အပိုင်း ၁၄၄
ယဲ့ကျန်းက ချီကျင်းနှင့်မြေးဖြစ်သူတို့ လူအုပ်ထဲဝင်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားခြင်းကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ သူတို့နှင့် သိပ်မကြာခင်အချိန်တွင် ထပ်တွေ့ရမည်ဟု မသိစိတ်က ခံစားနေရသည်။
"မိန်းကလေး ဒီမိန်းမက တကယ်ရိုင်းတာပဲ၊ သူ့မြေးကို ကယ်ပေးထားတာကိုတောင် အမည်တောင် မပြောဘဲ ထွက်သွားတယ်"
သိုက်မေ့က မကျေမနပ်ပြောလာသည်။ သူမ၏သခင်မလေးအတွက် မမျှတမှုအား ခုခံပေးလိုဟန်ရသည်။
"ထားလိုက်ပါ၊ သူပြောသလို တို့တွေ အနာဂတ်မှာ ထပ်တွေ့တာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ၊ ဒါ့အပြင် သူမရဲ့ ကျေးဇူးတင်စကားကတင် လုံလောက်ပါတယ်"
ယဲ့ကျန်းက ထိုမိန်းမအကြောင်းပြန်တွေးပြီးနောက်တွင် ပြုံးရုံသာ ပြုံးလိုက်သည်။
"တို့တွေလည်း အိမ်ပြန်ရတော့မယ်"
သည်နေ့သူမ အပြင်တွင်နေခဲ့သည်မှာ ကြာသွားခဲ့ချေပြီ။ ပုံမှန်အားဖြင့် သူမက ထိုသို့နေတတ်လေ့ရှိသူ မဟုတ်သေးချေ။
ဝမ်ဖေးဖြစ်လာပြီးနောက် ယဲ့ကျန်းအနေနှင့် အပြင်ထွက်ခဲလာသည်။ ယခုလုယောင်ယောင် ဖြစ်သွားသည့်အခါ ကျင့်သားရအောင် သူမ ကြိုးစားသင့်လေသည်။ သူမ၏ဖခင်က တစ်ချိန်က ပြောခဲ့ဖူးသည်။ အမျိုးသမီးများက အဆောင်ခန်းနှင့် ကြာကြာခွဲ၍မနေသင့်ဟု ပြောခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် လူတိုင်းတွင်လည်း ကိုယ်ပိုင်ကျေနပ်ဖွယ်ဘဝများကို ပိုင်ဆိုင်နေသင့်လေသည်။
အတိတ်တွင် သူမက ယဲ့ရီချင်၏စကားများကို နားမလည်ခဲ့ချေ။ ယခုအခါမှသာ သူမဖခင်က သူမအတွက် ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း နားလည်သွားသည်။ ဝမ်ဖေး ဖြစ်လာပြီးနောက်တွင် သူမ လုပ်နေကြပုံမှန်ကိစ္စအများစုကို လုပ်ခွင့်မရှိတော့ပေ။ သူမ၏ဖခင်ကလည်း သူမက ထိုသို့ နိမ့်ကျသထက်နိမ့်ကျလာပြီး သနားစရာကောင်းလာသည့်ဘဝကို မကြည့်ရက်တော့သည့်အတွက် သူမ၏ ခံစားချက်များ ကောင်းမွန်လာစေရန် ကြိုးစားပေးလေ့ရှိကာ သူမ လိုချင်သည်များကို ပြုလုပ်ပေးလေ့ရှိသည်။
