KOMŞU ÇOCUK

128 - Eski Komşu

Aras dördüncü kristal kadehin dibini gördüğünde eve gitme vaktinin geldiğini anlamıştı. Oturduğu tabureden kalktığında başının döneceğinin bilinciyle tezgahtan desteğini aldı ve ayağını yavaşça yere attı. Sırada ne var, diye düşündü. Uzunca bir süre düşündü. ''Para bırakacaksın abi.'' dedi barmen onun durumunu fark ettiğinde. ''Taksi çağırayım mı sana?''

''Ck.'' Cebinden birkaç yüzlük çıkarttı. Tezgaha koydu ve başıyla selam vererek barın çıkışına doğru yöneldi. Hangi apartmandı? Gecenin karanlığında renkleri seçemiyordu. Ama su yeşiliydi. Öyle olmalıydı. Ah bir de görebilseydi... Ne çok seviyordu Defne bu dar sokağı. Dik yokuşunu sikeyim, diye düşündü Aras'sa. Sonra üzüldü. Hem de nasıl! Defne'nin çok sevdiği bu sokağa hakaret ettiği için dilini ısırdı. Yaz da geliyordu besbelli. Gecenin üçü bile üşütmüyordu şimdi. İçi de yanıyordu zaten. Ah bir de damarlarına karışan alkol yok mu...

İşte burası, diyerek girdi doğru hatırladığını düşündüğü apartmana. Tek tek çıktı merdivenleri. Asansör yok diye bir küfür daha edeceği sırada susturdu kendisini. Kaçıncı kattı? Karan'ın evindeydi, değil mi? Keşke hiç izin vermeseydi bu apartmana taşınmasına kızın. Tanışmazdı o zaman doktor bozması herifle.

Nihayet basamaklarını çıkmayı tamamladığı merdivenleri geride bırakarak Karan'ın kapısının önüne dikildi. Zile bastı. Tokmağı var gücüyle vurdu.

''Defne!'' diye seslendi. ''Defne aç kapıyı, konuşacağız!'' Parmağını zilden hiç çekmedi. ''Sen de özlemedin mi?!'' diye bağırdı. ''Aç kapıyı! Özür dileyeceğim senden! Defne!'' Başı döndüğünde alnını kapıya dayadı. ''Defne! Kararttım gözümü, senden başka bir şey istemiyorum, aç şu kapıyı!'' Aras'ın umduğu dışında bir kapı açılmıştı en nihayetinde. Karan'ın evinin hemen yanındaki dairenin kapısıydı.

''Ne oluyor lan gece gece!'' diye kükredi tanımadığı adam. ''Siktir git şuradan, polis çağıracağım!'' Bağıran adamın hemen arkasında da bir kadın vardı. Küçümseyen bakışlarını Aras'ın üzerine dikmişti.

''Yedi numaradaki orospunun kayınbiraderi bu.'' dedi kocasına. ''Yoktu ortalıklarda ne zamandır...''

''Kimse kim hanım! Siktirip gidecek! Apartmanı ayağa kaldırdı gecenin köründe!''

Tam o sırada açtı Karan kapıyı. Her bir tarafından uyku akıyordu resmen. Açılan kapıyla dudakları iki yana kıvrıldı Aras'ın.

''Defne...'' dedi heyecanla. ''Karan Defne içerde mi?'' Karan'ı itip içeri geçmeye çalışıyordu bir yandan.

''Karan oğlum söyle şu p-''

''Ben hallederim... Kusura bakmayın.'' dedi Karan telaşla. Aras'ın koluna girip ayakta durmakta zorlanan bedenine destek olmuştu. ''İyi geceler... Tekrar kusura bakmayın lütfen.''

''Defne içerde mi?''

''Hı hı...'' dedi Karan Aras'ı evin içine itelerken. ''Geç bak, burada.'' Eve girip kapıyı kapattığında derin bir nefes almıştı.

''Defne!'' Aras'ın içeri girer girmez bağırmasını beklemediğinden yerinde sıçramıştı. ''Defne çok pişmanım-''

''Şşh!'' dedi Karan onun omuzlarından tutup durdururken. ''Uyuyor Defne! Tamam mı?''

''Anıl istedi, ben istemedim. Yemin ederim ben böyle olsun-''

''Şşh tamam... Tamam. Sana kahve yapacağım, tamam mı? Ayıl, öyle konuşalım.''

''Olmaz... Olmaz ayıkken söyleyemem.''

''Neyi?''

''Aşık olduğumu...'' dediğinde Karan öylece kalakalmıştı. Zaten bildiği bir şey değil miydi bu? Neden böylesine şaşırmıştı?