160 01
အပိုင်း ၁၆၀
"ပေါက်ကရတွေ"
မော့ရုန်ရီက နှာခေါင်းရှုံ့ကာ နားကြားမှားသည်ဟု ထင်သွားသည်။
"ဒါဆိုရင် မင်းသားငယ် ဝမ်းဗိုက်ကို ဖိကြည့်ပြီး ခံစားကြည့်ပါ။ အောင့်တာမျိုး ရှိပါသလား"
ယဲ့ကျန်းက မော့ရုန်ရီ၏ ဝမ်းဗိုက်ကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။ အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းမှုနှင့်အတူ မော့ရုန်ရီဟာ ညွှန်ပြသည့်နေရာသို့ ဖိကြည့်လိုက်သည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ထိုနေရာတွင် ခပ်မာမာ ဖုနေသည့် တစ်စုံတစ်ရာ ရှိနေလောက်လေသည်။ သို့ရာတွင် ဆားမှုန်များလောက် သေးငယ်လွန်းလှလေရာ သိသိသာသာ ခံစားမိခြင်းလည်း မရှိပေ။
သူ၏နှုတ်ခမ်းက အနည်းငယ် မဲ့သွားသည်။
"ပျင်းစရာ ကောင်းလိုက်တာ"
"မင်းသားငယ်က ဒီသခင်မလေးကို မယုံတာပါလား"
"တိုက်ဆိုင်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲလေ"
မော့ရုန်ရီက ခိုင်မြဲစွာ ပြောသည်။
"ဒါဆိုရင်လည်း မင်းသားငယ်ကို ထပ်ပြီး မနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူး"
ယဲ့ကျန်းက လက်ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။
"မင်းသားငယ် ဆေးတွေ အားလုံး သောက်ပြီးသွားပြီ။ ဒီတော့ မယ်တော်ကြီးဆီကို သွားဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီသခင်မလေးကို ခွင့်ပြုပါအုံး"
မော့ရုန်ရီက သတိလက်လွတ်ဖြင့် ဝမ်းဗိုက်ကို ထပ်ဖိထားပြီးနောက် ကျန်သည့်လက်ဖြင့် လက်ရမ်းပြလိုက်သည်။
"မင်းသွားလို့ ရပြီ"
ယဲ့ကျန်းက သူမအသင့်ဖော်စပ်ထားသော ဆေးကို သူ့အား ပေးချင်ခဲ့သည်။ ထိုဆေးလုံးသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို အားဖြည့်စေခြင်းသာ လုပ်ပေးနိုင်သော်လည်း လင်းချွမ်တစ်စက် ထပ်ထည့်ထားခဲ့သည့်အတွက် သူ၏ဒဏ်ရာကို အပြည့်အဝ မကုသနိုင်သည့်တိုင်အောင် သူ၏နာကျင်မှုကို သက်သာစေနိုင်လောက်လေသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူက မှန်ကန်သည့်ဆေးနှင့် ကြုံတွေ့ရပေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် ထိုမင်းသားငယ်က ခေါင်းမာလွန်းသည်။ သူမက သူ့အား ဆေးပေးလိုက်နိုင်သည့်တိုင်အောင် သူက မသောက်မည်မှာ သေချာနေသည်။ ထိုသို့ဆိုလျှင် အလကား ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။
