Przyjaciel mojego brata 2 || ZAKOŃCZONE

44

Luke mu przywalił w głowę tą patelnią, a on się do niego odwrócił wkurzony. Luke załamujesz mnie.

- Już cię wypuścili ze szpitala?

- Jak widzisz, ale stary naucz się szacunku, co?

- Co ty jej braciszek że jej tak bronisz?

- Mąż tatusiu.

Wyszczerzył sie i pokazał obrączkę na palcu. Kylie na niego dziwnie spojrzała i spłynęło jej kilka łez.

- Puść mnie.

Kopnęła go w klejnoty i popchnęła na Luka. I to się nazywa siostra! Pobiegła na górę i po chwili zeszła z chłopakami.

- O jaki dziad.

Zaśmiał się Jason.

- Trochę jak menel.

I Nathan.

- A wy co? Podskakujecie?

- A żebyś wiedział. W ogóle to dlaczego masz dziurę w dupie?

Zaśmiali się.

- Zamknij się gówniarzu.

Złapał Kylie za rękę i znowu pociągnął w swoją stronę.

- Dobrze ci radzę, zostaw ją.

Podeszli do niego Nathan z Jasonem.

- Sprzedam ją, żegnam.

- Chwileczkę.

Jason go walnął w twarz, a ten poleciał do tyłu. Ten to ma uderzenie.

- Jason!

Kylie go skarciła.

- No co? Uratowałem cię przed złym panem mamusiu.

Zaśmiał się i ją przytulił.

- Idźcie do pokoju.

Ocho, czyli będzie gadane.

- Nie zabij ich.

- Postaram się.

- Kylie słuchaj wiem że to źle wygląda...

Zaczął Luke.

- Bardzo źle.

Przerwała mu.

- Okej, ale... Kochanie... Ja ci to wyjaśnię.

- Karol strzelił mu w dupę, teraz się dowiaduję że mówiłeś do niego tato.

- Bo go to wkurwia.

- Jak tak z nim stałam to doszłam do wniosku, że skoro ja mogę siedzieć w domu i się martwić, to ty też możesz.

- Wpadłaś na jeden z twoich genialnych pomysłów, prawda?

- Tak, też będę z wami jeździć.

- Nie, nie, nie i jeszcze raz nie.

- Ale ja się nie pytam o pozwolenie.

Hah, nie chcę żeby jeździła bo nie będzie mógł ćpać. Nie no też nie chcę żeby jeździła, ale wolę się na razie nie odzywać.

- Ale ja ci nie pozwalam.

- Ja tobie też nie, i gówno sobie z tego robisz.

- Kochanie..

- Wiem że próbujesz załagodzić sytuację tym kochanie, ale ci się to nie uda.

Zadzwonił do mnie telefon. Odebrałem go.