unicode
အပိုင်း ၃
“ဘာလို့ သူတို့ ငါ့ကို သတ်တာကို ခွင့်ပြုလိုက်တာလဲ မော့ရုန်ကျန်း၊ ဘာလို့ နင် ကတိမတည်ရတာလဲ၊ ဘာလို့ ငါ့ကို တစ်ခါလေးတောင် လာမတွေ့ရတာလဲ”
ယဲ့ကျန်းက မေးသည်။ သို့သော်မည်သူကမျှ သူမ၏အော်ငိုသံကို မကြားကြပေ။
မော့ရုန်ကျန်း၏အကြည့်က သူ၏အရှေ့တွင်ရှိသော လုလင်ကျစ်၏ပုံရိပ်ထံသို့ ရောက်သွား၏။
“ယဲ့ကျန်း သေပြီဟုတ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ် အရှင်မင်းကြီး”
တစ်ခဏခန့် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ထိုတစ်ခဏခန့် ကုန်လွန်ပြီးနောက်တွင် ယဲ့ကျန်းက သူ၏မျက်ဝန်းများထဲမှ ဝမ်းနည်းညှိုးငယ်မှုနှင့် နောင်တများကို မြင်တွေ့လိုလှ၏။ သို့သော် ထိုခံစားချက်များက ပျောက်ရှနေသည်။
“ဒီလိုအသုံးမဝင်တဲ့သူ သေသွားတာကလည်း ကောင်းတာပါပဲ၊ ထားလိုက်တော့”
သူသည် သူမကို နန်းတော်အတွင်းသို့ မဝင်လာစေချင်ခဲ့ပေ။ သို့သော် သူမတစ်ဘဝလုံး ငြိမ်းချမ်းခမ်းနားစွာ နေနိုင်ရန်အတွက် ကြိုတင်စီစဉ်ပြီးသားဖြစ်၏။ သူမအတွက် စားစရာ အဝတ်အထည်အားလုံးကို သူ ထောက်ပံ့လိုခဲ့သည်။
ဒါကိုမှ သေချင်နေမှတော့လည်း သေပါစေပေါ့။
သူ ထိုသို့တွေးလိုက်သည်။
လုလင်ကျစ်၏မျက်ဝန်းထဲ အလင်းရောင်လက်သွား၏။
“ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် နားလည်ပါပြီ”
“ကောင်းပြီ၊ မနက်ဖြန်ကျရင် ကျန်းက ရှန်းအာကို တော်ဝင်ကိုယ်လုပ်တော်ဘွဲ့ကို ချီးမြှင့်ပေးမယ်၊ ရှန်းအာကသာ ကျန်းကို အဲဒီအချိန်က မကယ်ခဲ့ရင် ကျန်း ဒီနေ့ဒီအချိန်အထိ ရှိနေခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး”
မော့ရုန်ကျန်းက ပြောသည်။
လုဝူရှန်းက သူတို့၏လျှို့ဝှက်စကားကို မမှတ်မိသော်လည်း ထိုအချိန်က သူမက အသက် ၇ နှစ်မျှသာ ရှိနေသေးသည့်အတွက် ဒါက ပုံမှန်သာလျှင်ဖြစ်သည်။ သူမအနေဖြင့် မှတ်ဉာဏ်ဟောင်းများကို အပြည့်အဝ မမှတ်မိသည်ကလည်း ဖြစ်နိုင်ခြေရှိ၏။ သို့မဟုတ် အနည်းဆုံး သည်ဖြစ်နိုင်ခြေကိုသာ သူ တွေးလိုသေးသည်။
ယဲ့ကျန်းက အော်ရယ်ချင်သွားသည်။
သူမ၏တစ်ဘဝလုံးလုံး သူ၏ချစ်ခြင်းများ၊ ကြင်နာမှုများ ရရှိလာစေရန် စောင့်ဆိုင်းခဲ့၏။ သို့သော် သူမ ရရှိခဲ့သည်က အဆိပ်ဝိုင်တစ်ခွက်မျှသာဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူ့ပါးစပ်မှ ထွက်လာသော စာနာမှုကင်းမဲ့သော စကားများသာကြားရ၏။ သူမက သူ့အတွက် ဘာမျှကို ဟုတ်မနေခဲ့ပေ။
အသုံးမကျ အဖိုးမတန်တဲ့ အမျိုးသမီးတဲ့လား။
အခါးသီးဆုံးကိစ္စကား သူမ သေသည်အထိ သူ့အား အမှန်တရားကို မပြောနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သူမ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်လိုက်သည်။ စိတ်ပျက်အားငယ်မှုများ ပျံ့လွင့်လာခဲ့၏။
“မော့ရုန်ကျန်း နောက်ဘဝသာရှိရင် ငါ ယဲ့ကျန်းက သေချာပေါက် ကလဲ့စားချေမယ်”
