KOMŞU ÇOCUK

70 - Defne & Okan

Dakikalardır duyduğum kapı zili sesinin rüyamın bir parçası olmadığını fark ettiğimde hızla yataktan kalktım.

Bir süre afallayarak nerede olduğumu hatırlamaya çalıştım.

Evimdeydim.

Koridorda ilerledim ve kapıyı açtım.

"Yedi saat oldu evden çıkalı Defne! Ne yapıyorsun hâlâ burada?!" Barış'ın kapıyı açar açmaz azarlamaya başlaması üzerine gözlerimi devirdim. Okan bir adım gerisinde durmuş öylece beni izliyordu.

"Uyuyordum." dediğimde Barış alayla güldü. "Kıyafetlerimi mi getirdin?" Anında kaşları çatıldı.

"Ne kıyafeti Defne?!"

"Bağırıp durma apartmanın içinde!" Kapının önünden çekildim ve geçmeleri için yolu açtım. "Geç!" Barış hızla içeri geçti ve beni de bileğimden çekerek salona sürükledi. Okan kapıyı kapatıp sessiz adımlarla peşimizden gelmişti. "Ne var Barış?! Ne?! Yeni uyandım, anlamıyorum bir bok!"

"Yürü gidiyoruz, diyorum!"

"Kıyafetlerim nerede?!"

"Ya kızım sen gerizekalı mısın?! Ne kıyafeti?! Sen bu evin nerede olduğunun farkında mısın?!"

"Farkındayım!"

"Bu kadar uzağa taşınmana izin verir miyim sanıyorsun?!"

"Sen demedin mi sana ev buldum diye?!"

"Lan Hisarüstü'nde olduğunu fark etsem yollar mıydım seni?!"

"Asıl sen gerizekalı mısın?! Evin konumuna bakmadın mı?!"

"Bakmadım amına koyayım! Emlakçı nereden ev aradığımızı biliyor zaten diye bakmadım!" Birkaç derin nefes alarak sakinleşmeye çalıştım. Kanepeye oturdum ve ellerimi birkaç saniye yüzüme kapattım. "Kalk hadi." Barış'ın sesiyle ellerimi yüzümden çektim.

"Evi tuttum Barış."

"Defne delirtme beni! Kalk hadi!"

"Evi tuttum diyorum!"

"Ara ev sahibini o zaman! Vazgeçtiğini söyle!" Öfkeyle ayağa kalktım ve karşısına dikildim.

"Söylemeyeceğim! Burada kalacağım!" Bir eliyle sertçe çenemi kavradığında ellerimle koluna yapıştım ve itmeye çalıştım.

"Beni mi sınıyorsun lan?! Git dedim diye beni cezalandırmaya mı çalışıyorsun?!" Okan hızla aramıza girdi ve Barış'ı göğsünden ittirdi.

"Kendine gel Barış!" Çenem sızlıyordu.

"Sen karışma!"

"Dokunmayacaksın lan kıza!" Okan kolunu bana doğru tutmuş, bedeniyle tamamen önüme geçmişti. Barış sakinleşmek istercesine bize arkasını döndü ve mutfağa doğru ilerledi. Mutfak adasının etrafında volta atarken derin nefesler alıp veriyordu. Okan bana doğru döndü ve mavi gözlerini gözlerime dikti. "Defne. Hadi sen de uzatma. Topla eşyalarını çıkalım."

"Okan... Gerçekten. Burada kalacağım. Evi çok sevdim... Okula da yakın." diye mırıldandım.

"Bize uzak." dedi sertçe. "Burada kalmayacaksın. Hadi."

"Size yakın olmak istemiyorum." dediğimde Barış alayla güldü.

"Sabah herifi öpüyordun lan."

"Seninle tartışmayacağım. Bunun sonu yok." Umursamaz bir tavırla konuştuğumda sinirle güldü.

"Okan seni sevmiyor, demiştim. Kendini rezil ettiğin için mi üste çıkmaya çalışıyorsun?"