Unicode
အပိုင်း ၂၀။ နင်က တကယ်ပဲ ဘယ်သူလဲ (၂)
“နင်က တကယ်ပဲ ဘယ်သူလဲ”
ဆရာမရှန်းက ခက်ထန်စွာမေးလာသည်။
“ယခင် ဝမ်ဖေးနဲ့နင် ရုပ်တူနေတာနဲ့ပဲ သူမကို တုပလို့ရမယ်လို့ ရမယ် ဘယ်သူပြောလဲ၊ ရိုင်းစိုင်းလိုက်တာ”
ဒါက တိုက်ဆိုင်တာပဲလား၊ သူမရဲ့စိတ်က တကယ်ကိုအနားမရနိုင်တော့ဘူး။
ယဲ့ကျန်းက သူမကို သံသယအပြည့်ဖြင့်ကြည့်သည်။ သို့သော် သူမ၏လက်များကမူ စားပွဲအောက်ခြေတွင် တင်းကြပ်စွာ လက်သီးဆုပ်ထား၏။ သူမ၏ လက်အဆစ်များပင် ဖြူဖျော့လာသည်။
နာမည်ပြောင်က တိုက်ဆိုင်တာလို့ သတ်မှတ်လို့ရသေးတယ်၊ ရုပ်ရည်တူတာကလည်း တိုက်ဆိုင်တာလို့ သတ်မှတ်လို့ရနေသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ တူညီတဲ့စကားလုံးကို ရေးလာတာကတော့ …။
သို့သော် အနီးကပ် စစ်ဆေးကြည့်သောအခါ လက်ရေးများက ကွာခြားကြောင်း သိလိုက်ရသည်။
မဟုတ်ဘူး၊ လုံးဝကိုမတူနေတာ၊ ယဲ့ကျန်းရဲ့လက်ရေးက လုယောင်ယောင်ရဲ့ စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ လက်ရေးထက် အများကြီးသာတယ်၊ သူမရဲ့လက်ရေးတွေက ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတဲ့အချိန်မှာ လုယောင်ယောင်ရဲ့ လက်ရေးကတော့ ကလေးတစ်ယောက် ရေးတာထက်တောင် ဆိုးရွားနေပါသေးတယ်။
တကယ်လို့ ငါက အရင်ဝမ်ဖေးနဲ့ ဆက်စပ်နေတာကြောင့် မဟုတ်ရင် ဆရာက ဘာလို့ ဒီကောင်မလေးကို ဂရုစိုက်နေတာလဲ။
ဆရာမရှန်းက ပို၍ သံသယဝင်လာခဲ့သည်။ သို့သော် မေးခွန်းရှိနေစေကာမူ အဖြေက ရလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ ယဲ့ကျန်းကိုယ်တိုင်ကလည်း သူမ၏ဆရာက ကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံခဲ့တဲ့အချိန်တစ်ခဏကို စိတ်ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားကြောင်း ခံစားမိလိုက်၏။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ သူမက မည်သူဖြစ်ကြောင်း သူမ၏ဆရာမ ရှာတွေ့လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
ထိုအချက်ကို လျစ်လျူရှုထားလိုက်ပြီးနောက် ယဲ့ကျန်းက ဆရာမရှန်းကိုကြည့်လိုက်ကာ ပြောလိုက်၏။
“ဆရာမ ဆရာမ ဘာကိုပြောသလဲဆိုတာ ကျွန်မ နားမလည်ပါဘူး၊ ကျွန်မက ဘယ်သူနဲ့တူနေလို့လဲ”
ယဲ့ကျန်းသည်လည်း သူမ၏ဆရာမရှန်းအား သူမက ယခင်က ကျောင်းသူဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုသော်လည်း မပြောနိုင်ပေ။
“နင် စုတ်တံကို ကောင်းကောင်းမကိုင်နိုင်ရင် ကောင်းကောင်းရေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ နင် များများလေ့ကျင့်ဖို့လိုအပ်တယ်”
