Przyjaciel mojego brata 2 || ZAKOŃCZONE

136

- Podaj mi... Wszystko.

- ‎Spoko.

Podał mi, a ja zaczęłam robić. Nie wiem czy umie zrobić spaghetti.

- Ej ty umiesz robić spaghetti?

- ‎Trochę, kiedyś pomagałem mamie przy gotowaniu.

- ‎Pomocne z ciebie dziecko.

- ‎No ja wiem.

Przełożył ręce nad moimi ramionami i owinął je na mojej szyi. Spojrzał mi przez ramię co robię.

- ‎Daaj trochę serkaa.

- ‎Kiedyś nie lubiłeś sera.

- ‎Dalej nie lubię.

- ‎To.. Okej, nie wnikam. Masz.

Dałam mu trochę serka. Zawsze uciekał jak najdalej od sera, nawet białego.

- Kurwa jaki chujowy.

Zaczęłam się śmiać. Jest niemożliwy. Wyplul go i poleciało mi trochę na rękę.

- Aaron!

On się zaczął śmiać. No bardzo śmieszne. Wytarłam to o niego.

- Będziesz mnie myła.

- ‎Jasne, chciałoby się.

- ‎No a jak.

- ‎Ty mnie oplułeś, nie ja ciebie.

- ‎Ale się o mnie wytarłaś.

- ‎To już twój problem.

Zaśmiałam się i ogarnęłam mięso do tego spaghetti. Załaskotał mnie. Serio? Wrzuciłam je i się do niego odwróciłam.

- Tobie się nudzi.

- ‎Bardzo.

- ‎To przynieś głośnik, puścimy coś.

Rozejrzał się, podszedł do lodówki i ją otworzył. Wyjął z niej głośnik, dlaczego on był w lodówce?

- Nie pytaj.

Zaśmiał się.

- Pytam. Dlaczego on był w lodówce?

- ‎Jak się najebaliśmy ostatnio z chłopakami to... Nie wiem po co go tam wsadziłem.

- ‎Ty ja mam nadzieję że on działa.

- ‎Nie wiem... Zaraz sprawdzimy.

Włączył go i puścił jakąś piosenkę. Działa! Tak!

- Widzisz? Działa.

- ‎No i dobrze. Wiesz że bym bez niego nie przeżyła.

- ‎Ta.. wiem.

- ‎Ale kiedy wy piliście?

- ‎Ostatnio jak byłaś u Jadena.

- ‎To było... Kilka dni temu.

- ‎No właśnie. To wtedy.

- ‎Pff... Nawet nic nie zostawili.

- ‎Ty nie możesz.

Zaśmiał się i mnie objął.

- Jak nie mogę?!

- ‎No nie możesz. Zaraz znowu byś ukradła psa, albo nawet gorzej... W ogóle śniło mi się że zajebałaś komuś renifera i później latałaś na nim.

Zaczęłam się śmiać. Serio? Ten to ma sny.

- No to nieźle się bawiłam.

- ‎No dokładnie.