanının cebinden çıkarıp kapıyı açtım ve banyodan koşar adımlarla uzaklaştım.

Zihnimde tek bir cümle yankılanıyordu.

Her an, her şekilde... Sana bağlıyım.

Hızımı alamayıp odama girdim ve kıyafet dolabımdan kot şort ile crop beyaz tişört çıkartıp giyindim. Dizime kadar gelen gri çoraplarımın altına da beyaz converseleri geçirdiğimde odadan çıktım. Koridorda Anıl'la karşılaştım.

"Nereye?" diye sordu.

"Öyle... Dolaşacağım." Gözleri baştan aşağı üzerimde gezindi. Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı.

"Ben de geleyim." dedi gözlerini açtığında.

"Gerek yok." Kaşları havalandı.

"Gerek olup olmadığını sormadım?" dedi alayla. "Cumartesi bugün. Bir işim yok. Gezeriz işte."

"Seninle gezesim yok bugün..." dedim kısık bir sesle.

"Kiminle gezesiniz var, Defne Hanım?" Sesinde saklama gereği duymadığı bir öfke gizliydi. "Terk edip gittiğin arkadaşlarından birini mi seçmek istersin yoksa aşık olduğun adama aşık olan kadını mı? Ya da belki de seni yatağa atmak isteyen terapistini seçersin?" Gözümden bir damla yaş aktığında hızla elimin tersiyle sildim.

"Ben sana hiçbir şey yapmadım... Kendinle ne sorunun varsa hallet." dedim kırgın çıkan bir sesle. "O zamana kadar lütfen benimle konuşma." Gözümden bir damla daha yaş aktı. Kapıyı açtım. Son kez gözlerine baktım. "Bu arada... komidinimde bir paket var. Senin için. Geçmiş doğum günün kutlu olsun." Gözlerini sımsıkı kapattı.

Söyledikleri için çoktan pişman olmuştu. Ancak yetmezdi. Her defasında kırıp dökmekten vazgeçmeliydi.

Kapıyı çekerek evden çıktım.

●●●

10 Saat Sonra.

Telefonuma gelen mesaj sesiyle başımı bar tezgahından kaldırdım.

"Eve dön artık." dedi barmen gülümseyerek. "Bu saatten sonra pek tekin olmaz buralar."

"Eve dönmek istemiyorum." dedim uykulu çıkan bir sesle.

"Arka kilerde kanepe var. İçki kokusuna dayanabilirsen orada uyu." dedi önümdeki boş bardağı alırken. "Sabah çıkarken uyandırırım seni." Gözlerimdeki kararsızlığı görünce gülümsedi. "Düşün sen. Ben müşterilere bakayım." Başımı salladım.

"Yardım lazım mı?" dedi yan taburede oturan kadın.

"Ne gibi?" dedim şaşkınca.

"Uyku sorunların mı var?" dedi gülümseyerek. Kaşlarım çatıldı.

"Nereden anladın?"

"Benim de var da ondan."

"Hadi ya..."