သူမ မြင်ခဲ့ရသမျှအားလုံးကလည်း လုံလောက်ပြီဟုထင်သည်။ သူမ သည်နန်းတော်မှ ထွက်ပြေးရန် လှည့်ထွက်လာ၏။ သူမ၏ မိဘအိမ်သို့သွားကာ အလည်အပတ်ပြုချင်ခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ မည်မျှပင် ရုန်းကန်စေကာမူ လွတ်မြောက်နိုင်စွမ်းမရှိပေ။ မမြင်ရသောအားလှိုင်းများက သူမကို သည်နန်းတော်နှင့် ဖိချုပ်ထား၏။ ထိုသို့ဖြင့် အချိန်က ကုန်လွန်သွားသည်။ နှစ်နှစ်တိုင် ကြာသွားခဲ့၏။
သူမ၏ စိတ်ဝိညာဉ်က နန်းတော်၏ ခန်းမတိုင်းတွင် မည်သူမျှ တွေ့မြင်ခံရခြင်းမရှိဘဲ လျှောက်သွားလျက် လွင့်မြောနေခဲ့သည်။ သူမအနေဖြင့် အစေခံများထံမှ အမျိုးမျိုးသော ကောလာဟလများကို ကြားရသည်။ အစောင့်များက ညဘက်တွင် စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းကိုမြင်ရ၏။ မည်သူက အိပ်ပျော်နေကြောင်း စသည်ဖြင့် အရာအားလုံးကို သူမ မြင်နေခဲ့ရသည်။ ထို့အပြင် လုဝူရှန်းက အင်ပါယာ၏ခေါင်းအား မည်သို့သောအလိမ်အညာများဖြင့် ဖြည့်တင်းနေကြောင်းကိုလည်း မြင်နေရ၏။
“အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး ဒီကျောက်စိမ်းတံဆိပ်ကို မှတ်မိပါသေးရဲ့လား”
ယဲ့ကျန်း၏နေရာကို ယူထားသော လုဝူရှန်းက ယခု ဝမ်ဖေးဖြစ်လာသည်။ ထို့အပြင် အလွန်အမင်းကြည်သာကြော့ရှင်းသော အပြုံးမျိုးဖြင့် ကျောက်တုံးတစ်ခုကို ထုတ်ကာ သူ့ကိုပြသည်။ မော့ရုန်ကျန်းက တစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက် ပြုံးလိုက်သည်။
“ဒါက”
သူ တစ်ချက်ယူပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။
“ဒါက ကျန်း အဲဒီအချိန်က မင်းကို အသိအမှတ်တံဆိပ်အဖြစ် ပေးခဲ့တဲ့အရာပဲ၊ နှမြောစရာကောင်းတာက ကျန်း ရက်ပေါင်းများစွာ စောင့်နေခဲ့ပေမဲ့ မင်းကတော့ မပြလာခဲ့ဘူးလေ”
လုဝူရှန်းက သူ၏လက်မောင်းများကို ဖက်လိုက်သည်။ သို့သော် ဘာစကားဆက်ပြောရမည်ပင် မသိတော့ပေ။
ထိုကျောက်စိမ်းတံဆိပ်က ယဲ့ကျန်း လုလင်ကျစ်ကို ပေးခဲ့သောအရာဖြစ်သည်။ ယခုထွက်လာ၏။ သူက မော့ရုန်ကျန်းကို မပေးခဲ့ပါပေ။ ထို့အစားသူ၏ ညီမလက်သို့သာ အပ်ခဲ့၏။ ယခုမူ လုဝူရှန်းက ယဲ့ကျန်း၏နေရာကို ယူထားနိုင်လေပြီ။
ထိုတစ်ခဏတွင် ယဲ့ကျန်းအနေဖြင့် မုန်းတီးမှုထက်ပိုပြီး မည်သို့သောစကားမျိုး ဖော်ပြရမည်၊ မည်သို့သောခံစားချက်မျိုးကို ထုတ်ပြသင့်ကြောင်းကိုပင် နားမလည်တော့ပေ။
“ကျန်းက မင်းကိုပဲ ဒါလေး ဆက်ပြီး ထိန်းသိမ်းထားစေချင်တယ်”
လုဝူရှန်းက သူမ၏လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ကာ ကျောက်စိမ်းတံဆိပ်ကို သူ့ထံမှ ယူသည်။ သို့သော် ရုတ်တရက် မီးထတောက်လာခဲ့ကာ သူတို့၏မျက်ဝန်းဖြင့် မမြင်ရသောတစ်စုံတစ်ရာက ဖြစ်တည်လာခဲ့၏။ သို့သော် ဒါက ယဲ့ကျန်းနှင့် မသက်ဆိုင်ပေ။ သို့ရာတွင် လုဝူရှန်းကမူ သူမ၏လက်ဝါးမှ အလွန်ပြင်းထန်သော နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။
“အား”
သူမ အော်ဟစ်လိုက်သည်။ ကျောက်စိမ်းတံဆိပ်က အောက်သို့ပြုတ်ကျသွား၏။ ရုတ်တရက် ထက်ခြမ်းကွဲသွားသည်။
မမြင်ရသောမီးတောက်က ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ယဲ့ကျန်း၏စိတ်ဝိညာဉ်နှင့် သည်နန်းတော်၏ ချုပ်နှောင်ထားမှုများကလည်း နောက်ဆုံးတွင် လွတ်မြောက်သွားတော့၏။
...
