167 01
အခန်း (၁၆၇)
ထိုမှတ်ချက်က လုဝူရွှမ်းကို တခဏခန့် တန့်သွားစေသည်။ မော့ရုန်ကျန်း၏စကားက သူမ၏နှလုံးသားကို ဓားဖြင့်ထိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။
လုယောင်ယောင်ကမူ ဖျားနေတဲ့ အဲ့ဒီမင်းသားငယ်ကို စောင့်ကြည့်ခိုင်းဖို့ ဟုတ်လား။ ဘာလို့ လုယောင်ယောင်မှလဲ။ ဒီမိန်းမက နန်းတော်က တော်ဝင်သမားတော်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။ ဧကရာဇ်မှာ အခြားစိတ်ဆန္ဒရှိနေတာ သေချာနေတာပဲ။
လုဝူရွှမ်းက စိတ်အချဉ်ပေါက်စွာတွေးသည်။
"အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးက ဒီဝမ်ဖေးအပေါ် ငြီးငွေ့နေပြီလား။ ဒီကိစ္စအတွက်တော့ ဒီဝမ်ဖေးက ဘာမှမတက်နိုင်ပါ။ ဒါပေမဲ့ လုယောင်ယောင်က ဒီဝမ်ဖေးရဲ့ ဝမ်းကွဲပါ။ ဧကရာဇ်က ဒီဝမ်ဖေးအပေါ် အရှက်ခွဲချင်နေတာပါလား"
လုဝူရွှမ်း၏မျက်နှာက နူးညံ့သွားသည်။ သူမ၏ ယခင်အကျည်းတန်မှုဟာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားပြီး မော့ရုန်ကျန်းကိုသာ ချစ်မြတ်နိုးစွာကြည့်သည်။
"ဒီဝမ်ဖေးတစ်ယောက်က မလုံလောက်တော့တာပါလား"
သူမက ကူကယ်ရာမဲ့စွာမေးသည်။
သံသယဝင်ရန် မလိုလောက်အောင် လုဝူရွှမ်းဟာ အနောက်နန်းဆောင်ကို တစ်ယောက်ထဲ အပိုင်သိမ်းချင်နေသည်။ ဧကရာဇ်ဟာ ဇနီးပေါင်းမြောက်များစွာရှိကြောင်း သိထားသည့်တိုင်အောင် ဝမ်ဖေးတစ်ယောက်အနေနှင့် ထိုအချက်ကို လက်ခံသင့်သည့်တိုင်အောင် သူမ၏စကားက အခြားသူများ၏ နားထဲတွင်မူ အရူးစကားများ ဖြစ်နေသည်။
"လုဝူရွှမ်း မင်းက ကိုယ့်အရှက်ကိုယ်ခွဲတာ"
ဧကရာဇ်၏ မှတ်ချက်က ထွက်လာပြီးနောက်တွင် သူမ၏လက်မောင်းကို ဖမ်းကိုင်ထားမှုကို လွှတ်ချလိုက်သည်။ သူ၏မျက်နှာက တည်တင်းသွားသည်။
အနားတွင်ရပ်ကာ စောင့်ကြည့်နေသေးသည့် ယဲ့ကျန်း၏ မျက်နှာကလည်း စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားဟန်ရသည်။ ဒီအခြေအနေက သူမက တော်ဝင်နန်းတော်ထဲတွင် ပိတ်မိခဲ့သောအချိန်က ဝိညာဉ်တစ်ကောင်အဖြစ်နှင့် မြင်ခဲ့ရသော ဖြစ်စဉ်များနှင့် ကွာခြားလွန်းနေသည်။
