Unicode
အပိုင်း (၁၀၁) သူမက တကယ်ပဲ တတိယသခင်မလေးလား (၂)
“အဖွား အဖွား သမီးကိုတောင် မမှတ်မိဘူးလား၊ ရက်နည်းနည်းပဲရှိသေးတာလေ၊ သမီးရဲ့အဖွားက ယောင်ယောင့်ကို တကယ်မချစ်ပါဘူး၊ ချက်ချင်းဆိုသလို မေ့သွားပြီ”
ယဲ့ကျန်းက နာကျင်ဟန်ဆောင်သည်။
သူမ၏အရှေ့တွင် အစိမ်းရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသော ထိုကောင်မလေးက အစိမ်းရောင်မြက်သဏ္ဍာန် အောက်ပိုင်းစကတ်လေးကို တွဲ၍ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ယင်းက ပန်းများ ကြဲထားသည်နှင့်ပင် တူနေသေး၏။
သူမ၏အပြစ်ကင်းစင်ဟန်နှင့် လှပသောရုပ်သွင်ကို ပေါင်းစပ်လိုက်သော် သူမ၏ပုံပန်းသွင်ပြင်က ပို၍ပင် ကြည့်ကောင်း ကြော့ရှင်းသွားလေသည်။
သခင်မကြီးလုပင် မင်သက်သွားခြင်း မဟုတ်လေဘဲ ညီအစ်မများဖြစ်သော လုကျင်းနှင့်လုဖန်းတို့ကဲ့သို့ အနီးအနားတွင် ထိုင်နေသူများပင် သည်အလွန်လှပသော သခင်မလေးက လုယောင်ယောင်ဟု မယုံကြည်နိုင်ကြတော့ပေ။
လုယောင်ယောင်က ကျွင်းကျစ်သို့ မထွက်သွားခင်ကတည်းက ဖြူဖျော့လာပြီး လှပနေသည့်တိုင်အောင် လူများကို မင်သက်စေရန် မလုံလောက်သေးပေ။ သူမ၏နဂိုမဲပြီး ပိန်ပါးသောပုံပန်းသွင်ပြင်ထက် အနည်းငယ်ကောင်းလာရုံမျှသာရှိနေသေးသည်။
ဒါပေမဲ့ ဒီအခန်းထဲက ကောင်မလေးက ဘာလို့ သူတို့ထက်တောင် ပိုကြည့်ကောင်းနေတာလဲ။
မဟုတ်သေးဘူး။
ထိုညီအစ်မများ စိုးရိမ်သွားသည်မှာ မြို့တော်တွင် လုယောင်ယောင်ထက် ပိုပြီး မင်သက်ဖွယ်ကောင်းသူ မရှိတော့ဟူ၍ ခံစားမိလိုက်တာ ဖြစ်သည်။
သခင်မကြီးလုက ခပ်မြန်မြန် အသိပြန်ဝင်လာပြီးနောက် ယဲ့ကျန်းကို ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။
“ငါ့ရဲ့ယောင်ယောင်လေးက ဘယ်လိုများ ဒီအဖွားတောင် မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် ကြည့်ကောင်းချောမောလာတာလဲ”
ယဲ့ကျန်းက ပါးစပ်ကို အုပ်လျက် ပြုံးကာပြောသည်။
“ယောင်ယောင်က အဖွား ယောင်ယောင့်ကို မမှတ်မိတော့မှန်းသိသားပဲ၊ သမီး အရင်စာအုပ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးထားတဲ့အတိုင်း ရေပူစမ်းထဲမှာစိမ်ပြီး အသားအရေအတွက် ကောင်းအောင် ကြိုးစားခဲ့တယ်လေ၊ သမီးက အမြဲတမ်းလိုလို စာအုပ်ထဲမှာပါတဲ့ အညွှန်းအတိုင်း ဖော်စပ်ထားတဲ့ မျက်နှာလိမ်းအဆီကိုလည်း မျက်နှာကို သေချာလိမ်းခဲ့သေးတယ်၊ ဒါကြောင့် သမီး ဒီလောက်အထိ ကြည့်ကောင်းလာတာပေါ့၊ သမီး အဖွားအတွက် နှစ်ပုလင်းယူလာခဲ့တယ်”
