အခန္း(၃၉၇)
မထင္မွတ္စြာပဲ။ အဲ့တာ သူမ။
ႏွစ္သစ္၏ ပထမဆုံးလျဖစ္ကာ လီခြၽမ္ ေန႕ရက္မ်ားမွာလည္း ကုန္ဆုံးလာသည္။ ထ်န္းနင္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ႏွင္းႏွင့္ ေရခဲမ်ား၏ ကမာၻႀကီး ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ကာ ထ်န္းနင္အလယ္ပိုင္းတြင္မူ ႏွင္းက်ဲလာၿပီး ေတာင္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ေလထဲတြင္ ေအးစိမ့္မႈျဖင့္ ေႏြဦးအား ႀကိဳဆိုေနသည္။ သီးပင္ စိုက္ပ်ိဳးမႈမွာ လီခြၽမ္ကုန္ဆုံးလွ်င္ စတင္နိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လယ္သမားအမ်ားစုမွာ ပထမဆုံး မိုးက်ရန္ ေစာင့္ရဦးမည္။ အထူးသျဖင့္ ၎မွာ အငတ္ေဘးသင့္ အလယ္ပိုင္းေဒသတြင္ ပို၍ မွန္ကန္ကာ အနည္းငယ္ပို၍ ေစာင့္ရသည္။ ထိုေဒသမ်ားတြင္ တစ္လေလာက္ၾကာလွ်င္ စပါးကုန္ဆုံးေတာ့မည္အား Han Yunxi မွာ တြက္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုလအား ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ သူတို႔က ဆာေလာင္မႈမွ တားဆီးရန္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားအစား အရိုင္းပင္မ်ားသာ အားကိုးရလာနိုင္သည္။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ သူတို႔က ဘာစားၾကမလဲ။
ထ်န္းနင္တစ္ျပည္လုံးမွာလည္း ထိုေမးခြန္း၏ အေျဖအား ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
Han Yunxi မွာ တစ္ႀကိမ္က အစာအရင္းအျမစ္အတြက္ တိရိစာၦန္အမဲလိုက္ရန္ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း ၎မွာ ေျမာက္ပိုင္းလီမွ ေတာဝက္ အေျမာက္အျမားအား အမဲလိုက္ကာ ေဆာင္းတြင္း ျဖတ္သန္းသည့္ ပုံစံျဖစ္ေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကိစၥမ်ိဳးမွာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရန္ လိုအပ္ၿပီး ေဆာင္းတြင္းသစ္ေတာမ်ားတြင္ သားေကာင္ အမ်ားအျပား ရွာေတြ႕ရန္ မလြယ္ကူေပ။ သူတို႔၏ လွည္းမွာ ဘယ္သြားေနမွန္း သူမက မသိေသာ္လည္း ေမးျမန္းမည့္အစား အေျဖအား ခန့္မွန္းရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေနသည္။
Long Feiye မွာ သူမအား ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုသို႔ ေခၚသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
Han Yunxi မွာ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ စစ္သေဘၤာတစ္စင္းမွာ ကမ္းစပ္တြင္ ကပ္ထားၿပီး ရင္းႏွီးေသာ ပုံရိပ္တစ္ခုမွာ သူတို႔အား ႏႈတ္ဆက္ရန္ ဆင္းလာသည္အား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုသူမွာ အျခားသူ မဟုတ္ပဲ စစ္သူႀကီး Baili ပင္။
