Unicode
အပိုင်း (၉၈) ဂရုစိုက်မှု ၁
နောက်တစ်ရက်တွင် ဖေးရှီက မြို့တော်သို့ပြန်သည်။ လုလင်ကျစ်ကို ဂရုစိုက်ရန် ကလေးနှစ်ယောက်ကိုသာလျှင် မှာကြားထားခဲ့၏။
ယဲ့ကျန်းက သူမကို ခေါ်သွားရန် ဖေးရှီအား တောင်းပန်သော်လည်း ဖေးရှီကမူ သူမ၏နားကိုသာ လိမ်ဆွဲလျက် ပျင်းရိပြီး အကြင်နာမဲ့သည်ဟုဆိုသွားသည်။ ထို့အစား သူမက ယဲ့ကျန်းကိုသာ လုလင်ကျစ်၏ ဒဏ်ရာများကို ဂရုတစိုက် ပတ်တီးစည်းပေးရန် မှာကြားသွားခဲ့၏။
ယဲ့ကျန်းကမူ ရန်စခံရသလို ခံစားနေရလေသည်။ သို့ရာတွင် သူမအနေနှင့် ရွေးချယ်စရာ မရှိတော့သည့်အတွက် လုလင်ကျစ်၏ဒဏ်ရာကိုသာ ဂရုစိုက်ရန် ဖြစ်လာခဲ့၏။
ထိုအရာသာ မကလေဘဲ လုရှန်းကျစ်သည်လည်း သူမအား လုလင်ကျစ်အတွက် ဆေးဖော်ခိုင်းနေပြန်သည်။ ယဲ့ကျန်း စိတ်ပျက်မိ၏။ သူမ၏လင်းချွမ်ရေစက်များ ရောထားသော ထိုဆေးရည်အား လုလင်ကျစ်အား မပေးချင်ပေ။
နောက်ဘဝ ထပ်ရှိနေအုံးမယ်ဆိုရင်တောင်မှ ငါ လုလင်ကျစ်အတွက် လုံးဝ လင်းချွမ်ကို သုံးပေးမှာမဟုတ်ဘူး။
“ညီမ အရင်တစ်ခေါက်က ဆေးကို မတော်တဆလုပ်မိသွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခုက အရင်တစ်ခုလောက် တူညီတဲ့သက်ရောက်မှု ရှိတော့မယ်မထင်ဘူး”
သူမက လုရှန်းကျစ်ကိုပြောသည်။
“အကြီးဆုံးအစ်ကိုရဲ့ဒဏ်ရာက ပတ်တီးလဲပေးဖို့ လိုအပ်တယ်၊ လာ သူ့ကို ဒီဆေးလိမ်းပေးရအောင်”
လုရှန်းကျစ်က ဆေးကို စိတ်လှုပ်ရှားတက်ကြွစွာ ယူသည်။
ယဲ့ကျန်းကမူ ရပ်နေသေးကာ အဝေးကိုသာ ကြည့်၏။
“ယောင်ယောင် အမေက ညီမလေးကို အကြီးဆုံးအစ်ကိုရဲ့ ဒဏ်ရာကို ပတ်တီးလဲပေးဖို့ ပြောသွားသေးတယ်လေ”
လုရှန်းကျစ်က သူ၏ညီမက ပျင်းရိနေသည်ဟု ထင်သွားပြီး ခေါင်းကိုသာ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ခါတော့၏။
“ညီမလေးက ဘာလို့ အကြီးဆုံးအစ်ကိုကို သဘောမကျတာလဲ”
“လူတွေက အချင်းချင်း ရင်းနှီးဟန်ဆောင်လေ့ရှိကြတယ်၊ ဖြစ်နိုင်တာက အကြီးဆုံးအစ်ကိုနဲ့ညီမက ကံကြမ္မာမပါလို့ ဖြစ်မှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အစေးမကပ်ကြတာ”
ယဲ့ကျန်းက နှာခေါင်းရှုံ့လျက် လုရှန်းကျစ်နောက်မှ သဘောမကျ လိုက်သွားသည်။
လုရှန်းကျစ်က ရယ်သည်။
“ညီမလေး မြို့တော်ကို လာပြီးတဲ့နောက်မှာ အမှားဆုံးကိစ္စက ဒီကိစ္စပဲ၊ နောက်ပြီး ညီမလေးက အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားသလိုလည်း ခံစားနေရတယ်”
သူ၏မှတ်ချက်က မှန်နေသည်။ သို့ရာတွင် သူက ဒါကိုနားမလည်နိုင်တော့ပေ။ ယဲ့ကျန်းက မည်းမှောင်သောမျက်နှာထားဖြင့် ခေါင်းကိုသာ ငုံ့လျက် ခြေထောက်ကိုသာ ကြည့်လိုက်သည်။