ဆရာမရှန်းက တောင့်တင်းစွာ ပြောလိုက်ရသည်။ လုယောင်ယောင်ကို ယဲ့ကျန်းအကြောင်း မသိစေချင်ပေ။
ယဲ့ကျန်းသည်လည်း သည်တစ်ကြိမ်တွင် အိုးကိုခွဲ၍ မရမှန်း နားလည်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ လက်ရေးကိုသာ လေ့ကျင့်ပါမည်ဟု ကတိပေးလိုက်ပြီး ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သည့်အလား မှတ်ယူထားလိုက်၏။
ဆရာမရှန်းက သူမ၏အနားတွင်ရပ်နေခဲ့သည်။ သူမက ငုံ့ကာ ယဲ့ကျန်း၏လှပလွန်းသော မျက်နှာကို ကြည့်၏။ သူမက အပေါ်ယံတွင်မူ ရေပြင်ကဲ့သို့ တည်ငြိမ်နေသောအမူအရာကိုမြင်ရသည်။ မည်သူကမျှ သူမ ဘာတွေးနေကြောင်း မသိနိုင်ပေ။
ဒီအပြုအမူက သူမကို ယဲ့ကျန်းနဲ့ ကွာခြားစေတဲ့တစ်ခုတည်းသော အချက်ဖြစ်နိုင်တယ်။ ယဲ့ကျန်းက အမြဲတမ်းခံစားချက်တွေကို ထုတ်ဖော်ပြသတတ်တဲ့သူ သူမရဲ့ပျော်ရွှင်မှု၊ ဝမ်းနည်းမှု၊ ခံစားချက်အားလုံးက သူမရဲ့မျက်လုံးထဲမှာ အားလုံးကို မြင်နိုင်စွမ်းရှိနေခဲ့တာ။
“နှောင့်ယှက်မိတဲ့အတွက် ခွင့်လွှတ်ပါ တတိယသခင်မလေး၊ တတိယသခင်မလေးရဲ့ အစ်ကိုကြီးက သခင်မလေးကို လာတွေ့ပါတယ်”
အစေခံ၏တောင်းပန်လိုသော အသံက စာကြည့်ဆောင်၏တံခါးအပြင်ဘက်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။
ရုတ်တရက် သူမ၏ရင်ထဲ ပြင်းထန်သောနာကျင်မှုကို စတင်ခံစားလိုက်ရသည်။ အနည်းဆုံး သူမ အထိတ်လန့်ဆုံးသောကြောက်လန့်မှုကို ရင်ဆိုင်ရတော့မည်ဖြစ်၏။
လုလင်ကျစ်က သူမကို လာတွေ့သည်။ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ လက်လျှော့ပြီးနောက်တွင် သူနှင့်ရင်ဆိုင်ရတော့ပေမည်။
သူမ၏သတ္တိကို ကြောက်မိသည်။ လုလင်ကျစ် သူမ၏ဟန်ဆောင်ထားမှုကို ဆွဲထုတ်ပြလာမည်ကိုလည်း ကြောက်မိ၏။ သူမက လက်ရှိတွင် လုယောင်ယောင်ဖြစ်သည်။ လုလင်ကျစ်ကသာ သူမ၏ကိုယ်ထဲတွင် ယဲ့ကျန်းရှိကြောင်း မြင်နိုင်မည်ဆိုလျှင် ဘာကိုမှ စိုးရိမ်ရန် လိုအပ်တော့မည် မထင်ပေ။
သို့သော် အနည်းဆုံး သူ မြင်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမ မစိုးရိမ်သင့်သေးချေ။
သူမ၏ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကြောင့် သူ့ကို ထိတ်လန့်ခြင်းကို ခံစားစေလိုက်မည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသောမျိုးစေ့ကို သူ့ထံ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာကြောင်း သူ့ကို သိစေလိုက်မည်။
