Przyjaciel mojego brata 2 || ZAKOŃCZONE

107

Dam radę... Jak dojechaliśmy poszłam w stronę szkoły, stoi tam z kolegami. Podeszłam do nich.

- Hej.

- ‎Hej, chodź na bok.

Powiedział i odszedł od nich kawałek.

- O co chodzi?

- ‎Słuchaj... Lubię cię, jesteś śliczna i masz genialny charakter ale... Możemy zostać przyjaciółmi?

Pokiwałam głową na tak, ale po chwili zaczęłam kręcić na nie.

- Że co?

- ‎No... Jakoś tak wyszło.

- ‎Wytłumaczysz mi chociaż dlaczego?

- ‎Nie wiem, jakoś tak.

- ‎Okej, to ja też nie wiem.

Powiedziałam i poszłam powstrzymując łzy. Nie będę przy nim płakać.

- I co?

Zapytał Aaron. Pokręciłam głową i weszłam głośno do szkoły. Dam radę, nie będę płakać w ogóle. Po co? To i tak mi nic nie da.

- Ej.. co ci powiedział?

- ‎Nic.

Uśmiechnęłam się. Posiedzieliśmy tak chwilę i zadzwonił dzwonek. Przyszedł Alex, Madison i Ben.

- Siema mała. Co tam?

- ‎Zajebiście..

- ‎A on co? Cofnął się z rozwojem?

Ben zapytał i zaczęli się śmiać. Sorry mi nie jest do śmiechu.

- Mam z wami jakieś zajęcia.

- ‎A faktycznie mamy z liceum jakieś zajęcia.

- No.

- ‎Ej... Chodź na chwilę. - Madison mnie pociągnęła za rękę. - Wszystko okej?

- ‎Tak, źle się czuje.

- ‎Okej, jak coś to mów.

- ‎Jasne.

Podeszłyśmy do nich z powrotem. Spojrzałam przez okno i zobaczyłam samochód Jasona. Co on tu robi?

- Siostrzyczko zobacz kto cię odwiedził!

Jason podszedł z rozłożonymi rękoma. Nie zareagowałam.

- Co z nią?

Zapytał Nathan. Nie mam zamiaru się odzywać.

- Nie wiemy. Nic nie mówi, nie śmieje się ani nic.

- ‎Chodź na chwilkę. A wy co się gapicie gimbusy jebane? Do swoich zajęć, a nie.

Wziął mnie na bok i na mnie spojrzał.

- Co jest?

- ‎Nic, źle się czuje.

- ‎Jasne, wiem kiedy źle się czujesz, a kiedy coś się stało.

- ‎Nic się nie stało.

- ‎Gdzie Christian?

Zacisnęłam zęby.

- Nie ma go tu.

Ledwo powiedziałam, ale spłynęła mi jedna łza. Musiałaś? Było tak pięknie.

- Czyli chodzi o niego... Coś mu się stało? Czy jak?

- ‎Proszę cię... Przestań o nim gadać.