အမျိုးသမီးများက အလှတရားကို နှစ်သက်သည်။ မည်သည့်အသက်အရွယ်တွင် မဆို အတူတူသာလျှင်ဖြစ်၏။
ယဲ့ကျန်းက သိုင့်မေ့ကို သူမ ပြင်ဆင်ထားသော ထိုအလှဆီများကို ယူလာရန် ပြောလိုက်သည်။
“ဒီကလေးမကတော့လေ ရေပူစမ်းမှာစိမ်ပြီး အလှဆီကို လိမ်းလိုက်ရုံနဲ့ ဒီလောက်ဖြူဖျော့ပြီး လှပသွားရောလား”
သခင်မကြီးလုက မေးသည်။
လုကျင်းက စိတ်အချဉ်ပေါက်စွာ ပြော၏။
“ဘယ်လိုအလှဆီက ဒီလောက်မှော်ဆန်နေမှာလဲ”
“အဖွား ယောင်ယောင်က ဒီအလှဆီတွေကို သေချာလေ့လာထားတာ”
လုရှန်းကျစ်က ဂုဏ်ယူစွာဝင်ပြောသည်။
လုလင်ကျစ်ကလည်း သူမကို အပြုံးနှင့်ကြည့်နေ၏။ သူက ယဲ့ကျန်း၏ပြောင်းလဲမှုများကို ကိုယ်တိုင်မြင်တွေ့ခဲ့ပြီး ကျင့်သားရနေခဲ့ချေပြီ။ သို့တိုင်အောင် အခြားသူများအံ့ဩမှုကို သူ နားလည်နေနိုင်သေး၏။
သခင်မကြီးလုက ရယ်သည်။
“ယောင်ယောင်က ပင်ကိုယ်အလှလေးလို့ ပြောရတော့မှာပဲ၊ အရင်ကဆိုရင် နယ်မြို့က တက်လာပြီး ကောင်းကောင်း ဝတ်စားတတ်တာတောင် မဟုတ်ဘူး၊ အခု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်လိုလှအောင် နေရမလဲဆိုတာကို သိသွားပြီ”
သခင်မကြီး၏မျက်ဝန်းများက တောက်ပနေကာ ဂုဏ်ယူမှုများက အထင်းသား ထွက်ပေါ်နေတော့၏။
ဒါက အမှန်တရားဖြစ်သည်။ လုယောင်ယောင်က သဘာဝအတိုင်း လှပသူဖြစ်၏။ သူမ၏လင်းချွမ် မရှိလျှင်ပင် သူမ၏ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို သူမ ကောင်းမွန်စွာ ဂရုစိုက်နိုင်သေးသည်။
ယဲ့ကျန်းက သခင်မကြီးလု၏ လက်မောင်းကို ဖက်လျက်ပြောသည်။
“သမီးရဲ့အဖွားက သမီးက လှတယ်လို့မြင်တော့ အမြင်ကောင်းရှိတယ်လို့ ပြောရမယ်”
ထိုစကားကိုကြားသောအခါ သခင်မကြီးက ရယ်တော့သည်။
“မင်းက တကယ့်ယောင်ယောင်ပဲ၊ တကယ်ကို အရှက်မရှိတဲ့ကလေးမလေး”
သူမက ယဲ့ကျန်း၏နဖူးကို ချစ်မြတ်နိုးစွာ တစ်ချက်တို့သည်။
အနားတွင် ထိုင်နေသော လုကျင်းက လက်ထဲတွင်ရှိသော လက်ကိုင်ပုဝါကိုသာ ဖိခြေဆုပ်နေတော့၏။ သူမ၏ရင်ထဲတွင် မနာလိုမှုက မြင့်တက်လာကာ ယဲ့ကျန်းကိုသာ စိုက်ကြည့်နေတော့သည်။
သူမထက်ယဲ့ကျန်း ပိုလှလာသည့်အတွက် မနာလိုဖြစ်ရုံသာမကလေဘဲ ချန်းညီအစ်မများ၏ အပြုံးများကိုလည်း မြင်လိုက်ရ၍ဖြစ်သည်။ တစ်လျှောက်လုံး သူတို့က ယဲ့ကျန်းထက်သာသည်ဟု ခံစားမိကြပြီးမှ ယခုအခါ သူတို့ စတင်စိုးရိမ်လာဟန်ရသည်။