သို့သော် သည်အဖြစ်အပျက်ကို မည်သူကမျှ သတိထားနိုင်ခြင်းမရှိပေ။ လုလင်ကျစ်ကို မည်သို့ရှောင်ရှားရမည်ဖြစ်ကြောင်း သူမ မတွေးသင့်ပေ။ ထို့အစား သူ၏မိသားစုမှ တတိယသခင်မလေးလုယောင်ယောင်ကို သူမ ယုံကြည်ထားသင့်၏။ သူမကို ယုံကြည်အောင် သူ့ကို ဟန်ဆောင်ပြလိုက်မည်။ သို့မဟုတ်လျှင် သူမ ကလဲ့စားချေနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ သူတို့၏ သူမအပေါ်ထားမည့်ချစ်ခင်မှု၊ ယုံကြည်မှုများအားလုံးကသာ သူမ ကလဲ့စားချေနိုင်ရန် အခွင့်ကောင်းဖြစ်လာနိုင်၏။ သို့မှသာလျှင် သူမ တစ်ချိန်တည်း အရာအားလုံးကို ကိုင်တွယ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။
“မင်း သွားသင့်တယ်”
ဆရာမရှန်းက တည်ငြိမ်စွာ ပြောသည်။ ယဲ့ကျန်း၏စာရွက်ကို ကောက်ကိုင်ပြီးနောက် ဂရုတစိုက် ကြည့်နေ၏။
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ ကျေးဇူးပြုပြီးခွင့်ပြုပါ”
ယဲ့ကျန်းက ဦးညွှတ်ပြီးနောက် လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်လျက် ပင်မခန်းမအတွင်းသို့ သွားသည်။ သူမ ရောက်လာကတည်းက မိသားစု စုဝေးပွဲတွင် လုလင်ကျစ်ကို မမြင်ရသေးပေ။ ထို့ကြောင့် ဒါက သူမ လုယောင်ယောင်အနေဖြင့် သူမကို တွေ့ရသည့် ပထမဆုံးအကြိမ်လည်းဖြစ်၏။
ခန်းမအတွင်းသို့ ရောက်သွားသောအခါ အပြာရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားပြီး ပြတင်းပေါက်တစ်ခုအနားတွင် ရပ်နေသော လူတစ်ယောက်ကိုမြင်ရသည်။ သူက သူမကို ကျောပေးထား၏။ သူ သူမကို သစ္စာဖောက်ခဲ့သောမှတ်ဉာဏ်များက သူမ၏ခေါင်းအတွင်း ပြုံတိုးဝင်လာသည်။ သူမကိုယ်သူမ ပြင်းထန်စွာ ဖိအားပေးပြီး သူ့ကို ပြတင်းပေါက်မှ တွန်းချလိုက်ချင်သည်။
သို့သော် ထိုသို့လုပ်ရန်ခက်ခဲနေ၏။ မဟုတ်လျှင် လက်ထောက်စစ်ဝန်ကြီးကို သတ်မှုနှင့် သူမ အဆိုးရွားဆုံးသေခြင်းကို ထပ်တွေ့ရအုံးမည် ဖြစ်၏။
ဒီတော့ သူမရဲ့ခွန်အားတွေ သန်မာတိုးမြင့်လာဖို့အတွက် အရာအားလုံးကို ဖိနှိမ့်ထားရအုံးမယ်၊ တည်ငြိမ်တဲ့ပုံစံဟန်ဆောင်ပြီး အရာအားလုံးကို ဖုံးကွယ်ထားရအုံးမယ်။
ထိုသို့ဖြင့် သူမ လုလင်ကျစ်အနားသို့ တိတ်ဆိတ်စွာ ချဉ်းကပ်သွားသည်။
“အစ်ကိုကြီး”
သူမ၏အသံထဲတွင် ရိုကျိုးမှုနှင့် ရှက်ရွံ့မှုကပါသည်။ ထို့ကြောင့် အခြားသူများက သူမကို ထူးဆန်းသည်ဟု ခံစားရလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
လုလင်ကျစ်က နောက်လှည့်လာသောအခါ သူ၏အနောက်တွင် ရပ်နေသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူ ကြောင်သွား၏။ သူ၏ပါးစပ်က အဟောင်းသားဖြစ်သွားကာ သူ၏စိတ်အတွင်းတွင် လှည့်စားမှု မဟုတ်စေရန် မျက်တောင်ပင် တဖျတ်ဖျတ်ခတ်မိသွား၏။
ဒါပေမဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။
လုလင်ကျစ်က သူ့စိတ်သူ ထိန်းလိုက်သည်။
သူ့ရှေ့မှ ကောင်မလေးက ပိန်ပါးပြီးအသားမဲသည်။ သူမ၏မျက်ခုံးများကမူ ယဲ့ကျန်းကဲ့သို့ အထက်တန်းလွှာဆန်ဆန်မြင့်၏။ သို့သော် မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ တစ်ထပ်တည်းအဖြစ် ကိုယ်စားမပြုနိုင်ပေ။
လုလင်ကျစ်၏မျက်နှာအမူအရာကို မြင်သောအခါ ယဲ့ကျန်းကလည်း သူ အံ့ဩသွားကြောင်း နားလည်လိုက်သည်။ သူမက ကျေနပ်စွာ ပြောလိုက်၏။
“အစ်ကိုကြီးက ညီမရဲ့ဝမ်းကွဲလား”
သူ ချက်ချင်းအသိဝင်လာခဲ့ကာ ယဲ့ကျန်း အသက်ရှင်ရန် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း နားလည်လိုက်၏။ သူမက သူ့အရှေ့တွင် သူကိုယ်တိုင်ပေးသော အဆိပ်ခွက်ကို သောက်ပြီးသားဖြစ်ကာ အလောင်းကလည်း မီးနှင့် ပါသွားခဲ့ပြီးသားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။
သူ၏ရှေ့မှ ထိုကောင်မလေးက သူ့တတိယဦးလေး၏ သမီးဖြစ်သည်။
လုလင်ကျစ်က ယဲ့ကျန်းကို ပြုံးပြသည်။
“ငါ ကြားထားတဲ့အတိုင်းဆိုရင် တတိယညီမလေးက အမျိုးသမီး အကယ်ဒမီကို ဝင်ချင်တယ်ဆို”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ အဖွားကပြောတဲ့အတိုင်းဆိုရင် အမျိုးသမီးအကယ်ဒမီကိုဝင်ရင် အနာဂတ်ကောင်း ရှိနိုင်ပါတယ်တဲ့”
ယဲ့ကျန်းက ရှက်ရွံ့စွာပြုံးသည်။
“အကြီးဆုံးအစ်ကို ညီမက ဘာမှကို မသိသေးမှန်းနားလည်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ညီမကသာ သင့်လျော်တဲ့ပညာရေးနောက်ခံ မရှိရင် အနာဂတ်မှာ မိသားစုက လှောင်ပြောင်စရာပြက်လုံး ဖြစ်လာမှာကို စိုးရိမ်မိပါတယ်”
ကောင်မလေး၏ မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နှင့် မျက်ဝန်းများက လုလင်ကျစ်ကို စိုက်ကြည့်လာသည်။ ယဲ့ကျန်း၏ရိုးသားသောစကားများကြောင့် လုလင်ကျစ်အမှန်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားရ၏။ သို့တိုင်အောင် သူ ခပ်တိုးတိုးပြောမိသေးသည်။
“တကယ်လို့ အစ်ကိုကြီးက မင်းကို အကယ်ဒမီကို သွားခွင့်မပြုခဲ့ရင်ရော”
သူမ၏ရှေ့မှ ထိုလူကို သတ်ချင်စိတ်က ပြင်းထန်လာသည်။ သို့သော် ယဲ့ကျန်းက သူမ၏တာဝန်ကို မှတ်မိနေသည့်အတွက် ချစ်စဖွယ်ကောင်းသော တုန်ယင်နေသည့် လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်၏။
“ဘာလို့လဲ၊ ယောင်ယောင် လုပ်တာ တစ်ခုခု မှားသွားလို့လား”
...