“လူတွေက ပြောင်းလဲတတ်တာပဲ၊ ညီမတို့က အရင်က နယ်မြို့မှာပဲ နေတဲ့ မိသားစုတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တာလေ၊ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မြို့တော်ကို ရောက်နေပြီ၊ ညီမပြောတဲ့လုပ်တဲ့ကိစ္စတွေက ကွာခြားသွားပြီပေါ့”
“ယောင်ယောင် …”
ရုတ်တရက် လုရှန်းကျစ်က ရပ်တန့်ပြီး ယဲ့ကျန်းကို အလေးအနက်လှည့်ကြည့် လာသည်။ သူ၏အရှေ့တွင် ပန်းချီကားတစ်ချပ်အလား ထင်ရလောက်အောင် လှပသော မျက်ဝန်းတစ်စုံ၊ ဆေးခြယ်ထားသလို ထင်ရှားသောမျက်ခုံးနှင့် ဖြူဖွေးသောအသားအရေကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။
ထိုအသား၏ဖြူဖွေးမှုက နှင်းကဲ့သို့ပင် ထင်ရလောက်၏။ သို့ရာတွင် သူမလေးက မျက်မှောင်ကြုတ်နေသည်။ မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ နယ်မြို့တွင် ခုန်ပေါက်ဆော့ကစားခဲ့သော ကလေးတစ်ယောက်နှင့် နှိုင်းယှဉ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
“မင်း ဒါကိုဂရုစိုက်သေးလား”
လုရှန်းကျစ်က ရုတ်တရက် မေးလာသည်။
“အစ်ကိုကြီးက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
လုရှန်းကျစ်က သူမ၏နဖူးကို ထိသည်။
“အစ်ကိုကြီးတို့ မြို့တော်ကို ရောက်လာကတည်းက မင်းရဲ့အကြီးဆုံးအစ်ကိုက မင်းက ဒီလိုပဲ နေသားကျနေပြီဆိုပြီး နားလည် ခွင့်လွှတ်ပေးထားခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့ ညီမလေး ဒီလို လုပ်လို့မရဘူးလေ၊ ညီမလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရမယ်၊ ညီမလေးက အမြဲတမ်း ဒီအစ်ကိုကြီးရဲ့ညီမ ဖြစ်နေမှာပဲ”
“အစ်ကိုကြီး”
ယဲ့ကျန်း၏နှလုံးသားက နွေးထွေးသွားသည်။ လုရှန်းကျစ်က သူမ၏ပြောင်းလဲမှုအကြောင်း တွေးမိသော်လည်း သည်လိုပြောင်းလဲလိုက်ခြင်းက သူတို့ သူမအား မလိုချင်တော့မည်ကို စိုးရိမ်သွားခဲ့ဟန်ရသည်။ သူမ ရယ်မိ၏။
သို့ရာတွင် ထိုအတွေးကလည်း နွေးထွေးလွန်း ေလသည်။
“ညီမ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မှားတယ်လို့ မထင်ပါဘူး၊ အစ်ကိုကြီးတို့အားလုံးက ညီမအပေါ် ကြင်နာတယ်ဆိုတာလည်း ညီမသိပါတယ်၊ ညီမ အမြဲတမ်းအကောင်းဆုံးပဲ လုပ်ချင်တာပါ”
လုရှန်းကျစ်က သူမ၏နဖူးလေးကို တောက်၏။
“ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ၊ ညီမလေးက အခုလည်း အဆင်ပြေနေတာပဲ၊ အမြဲတမ်း ပိုကောင်းပြီးသားပဲ”
ယဲ့ကျန်းက သူမ၏နဖူးကို ပွတ်သည်။ သို့ရာတွင် လှပစွာပြုံးနေသေး၏။
“ဘာလို့အစ်ကိုကြီးက အမျိုးသမီးတွေရဲ့ပြောင်းလဲမှု ၁၈ ခုအကြောင်း သိနေတဲ့အတိုင်း ပြောနေရတာလဲ”
