Przyjaciel mojego brata 2 || ZAKOŃCZONE

82

- ‎To pogramy w butelkę.

Tata wtrącił.

- Okej.

Wzruszyłam ramionami. Tata poszedł jeszcze zapytać czy mama gra, a ja w tym czasie zorganizowałam jakąś butelkę. Znalazłam jakąś w szafce, to chyba z tej nocy co tata nas zostawił samych. Nie będzie wiedział. Usiadłam z Nathanem i poczekaliśmy na resztę.

- Jak tam? Dawno nie gadaliśmy.

- ‎Dzisiaj gadaliśmy.

- ‎Ale nie tak przelotnie, a mi chodzi jak brat z siostrą.

- ‎Okej, mogę dzisiaj do ciebie przyjść i pogadamy.

- ‎Spoczko, ale wiesz... Nie jakieś smutne tematy. Bardziej takie wiesz... Wesołe i w ogóle.

- ‎Okej, jak chcesz.

To nie będzie przyjemna rozmowa. Wkurza mnie, zmienił się i to mnie wkurza. Kiedyś go lubiłam, a teraz to jest debil.

- O czym gadacie?

Przyszedł Jason.

- A tak po prostu. A co?

- ‎Nic, włączę się do waszej rozmowy.

- ‎To zmienimy temat.

- ‎Zmieniajcie.

- ‎O czym gadacie?

Wszedł też Christian.

- ‎O tym, że zmieniamy temat żebyście nie wiedzieli o czym gadaliśmy.

Wyjaśnił Nathan.

- A no spoko, to ja się przyłącze.

Usiadł obok mnie.

- Wy w końcu jesteście razem? Bo nie odpowiedzieliście rano.

- ‎No zgaduj.

Spojrzałam na Jasona.

- Jesteście.

- ‎Brawo.

- ‎Jakaś nagroda by się przydała.

- Nagroda jest taka, że wiesz czy jesteśmy razem.

- ‎...Okej...

- Macie butelkę?

Przyszedł tata z mamą na rękach, czyli rozumiem że wziął ją siłą.

- Luke puść mnie. Teraz. Bo polecisz na orbitę. I już nie wrócisz. Jasne?

No no groźnie.

- Jasne, tylko weź mnie nie bij. Bo ty jakaś nienormalna jesteś.

- Zamknij się i mnie postaw.

- ‎Spoczko.

Usiadł i ją posadził na ziemi. Tata zakręcił i wypadło na... Christiana.

- Boże ja się modliłem żeby mieć ciebie. Prawda czy wyzwanie?

- ‎Wyzwanie.

- Powieś się.

Uśmiechnął się. No, i tata wrócił.

- Okej...

Poszedł gdzieś.

- Serio? - Zaśmiałam się. - Ma się powiesić?

- ‎Tak, będzie spokój.

Też się zaśmiał. Po chwili Christian przyszedł z papierem toaletowym owieniętym wokół szyi. O nie.