အခန္း(၂၄၄)
မနက္ျဖန္ည။ ငါမင္းကို ငါနဲ႕ ေခၚသြားမယ္။
ခိုးေျပးမယ္။ မျဖစ္နိုင္တာ…
ေသသင့္တဲ့ Gu Qishao…။ထြက္ေျပးတာက တစ္ခုဆိုေပမယ့္ သူမကို အခုလို က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲ ေရာက္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ Han Yunxi မွာ အေစာမွ သတၱိမ်ားအား ခံစားလိုက္ရၿပီး ၿပဳံး႐ႊင္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ “ဝမ္ရယ္က နားလည္မႈလြဲေနတာပါ။ Gu Qishao က စေနာက္သြားတာပါ။"
“ေနာက္ေနတယ္… ေနာက္တာက လက္ေရာပါတာလား။" Long Feiye မွာ ေအးစက္စြာ ေမးလိုက္သည္။
လက္ပါတယ္……
Han Yunxi မွာ စဥ္းစားၿပီးရင္း စဥ္းစားေသာ္လည္း Long Feiye မွာ ထိုကဲ့သို႔ စကားအား မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ေျပာလာေၾကာင္း နားမလည္နိုင္ေပ။ “ဝမ္ရယ္.. တစ္ေနရာရာမွာမ်ား နားလည္မႈ လြဲေနတာလား။"
“ေနာက္တာ.. ဟာသတစ္ခုက အခ်ိဳမုန့္ ခြံ႕ေကြၽးတာေကာ ပါတာလား။"
ထိုအခ်ိန္မွသာ Han Yunxi မွာ နားလည္သြားေတာ့သည္။ အံ့အားတႀကီးျဖင့္ သူမက ေအာ္လိုက္သည္။ “ ရွင္က ကြၽန္မတို႔ေနာက္ကို တစ္ခ်ိန္လုံးလိုက္ေနတာပဲ။" သူက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပင္ဆင္ၿပီး ေရာက္လာတာ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ သူက အနားမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး တိတ္တဆိတ္ရွိေနၿပီး အကုန္သိေနတာပဲ။
“မင္းရဲ႕အရွင္ရဲ႕ ေမးခြန္းကိုေျဖ။" Long Feiye ၏ ေဒါသမွာ ေကာင္းကင္ထိ ေရာက္ေနသည္။ သူတို႔၏ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ္လည္း သူက အနည္းငယ္မွ အာ႐ုံမစိုက္နိုင္ေပ။
“ရွင္ဘာလို႔ ကြၽန္မေနာက္ကို လိုက္ေနတာလဲ။" ထိုအစား Han Yunxi မွာ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူမကလည္း စိတ္ဆိုးလာၿပီ ျဖစ္သည္။
“Han Yunxi က မင္းက တကယ္ပဲ Gu Qishao အတြက္ မင္းရဲ႕ အရွင္ကို အဆိပ္ခတ္ဝံ့တယ္။ ဘယ္လို စြမ္းရည္မ်ိဳးလဲ။" ယခုတြင္ Long Feiye မွာ ေအးစက္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားတြင္ ေထ့ေငါ့မႈမ်ား ျပည့္ႏွက္လာသည္။
Han Yunxi မွာ ထိုျမင္ကြင္းအား သတိရသြားၿပီးေနာက္ အလ်င္အျမန္ ရွင္းျပလိုက္သည္။ “ဝမ္ရယ္ ကြၽန္မနဲ႕ Gu Qishao ၾကားထဲမွ တကယ္ပဲ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္မက သူ႕ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ သြားရွာခဲ့႐ုံတင္။ ကြၽန္မ…”