လုရှန်းကျစ်က ပေါ့ပါးစွာသာရယ်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်တော့၏။
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဒီညီမလေးက ဒီပြောင်းလဲမှု ၁၈ ခုနဲ့အတူ ပြောင်းလဲနေခဲ့တာ”
ထို့နောက် မောင်နှမနှစ်ယောက်က လုလင်ကျစ်၏အဆောင်အတွင်းသို့ ရယ်လျက် ဝင်သွားကြသည်။ လုလင်ကျစ်၏ အဆောင်တော်အတွင်းသို့ ခြေချလိုက်သောအခါ ယဲ့ကျန်း၏နဂိုတောက်ပသော အပြုံးက ပြန်လျော့သွား၏။
လုလင်ကျစ်က သူမ ဝင်လာကြောင်း မြင်သောအခါ မင်သက်သွားသည်။ ရက်အနည်းငယ်ခန့် သူမကို မတွေ့လိုက်ရခြင်းက ထိုကလေးမလေးကိုပို၍ မင်သက်ဖွယ်ကောင်းသွားစေ၏။
“အကြီးဆုံးအစ်ကို ယောင်ယောင်နဲ့ကျွန်တော်က ပတ်တီးလဲပေးဖို့ ရောက်လာခဲ့တာ”
လုရှန်းကျစ်က ဂုဏ်ယူစွာ ပြုံးပြီး ယဲ့ကျန်းကို သူနှင့်အတူ ဝင်လိုက်လာစေသည်။
ယဲ့ကျန်းက လုရှန်းကျစ်ကို ဒေါသတကြီးကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက် အိပ်ရာဘေးတွင်ရှိသော ခုံပုလေးထံသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ ထိုင်ချလိုက်၏။ သူမက လုရှန်းကျစ်ထံမှ ပစ္စည်းများကို ယူလိုက်ပြီး လုလင်ကျစ်ကို တစ်ချက်မှပင်မကြည့်ဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ထားသည်။
လုလင်ကျစ်၏မျက်ဝန်းများက တောက်ပသွားသည်။ အထူးသဖြင့် ညီမလေး၏ ဒီလိုမျက်နှာလေးကို မြင်ရချိန်ဖြစ်၏။ သူမ၏အသားအရေက ကျောက်စိမ်းကဲ့သို့ တောက်ပနေသေးသည်။ ဒါက ယဲ့ကျန်းထက်ပင် သာသွားသေး၏။
ယဲ့ကျန်းသည် ယခင်က ဝမ်ဖေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အပြင် မြို့တော်တွင် အကျော်ကြားဆုံး လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူမက သူနှင့်ယှဉ်သော်လည်း သူမထက်ပင် ပိုသာသွားသေး၏။
ဘာလို့ ပြောင်းလဲမှုက ဒီလောက်မြန်နေတာလဲ၊ တောရိုင်းမလေးကနေ ဒီလောက် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး မင်သက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ သခင်မလေးတစ်ယောက်အဖြစ် ဘာလို့ အချိန်တိုအတွင်း ပြောင်းလဲသွားရတာလဲ။
သေချာနေသည်မှာ သူကသာ သူမ၏ပြောင်းလဲမှုများကို မျက်မြင်တွေ့ကြုံခဲ့ခြင်းမရှိလျှင်ပင် လုယောင်ယောင်ကို အခြားမိန်းမတစ်ယောက်က အစားထိုးသွားသည်ဟု ထင်မိလောက်သည်။
ယဲ့ကျန်းကလည်း လုလင်ကျစ်၏ သိချင်စိတ်ပြင်းပြနေသော အကြည့်များကို ခံစားမိသည်။ တစ်ချိန်လုံး ထိုအကြည့်က သူမထံရောက်နေကြောင်း သိ၏။ သူမ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ သူ၏ဒဏ်ရာရနေသော ခြေထောက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။
...
